AYYAŞ AŞIK

2.BÖLÜM

         KEYİFLİ OKUMALAR💜(❁'◡'❁)

           HARUN'UN BAKIŞ AÇISINDAN 

   Hızlı adımlarla eve gelip direk mutfağa koştum. Tam da tahmin ettiğim gibi mutfaktaydı ve poğaça yapıyordu. Her hafta perşembe günü akşam hamur işi bir şeyler yapar ve ertesi günü mahalledeki çocuklara dağıtırdı. Hızla mutfağa giren beni görünce kaşlarını çatıp başını diğer tarafa çevirdi. Yüzümdeki buruk gülümsemeyle yanına gittim ve tombul yanağına bir öpücük kondurdum. 

"İstediğini yapacağım anne. İlk önce evlenmekle başlayacağım. Evleneceğim kişiyi de seçtim. Nadide ninenin yanında çalışan kızla evlenmeye karar verdim." 

Annem dediklerimi duyunca şaşkınlıkla bana döndü. "Kız istiyor mu oğlum?" dedi şaşırarak. Tepkisi çok doğaldı. Kimsenin benimle evlenmek istemeyeceğini biliyordum. Ne diyeceğimi şaşırarak bir süre dondum kaldım. 

"Şey anne... Ona söylemedim ama asla o kızdan başkasıyla evlenmem."

Annem bana şaşkınlıkla bakarken zorla yutkundum. Annemi o kıza aşık olduğuma inandırmam lazımdı. Başka kızla evlenmemin mümkünatı yoktu.

"Oğlum kız bilmiyor, istemiyorsa nasıl olacak bu iş?"

Sıkıntılı nefeslerimin ardından "Anne ben o kıza aşık oldum. Ondan başkasıyla asla evlenemem. Lütfen anne bir şekilde evlendir bizi" dedim. Sıkıntılı bir bakış attı bana. 

"Oğlum ben yarın annesiyle konuşurum. Kız istemezse benim yapabileceğim bir şey yok. Kızı zorlayacak halimiz yok ya."

Çaresizce başımı salladım. Olmazsa benimde elimden bir şey gelmezdi. Başım yerde uyuşuk adımlarla odama çıktım. Bu gece normal bir insan olup erkenden uyuyacaktım.  Sabah da ilk işim kendime iş bakmak olacaktı. Bu çevrede kimsenin bana iş vermeyeceği belliydi. O yüzden biraz daha uzak yerlerde bakmalıydım.

Daha fazla düşünmek istemediğim ve az daha boş boş durursam zulamdan bir bira çıkaracağımı (bu asla bir birayla kalmazdı) bildiğim için hızlıca yatağıma girdim.  

Uyursam her şey geçerdi...  

  MELEK'TEN 

Çıkan adamın arkasından şaşkınca baktım. Ne olduğunu asla anlayamamıştım. O söylediğiyle ne demek istiyordu acaba? Bu konuda endişelenmeme gerek var mıydı? Ne yapmalıydım? Anneme ve babama söylesem bir faydası olur muydu bana? İçimden bir ses bu adamın başıma bela olacağını söylüyordu. Kafayı yemek üzere olduğumu fark edince daha fazla düşünmenin kimseye faydası olmayacağını beynime hatırlatıp kırtasiyeden çıktım. Tek yapmam gereken o ayyaş adamı umursamayıp eve gitmek olmalıydı.

 Ve zorda olsa bunu yaptım. O adam yerine aklıma daha güzel şeyler getirdim. Her zaman yaptığım gibi minicik öğrencilerin arasında onlarla oyunlar oynadığımı hayal ettim. Bir an önce atanıp işimin başına geçmek istiyordum. Hayallerim sayesinde yol çok hızlı bitmişti. İçimdeki sıkıntıyla eve girdim. Hiç vakit kaybetmeden ocağa yemek koyup kalan odaları temizlemiştim. O odasından çıkmadan temizlemem iyi olmuştu. Bugün olanlardan sonra annemden laf duymayı hiç istemiyordum. Bir azarlamaya başladı mı 5 gün susmuyordu resmen. Ne kadar ben de bağırmak çağırmak istesem de sadece susuyor ve dinliyordum. Sesimi çıkardığım anda ağır hakaretler, ağır dayaklar yiyordum. Ne kadar sinirli olursa olsun kıyafetlerimden gözüken yerlere vurmamaya çok dikkat ediyordu. Babam görse başının derde gireceğini hep biliyordu ama asla beni dövmekten de vazgeçmiyordu. Ben de sırf babam üzülüp de ağrıları artmasın diye söylemezdim. Yaptığımın yanlış olduğunu biliyordum ama söyleyemezdim işte. Ne kadar annemi sevmesem de babamın sağlığı benim için her şeyden çok önemliydi.