Colors | Hyunin

Norris Morris'e Veda Bile Edemedim

Normalde bu saatte bölüm atmam ama heyecan yaptım atayım dedim hüü

⚠️ Peçete masraflarınızı karşılamıyorum maalesef ⚠️

* **

"Taşınıyoruz Jeongin!"

Annemin söylediğini başta algılayamadım. "Efendim?" diye sormak zorunda kaldım

Annemin gülümseyen suratı ciddileşti. Yanıma yaklaştı biraz, "Babanla ayrılıyoruz ya Jeongin. Bundan sonra sen, ben ve teyzen beraber Busan'da yaşayacağız."

Bu sabahtan beri duyduğum kaçıncı berbat haberdi? Cidden sinirlerim bozulmuştu galiba aptal gibi güldüm "Busan mı?"

Annem gülüyor olmama sinir olmuş şekilde baktı "Evet Jeongin, Busan"

"Anne sen çıldırdın mı? Busan'da ne yapacağım ben. Benim... Benim her şeyim burada: okulum, arkadaşlarım, büyükannemin evi, Hyunjin!"

Annem derince iç çekti "Anlıyorum senin için ani oldu ama bunu yapmak zorundayız Jeongin. Büyükannen artık orada yaşamıyor. Busan'da yeni bir okula başlayıp yeni arkadaşlıklar kurabilirsin"

Anlamıyordu. Hiçbir şekilde bunu anlamıyordu. Benim için ne kadar zor olacağını bilemezdi

"Anne, Hyunjin'i bırakamam..."

"Jeongin, Hyunjin'i sadece altı aydır tanıyorsun."dedi bıkkınca

Altı ay mı? O kadar olmuş muydu...?

Annem omzumu tuttu ve yüzüme yaklaştı" O senin her şeyinmiş gibi hissettiğini biliyorum. İlk başlarda hep böyle olur bebeğim. Daha küçüksün, kafan karışıyor ama anneni dinlemen gerek."

Omzumu elinden kurtarıp geri çekildim "Kafamın karıştığı falan yok! Gitmek istemiyorum!"

Annem elini alnına yasladı. Sinirlendiği her şekilde belli oluyordu. Bu şekilde davranıp beni korkutmaya çalışıyordu ama ne yaparsa yapsın kabul edeceğim bir şey değildi bu

"Jeongin biraz mantıklı düşün. Lise boyunca Hyunjin ile gülüp oynayacaksınız. Sonra ne olacak? Hyunjin üniversiteye gidecek ya da gidemeyecek. O kendine bir yol çizebilir ama sana kim bakacak?"

"Birinin bana bakmasına ihtiyacım yok! Çocuk değilim ben anla artık şunu" küçüklüğümden beri aynı tehditi yapıyordu bana ve cidden sıkılmıştım. Daha hala karanlıkta kalmamış olsam bile bana öyle davranıyordu...

"Paradan bahsediyorum Jeongin. Göremeyen birini çok az kişi işe alır."

Hiç yok olmak istediniz mi? Dünyadan, evrenden izinizin silinmesi. Tamamen yok olmak.

O an yok olmak istedim. Çünkü annemin söylediklerinden kaçamazdım. Kaçsam, yine bulurdu bu sözler beni. Yine suratıma bir tokat gibi çarpar, kafamın içini kurcalar, göğsüme ağırlık yapardı. Tanrı şu an beni yok etse o sözler benimle gelemezdi. Bu yüzden yok olmak istedim fakat yaptığım tek şey tırnaklarımı avuçlarıma sertçe bastırıp, pınarlarıma dayanmış yaşları zorla tutmak oldu.

Annem hemencecik söylediklerinin farkına varmıştı. Sanki suç ağzındaymış gibi ağzını kapatıp yeniden berime geldi. Suç ağzında değildi ki. Suç kalbindeydi, beynindeydi. Böyle düşünmesi ağzının suçu değildi

"Jeongin... Sadece mantıklı düşünmeni istiyorum. Dediğin gibi çocuk değilsin ve ortasında olduğun durumun farkındasın"

Ortasında olduğum durum. Bok gibi bir durumun ortasındayım ben nasıl düşünebilirim ki?