Agape Me, Darling

9

After the question I asked him and the stare that I was giving him, he painted a smile to his face without a color palette that was presented. A pallid color in the middle of effervescent hues. Bigla niya na lang 'yung ginawa 'yun.

Inalis niya ang mga mata niya sa akin pagkatapos niya gawin ang aksiyon na mga 'yun. Ang mga mata niya ay pumunta sa likod ko at binuksan niya ang bibig niya para may lumabas na salita. He acted in a prevaricate way towards me. Words that he spoke seems unfamiliar to my taste and seems to fade in my background of thoughts while my feet slowly turned away from him, one foot each. I don't understand him...

Nilagay ko ang braso ko sa may window sill ng kwarto ko. Hinila ko ang upuan ko papunta rito mismo para mapagmasdan ko ang kumikinang na mga bituin at 'yung gasuklay na buwan na nasa taas ngayon habang pinapanood ko ito.

Naglabas ako ng isang hininga tapos ay tinaas ko ang kilay ko. Tinanggal ko ang isa kong braso then I stretched it outwards. Pinindot ko 'yung star na nasa taas na para bang tinatawag ang pangalan ko dahil sa pagkurap nito sa akin ng paulit-ulit.

There's something on my mind right now. Naglalakad pa siya kanina at mukhang sayang-saya pa siya. Sa bagay. I basically imprisoned this thought—the one that's running in my head—as soon as I sat down and continued my tests. I put that thought behind the bars in the back of my mind. Siyempre, kapag hindi ko 'yan ginawa, I would've flunk the test. I have to abrogate it for a little while to be able to vincible the coming words that will come next.

But now that I'm alone and free to think whatever I want to do, here it is. Naglalakad at naglalakad. Tumakbo nang tumatakbo. Wala siyang panahon para magpahinga, hindi man lang siya tumigil kahit ilang segundo para lang lumanghap ng hangin sa loob ng utak ko. Hindi man lang siya tumigil kahit na anong gawin ko sa buhay ko. Sinubukan ko na magbasa ng libro, wala pa rin. Magsulat, hindi pa rin. Mag-solve ng puzzles, wala pa rin. Kahit ano wala. It was like a superflous unwanted thing.

Hindi ko ba alam, simpleng emosyon lang sa mukha pero hindi ko maintindihan. Lalo na pagdating sa binigay sa akin ni Tim. I'm admitting it, I don't know how to read people's emotions that well. Kaya kahit ilang tawa o masamang tingin mo pa sa akin hangga't 'di mo sinasabi ang totoo mong nararamdaman, hindi ko alam kung ano ang gusto mong ipahayag sa akin. Hindi ko alam kung ano ang pinupunto mo sa mga ginagawa mo sa mukha mo. Even if you display something in front of my face, exudely, I still wouldn't know.

Dahil din dito, I would often be numb to my harsh words. Minsan labas lang ako nang labas ng mga salita sa bibig ko habang wala akong ibang iniisip kundi ang ipahayag ang gusto kong ipahayag. Hindi  ko iniisip kung ano 'yung nararamdaman ng kausap ko at ng mga salita na lumalabas sa bibig ko na para bang ulan sa matinding bagyo.

That's a bad trait that I have I know. Alam ko rin na sometimes, dahil sa bluntness ko at my lack of sense of empathy, I will come as brazen in a bad way. Madami akong nasasaktan na tao na hindi ko sinasasadya. I would often offend them without meaning to or wanting to and intentionally to. I didn't ask to be a brusque person nor wanted to and no matter how much I try to correct this corrigible act of mine, it seems like I can't do it.

I'm a scrupulous person, to be honest. Kaya naman ng ngumiti sa akin si Tim sa gano'ng paraan... parang nagkatotoo ang bangungot ko. What if I offended Timothee by my question? My words were shoot to kill but I never intended to pull the trigger. I was just holding the body and my finger slipped out.

Paano kapag 'yung binigay niya sa akin na ngiti ay ngiti ng pagkukunwari? What if he pretended that my question didn't offend him when in reality is, it did offend him and he tried to masked it out with a smile? Paano kapag naging ganun ang ginawa niyang action kanina sa akin? What if he just smiled towards me when deep down, the feelings on the bottom of his heart is the anithesis of what he truly means?