•Askıda•
•Düzenlendi•
~♡~
Aksel Deniz, 2 yıl içerisinde çocuk sahibi olmalıdır. Barlas Soylu ise dedesinin isteğini yerine getirmek zorunda... İkisinin kaderi anlamsız bir anlaşmada buluşacak, karşılıklı yalanlar söylenecektir.
🍀
Uyarı: Nadiren de...
Bu kitabın şuana kadarki en güzel bölümü bu olacak büyük ihtimal.Ayrıca bu bölümle yüksek ihtimal 1k olacağız.Beklentiyi de arşa çıkardım ama dldldld.
İyi okumlar birtaneciklerim. Yorum unutmuyoruz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Abartma!" dedim çantamı elimden almaya çalışan Barlas'a.
"Abartmıyorum." dedi elini belime sararken. Bu pekte can sıkmıyordu artık.
"Hadi şimdi doğru yatağa." dedi kapının kilidini açarken.
"Ballı süt olmadan mı?" dedim ona dönerken. Durup bana baktı.
"Yaparım." ona göz devirdim.
"Barlas, ölmüyorum. Sadece hamileyim. Ve o daha 2 haftalık." omuz silkti kapıyı aralarken.
"O benden bir parça Aksel. Parmağım kadar bir şeyi karnında taşımak... Ne bileyim garip." dedi saçma bir gülümseme bahşederken.
"Herneyse benim faturaları kontrol etmem lazım. Bir kaçak mı ne olmuş." dedim topuklularımı çıkarırken. Kendimi iyi hissetmek istemiştim bu gün. Onlar bana güç veriyordu.
"Birincisi, iş falan yapmak yok. Bunlarla sen ilgilenmemelisin."
"Ama ben işimi-"
"İkincisi, topuklu ayakkabı giyersen ayaklarına zarar verirmiş. Aksel onu düşünmüyorsun, tamam ama kendini düşün." kaşlarımı çattım.
"Onu tabiki düşünüyorum Barlas. Ama o daha fasulye kadar bile değil." dedim merdivenleri çıkarken. Ah, daha öğreneli bir kaç saat olmuştu ama beni şimdiden boğuyordu.
Odama çıkıp üstüme rahat bir şeyler giyerken dışarıda yağmur başlamıştı. Kış hafif hafif kendini gösterirken bana da ona uymak kalıyordu.
Aşağıya indiğimde gömleğini çıkaran bir Barlas gördüm.
Utanıcak bir şey yoktu bunda. Sonuçta karnına bebeğini taşıyordum bu adamın. Çoğu kişinin gözünde sırtından fazlasını görmüş olmam lazımdı fakat düşüncesi bile iğrençti. Sanırım ikimizde aşktan fazlasıyla nefret ediyorduk.
"Öhöm." sahte öksürüğümle bana doğru dönerken yeni giydiği gömleğin düğmelerini ilikliyordu.
"Minik bir işim var. 1 saate dönerim." kafa salladım.
"Aksel, lütfen normal hamile kadınlar gibi oturup film falan izler misin?" büyük bir umutla sorduğu soruyu koltuğa otururken kafamla cevapladım. Hafifçe gülümserken ceketini de giydi ve evden çıktı.
O çıktıktan hemen sonra ayağa kalktım ve çalışma odama ilerledim.
