Doğum günü bitince kulaklığımı takmış eve yürüyordum. Nedense kendimi durgun hissediyordum. İçimde kötü bir his vardı. Oysa güzel de bir gündü.
Eve doğru giderken yağmur çiselemeye başlamıştı. En sevdiğim şeylerden biri olabilirdi akşam üstü, kulaklık, müzik, yağmur... ama annemin beni aramasıyla anın tadı kaçmıştı.
Telefonu açtığımda yabancı bir ses duyunca gerilmiştim. Araba kazası diyordu...
3 hafta sonra
Zordu. Yokluklarının bu kadar kötü hissettireceğini düşünememiştim. Her zaman ayrı bir evim olsun sessiz sakin yaşayım isterdim ama bu farklıydı. Ailemi kaybedeli 3 hafta olmuştu. Artık ağlamalarım azalmıştı. Her insan bir gün ölümü tadıcaktı sonuçta de mi? Benim böyle ağlamamı istemezlerdi. Mutlu olmamı isterlerdi. Güçlü bir kız olucaktım.
*10 sene sonra geçiş bölümü diyelim*
