Colors | Hyunin

Ailemizi Seçmek

Ergen jeongin ve boş beleş bir bölüm😌  kontrol yok yanlış varsa kusura bakmayın

***

"Gerçekten inanamıyorum. Jeongin aklım almıyor. Senin gibi bir çocuk nasıl kavgaya karışıyor?!"

"Anne bir şeyim yok. İlla ki herkes lisede kavgaya karışır yani bu kadar abartma"

Bilmiyorum lisede herkes kavgaya karışır mıydı ki?

Annem elleriyle yüzümü tutarken "Şu suratının haline bak" diye azarlıyordu beni

"Senin yüzünden hep"

Annem babama döndü "Benim yüzümden mi?"

"Evet" dedi babam "Onu küçük bir kız çocuğu gibi yetiştirdin, o da dayak yiyip gelmiş işte"

Evet çünkü babam gibi düşünen insanların dünyasında kız çocukları dayak yer erkek çocukları birbirlerini tekmeleyerek eğlenirdi. Nefret ediyordum böyle zihniyetlerden.

"Öyle yapmadım, sadece annesi olarak göstermem gereken ilgiyi gösteriyorum. Ne yapmamı bekliyorsun? Kavga ettiği için onu tebrik mi edeyim?"

"Ona bu kadar ilgi gösterirsen ilgi orospusu olup çıkacak" yanıma gelip kolumu tuttu, çekiştirdi "Neden benzettiler seni böyle? Hangi kızın sevgilisine sulandın da dövdüler?!"

Olayın gerçeği ve babamın söylediklerini düşününce eminim sizlere de bir gülme isteği gelmişti.

"Öyle bir şey yapmadım ben! Herkesi kendin gibi düşü-" suratıma inen sert tokatla susmak zorunda kalmıştım.

Evet, babamla konuşmazdık. Evet, babam bana şefkat göstermezdi. Fakat bu zamana kadar bana hiç vurmamıştı...

"Jeongin..." annem hemen yanıma gelmişti

Babam hahladı "Hala aynı şeyi yapıyorsun bak!"

Yavaşça annemin elinden kurtuldum. Onu orada bırakıp kaçmak istemiyordum fakat eğer orada kalmaya devam etseydim daha da çok üzüleceği şeyler meydana gelirdi.

Evden çıkıp soğuk havanın vücudumu sarmasına izin verdim. Yine ve yine ağlıyordum, aptal yaşlar durmuyordu. Elimde değildi bu kontrol edemiyordum ki. Her ne kadar kollarımla defalarca yüzümü silsem de yenileri geliyordu.

Evime biraz uzakta olan parka gittim. Akşamüstü olması bir yana hava buz gibiydi kimsecikler yoktu bu yüzden. Kumları tekmeledim

"Aptal!"

Kendi kendime konuşuyordum

"Sikeyim böyle işi! Sikeyim"

Evet yaptığım mantıklı değildi. Kendimi kaybediyordum fakat elimde değildi. Öfkelenince deliriyordum işte. Ben böyle kendimle debelenirken bir zil sesi duydum ve ardından
"Neyi sikiyorsun?" dedi birisi

Hyunjin'di bu tabiki. Nasıl birden bire karşıma çıkıyordu her krizimde anlamıyordum

"Ne yapıyorsun burada?"

Gözleriyle bisikletini gösterip "Sana geliyordum" dedi, gülümsedi

"Bana gelmeden önce ara demiyor muyum sana? Bak evde değildim işte boşu boşuna gelmiş olacaktın"

"Jeongin seni aradım ama açmadın ki?"

Bunu söylerken solan gülümsemesiyle kendime gelmiştim. Resmen sinirimi ondan çıkartıyordum. Şu an telefonum yanımda bile değildi ki.