Colors | Hyunin

Kar Kürelerini Sevmek Gerek

Bu sefer bölüm tam 😌

* *

"Mutlu noeller Jeongin!"

Bana arkamdan sarılan Felix'e gülümsedim "Sana da mutlu noaller Felix"

"Nasıl gidiyor?"

"Her zamanki gibi. Senin?"

Felix kocaman gülümsüyor "Ben harikayım! Bir hafta sonra Chris gelecek"

Koridorda durup ben de ona bakıyorum "Ciddi misin? Çok sevindim"

Kıkırdıyor, koluma girip yeniden yürümemizi sağlıyor "Evet gerçekten. Onu çok ama çok özledim. Geldiğinde Hyunjin ve seninle de tanışır birlikte takılırız!"

"Harika olur! Çok isterim tanışmayı"

Okulun çıkışına gelince benden ayrılıyor "O zaman sonra görüşürüz" deyip el sallıyor

"Görüşürüz" diye mırıldanıp ben de annemi bekleyeceğim yere ilerlemeye başlıyorum. Sonra bahçenin köşesinde birisi gözüme çarpıyor. Bana el sallayan bir kadın. Uzun boylu, sarı saçları var. Haki bir kaban giymiş.

"Jeong!" diye bağırıyor

Vanya?

Hemen ona doğru koşuyorum. Sımsıkı sarılıyorum "Tanrım nerelerdeydin?! O kadar merak ettim ki. Telefonlarımı bile açmadın!" diye soru ve sitemlerimi sıralıyorum. Vanya yavaşça beni kendinden uzaklaştırıyor

"Ay abarttın cidden. Gören de yıllardır yokum sanacak. Alt tarafı birkaç hafta işte." deyip saçlarını savuruyor

"Neredeydin peki?"

"Hastanedeydim"

"Neden?! Bir şey mi oldu? "

O an fark ediyorum. Vanya zayıflamış, yüzü çökmüş. Çok da yorgun gözüküyor. Altın sarısı saçları bile solmuş sanki

"Hayır aptal, ben hasta olmam bilmiyor musun? Turp gibiyim her zaman!" deyip yumruk yaptığı elini göğsüne vuruyor "Arkadaşım hastanede ona baktım"

"Sen de pek iyi görünmüyorsun ama"

Bu dediğime rahatsız olmuş gibi hissettim

"Eh ona bakmak biraz yormuş olabilir beni. Neyse bak sana ne aldım" elindeki poşeti bana uzatıyor. Poşete uzanıp kendimi gösteriyorum "Bana mı?"

"Evet, hadi aç!"

Heyecanlanıp poşetten paketi çıkartıyorum. Dışındaki hediye paketini de yırtıyorum fakat gördüğüm şey beni mutlu etmiyor. Aksine sinirlerim bozuluyor. Kitap. Bana kitap almış ama Vanya kitap okumakta zorlandığımı biliyor. Dışındaki resme bakılırsa Küçük Prens'i almış

"Kitap..."diyorum şaşkınlığımı belli etmeye çalışırken "Teşekkürler ama bunu okuyamam Vanya"

"İçine bak" diyor

Kitabın rastgele bir sayfasını açıyorum. Yazılar. Kocaman yazıları görmemle kaşlarım havalanıyor. Tam benim okuyabileceğim büyüklükte yazılar bunlar

"Tanrım, bunu nereden buldun?"

Gülüyor, yüzünü bana yaklaştırıp tek gözünü kırpıyor "Ben bulurum"

"Teşekkür ederim gerçekten. Çok çok beğendim!"

"Sevindim. Sonra görüşürüz şimdi gitmem gerek" deyip ilerlemeye başlıyor ama onu kolundan tutup durduruyorum "Vanya dur. Ben gülümü buldum"