Just One Summer (On-Hold)

Chapter Fourteen

Chapter Fourteen

Just One Summer

XAVIER'S POV
Ang init naman dito sa Pilipinas! Brown out pa, tapos yung mga kabarkada ko eh nagsiuwian na si Manila. I am stuck in this situation.

Ang situation kung saan ang maganda at malamig na may generator ang nasa Manila, kung andun ako nasa malaking panganib naman ang buhay ko. No choice but to stay.

Kinuha ko na lang ang bola ko at pumunta sa plaza, wala kaming praktis ng Thinking Out Loud ngayon dahil wala si Carma Lee. Asan naman nagpunta ang isang yun? Si Josephine naglalaba. Ako na lang ang maglaro ng basketball magisa sa plaza, baka sakaling may makilaro sa akin. Swerte na rin kung may chicks. Joke, Josephine lang to.

Shit! Ano yung nasabi ko? Erase!!! Bakit Josephine? Oh well. Hayaan na dahil mali naman yun, imposible na magustuhan ako ni Josephine. Iba ata ang mga tipo niyang lalaki, hindi yung sinisigawan siya. I just learned from Annett that Josephine is a sensitive girl, madali daw itong paiyakin at madaling main-love.

Siya rin daw yung sweet at caring. Mabait na masungit. Sobrang daldal.

I like those kind of girls. Sweet and caring, mabait na masungit. Remove lang ang madaldal, I hate noisy girls.

Hindi rin pasok si Josephine sa physical appearance na gusto ko sa isang girl, ang gusto ko eh yung chinita, si Josephine rounded eyes siya, maputi syempre, morena si Josephine, sexy, chubby si Josephine. Pero sa tuwing nakikita ko si Josephine, she looks so perfect. My heart skip a beat. I can almost feel like my soul is filled with light. Bakit ang bading kong pakinggan? Lintek na.

But I hate that feeling I get whenever I see her. Dahil nga hindi siya yung mga tipo kong babae. As soon as possible, pinapaalala ko sa sarili ko na baka friendly feelings lang yun or like brother and sister feeling. Hindi ko siya type.

Naglaro na ako ng basketball at walang tao. Para ngang ghost plaza itong plaza nila ngayon dahil walang tao.

Nagshoot ako, ayos. Hindi nag-bounce off.

May dumating na lalaki, middle-aged guy at naupo sa isang tabi. Pinanood akong maglaro. Naglalaro lanb ako doon ang puro shoot for like 15 minutes.

Lumapit sa akin yung middle-aged guy.

"Pwedeng makilaro?" Tanong niya.

I nod. Naglaro kami. Damn, this old geezer's good! Ang galing niyang mag three points. Siguro varsity ito dati.

Natapos na ang game namin.

"Ang galing niyo po," sabi ko.

"Ikaw rin naman, I haven't played like that since my son died," sabi niya with sad expression.

"Sorry to hear that," sabi ko.

Respect for the dead syempre. Ngumiti siya pero yung hazel-brown eyes niya ay malungkot pa rin, but may other feeling rin, anger and guilt.

Hindi ko alam pero ramdam ko sa mga mata niya ang mix emotion na anger and sadness. Namana ko ito siguro sa tatay ko.

"Ano pangalan mo bata?" Tanong niya at naupo kami sa gilid.

"Xavier po, kayo po?" Ako.

"Victor, just call me Uncle Tor," siya.

END OF CHAPTER FOURTEEN

PLEASE VOTE, COMMENT AND SHARE!!! 😀😀😀

TheDarkLady