Słońce powoli opuszczało swymi promykami ziemię. Księżyc wznosił się coraz wyżej, a mgła spowijała obóz herosów.
— Dawaj Nico — prosił Solace siedząc na swoim łóżku oraz obserwując swego chłopaka, który przeszukiwał jego szafę.
— Nie będę księżniczką Leią — oponował.
— Byłbym Han! To by było piękne! — klasnął w dłonie z podekscytowania.
— Właśnie, byłoby. — Rzucił w niego czarną koszulką. — Co tu robi moja bluzka?
Will wzruszył ramionami.
— To ja ci powinienem zadać te pytanie — odparł i zaczął składać rzucony mu czarny materiał.
Gdy skończył wstał i podszedł do kruczoczarnego.
— Co? — Nico zerknął na niego przerywając przekopywanie szafy.
— Proszeee — pociągnął go za kaptur i zamknął w uścisku.
— Will — uśmiechnął się pod nosem — nie ma opcji.
Blondyn odruchowo odsunął się od di Angelo. Położył się z powrotem w swoim miękkim łóżku i podparł głowę na dłoni.
— Dobrze w takim razie znajdź coś lepszego. — Posłał mu sarkastyczny uśmieszek. — Życzę powodzenia skoro impreza — udał, że sprawdza godzinę na niewidzialnym zegarku — zaczyna się za półtorej godziny.
— Pfff — Brunet burknął w ramach odpowiedzi i zaczął na nowo eksplorować zakamarki szafy.
Impreza odbywała się na zewnątrz. Stołówka została zmieniona na pomieszczenie do zabawy podczas Halloween. Nico u boku z Willem wmaszerował do jadalni. Od razu podeszła do nich rudowłosa dziewczyna w czarnym kapeluszu wiedźmy i potarmoszonej sukni z dziurami.
— Powiem wam, że postaraliście się z kostiumem — zachichotała.
— Ja miałem galaktyczny pomysł! — oburzył się Solace. — Jednak ten tutaj go nie pochwalał i koniec końców musieliśmy improwizować.
Mieli na sobie zarzucone białe prześcieradła zabrane w podskokach przed wyjściem.
— Mi się tam podoba. — Nico złapał syna Apolla za dłoń. — Rachel, a gdzie twój kostium?
Dziewczyna klepnęła go w ramię w geście oburzenia.
— Wiesz Ty co? — oparła dłonie na biodrach.
— Fajnie było, ale idę po te pyszne cukierki, które czekają żeby trafić do mojego żołądka.
— Niech moc będzie z wami — rzuciła na odchodne.
