Three Years Later.....
"မလွမ်းလောက်ပါဘူး............................................"
မျက်ဝန်း: အင်းပြော....
ဆန်းခေတ်: Baka..နင်မနက်ဖြန် KoKyo(Hometown) ပြန်မလို့ဆို.....
မျက်ဝန်း: အင်းလေ...ဘာဖြစ်လို့ အထူးအဆန်းလုပ်လို့ ငါအိမ်မပြန်ဖြစ်တာ တစ်နှစ်ရှိပြီဟ....
ဆန်းခေတ်: ဟာ...ကြိုလည်းမပြောဘူးကွာ.....Anta (You-familiar form of anata) ကအမြဲတမ်းအဲ့လိုပဲ...
မျက်ဝန်း: ဟာ...Chirstmasပိတ်ရက်လေးခနပြန်မှာလေ ကြာမှာမှမဟုတ်တာ...ဘာတွေအသည်းအသန်ဖြစ်နေ တာလဲ Okashiidesuyo...(Is something wrong???)
ဆန်းခေတ်: Nande mo nai (Nothing!!) ...ja mata(see u..).... (စိတ်မရှည်သောအသံဖြင့်)
မျက်ဝန်း: အမ်...Hey....chotto...အော် ဆုံးအောင်တောင်နားမထောင်ပါလား...ဖုန်းချသွားပြီ....
ပြောချင်ရာပြောဖုန်းချသွားသည်။ နောက်သူပဲ ပြန်ဆက်လိမ့်မည်။ စကားပြောလျှင် ဂျစ်ကန်ကန် ဂျွတ်စပ်စပ်နှင့်။ မျက်ဝန်းအောက်တစ်နှစ်လောက်ငယ်ပေမဲ့ မျက်ဝန်းကိုလည်း ရွယ်တူလို ဂျစ်ကန်ကန်ပြောသည်။ စကားပြောလျှင် Japanese Language ကိုညှပ်ပြီးအရမ်းသုံးသည်။ မျက်ဝန်း Mandalay ရောက်နေသည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီလေ မနှစ်က August မကုန်ခင်လေးရောက်လာ သည်ဆိုတော့။ အခုတောင် December Chirstmas ပိတ်ရက်အိမ်ခနပြန်ရန် စီစဉ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်က အစီအစဉ်မရှိဘဲ ပြန်ဖြစ်သည်မို့ ဆန်းခေတ်ကိုလည်း မပြောမိ။ Mdy မှာ Japanese language N3 လာတက်ဖြစ်ရင်း သင်းတန်းမှာ ဆန်းခေတ်နှင့် ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်နှစ်လောက်တော့ရှိတော့မည်ပေါ့။ N3လည်းပြီးထားကြသည်ဆိုတော့ Japanese language လေးလည်းမတောက်တစ်ခေါက်ပြောတတ်နေကြပြီ။ မျက်ဝန်းလည်း ကျောင်းပြီးကတည်းက နှစ်နှစ်လောက်က သင်တန်းတွေလျှောက််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််််တက်ရင်း Lashioမှာ သောင်တင်နေခဲ့သည်။ နောက် N3ကြမှ Native Speakerနှင့် လည်းသင်ချင်သည်နှင့် Mdy မှာပြောင်းတက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဆန်းခေတ်နှင့်ဆုံခဲ့ပုံမှာ....သိပ်ထွေထွေထူးထူး ကြီးတော့မဟုတ်.....လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်လောက်က...... December JLPT Exam အမီ Form တင်ရင်း သင်တန်းတွေအပြေးအလွှားတက်နေကြသည့်အချိန်ပေါ့ (September 2015)၊ မျက်ဝန်းလည်းပါသည်။ Mdyကို စရောက်ရောက်ချင်းဖြစ်နေတော့ အားလုံးနှင့်က အစိမ်းသက်သက်ကြီးဖြစ်နေသည်။ သူငယ်ချင်းလည်းမရှိ။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက မီမီ၊မမလင်း၊မေ၊ဖြူဖြူတို့ကို သတိရလိုက်တာအရမ်းပင်။ သူတို့တွေနှင့်သာဆို အရမ်းပျော်စရာကောင်းမည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းပြီးသွားက တည်းက တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကရွေးခြယ်မှုခြင်း မတူကြတော့ တစ်ယောက်တစ်လမ်း တစ်ယောက်တစ်နေရာဆီ လျှောက်လှမ်းရတော့မည်။ မန်းလေး စရောက်ရောက်ချင်း ဆိုတော့ အားလုံးက အစိမ်းသက်သက် ဖြစ်နေသည်။ ဆိုင်ကယ်ကလည်းကိုယ်တိုင်မမောင်းရဲ...အိမ်ကလည်းစိတ်မချဆိုတော့... သင်တန်းသွားရင်တောင် အမကအပို့အကြိုလုပ်ပေးသည်။ သူငယ်ချင်းကလည်းမရှိ။ မျက်ဝန်းသင်တန်းသွားတက်ဖြစ်တော့ အတန်းကလူသိပ်မများပါ။ အယောက်နှစ်ဆယ်လောက်ပဲရှိသည်။ တစ်ယောက်မှ တော့မသိ။ သူတို့တွေကတော့ ကိုယ့်အဖွဲ့နှင့်ကိုယ်။ မျက်ဝန်းလည်းလွှတ်သည့်နေရာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဘေးကလူနှင့်မိတ်ဖွဲ့ရသည်။ မျက်ဝန်းကသင်တန်းလည်း တစ်ရက်မှမပျက်ပဲ ပုံမှန်တက်သည်။ သူများတွေ့တော့ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်နှင့်။ သင်တန်းသုံးလတာပြီးသွားတာ ဘာမှလည်းပျော်စရာမကောင်းခဲ့။ အပျင်းစရာကောင်းသည်ကအမှန်ပင်။ သူငယ်ချင်းဆိုတာကလည်း တွေ့မှ မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ရှိကြသည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်Characterမတူ typeမတူမှာတော့ သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်ဖို့ခက်သည်။ အစကတည်းက မျက်ဝန်းကအနေလည်းအေး စကားလည်းသိပ်မပြောတော့ ပိုဆိုးသည်။ ကိုယ့်ရွေးချယ်မှုနှင့် ကိုယ်ဆိုမှတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဆက်လျှောက်ရုံသာရှိတော့သည်။ အဆင်ပြေသွားမှာပါ...အဆင်ပြေသွားမှာပါ..... လို့သာတွေးရတော့သည်။ အဲ့ဒီ့ N3တန်းသုံးလ တတ်တုန်းက ဆန်းခေတ်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းမသိခဲ့ပါ။ စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းလောက်သာပြောဖူးသည် ထင်သည်။ နောက် မျက်ဝန်းဘေးမှာလာထိုင်သည့် စကားကိုပေါက်ပေါက်ဖောက်အောင်ပြောသည့်သူတစ်ယောက်လည်းရှိသည်။ တစ်ခါတစ်လေ ဘာတွေပြောလို့ ပြောမှန်းမသိ။ စလို့စမှန်းလည်းမသိ။ တော်တော်အံဝင် ခွင်ကျဖြစ်အောင်ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့ တစ်တန်းတည်းသုံးလလောက်အတူတူတက်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရင်းတော့ရင်းနှီးကြသည်။ Facebookအကောင့်တွေဘာတွေshareရင်းနှင့် သူငယ်ချင်းတစ်ချို့တော့ မျက်ဝန်းရလာသည်။ အဲ့ဒီထဲမှာ ဆန်းခေတ်လည်းပါနေသည်။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း သင်တန်းသုံးလလည်းပြီး သွားတော့ မျက်ဝန်းလည်း အစ်မတွေနှင့် ဟိုသွားသည်သွား လည်လည်းလည်ဖြစ်တော့ မန်းလေးမြို့ကြီးကအရင် လိုအစိမ်းသက်သက်မဟုတ်တော့။ သွားတတ်လာတတ်နေပြီ။ မျက်ဝန်းက တစ်ချိန်လုံးလည်နေပြီး FBမှာ Postတွေပဲ တင်ဖြစ်နေသည်။ နှစ်လလောက်ကြာပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့... FBကနေ ဆန်းခေတ်က...
