Agape Me, Darling

16

The hot rays of summer bathe in my porcelain skin. The time where you felt free and your wings could flutter everywhere you wanted to had come. Ang tunog ng tawanan sa may beach at kung ano mang anyo ng tubig, ay napakalakas at puno ng galak. Ang halo-halo na palaging nasa gilid ng daanan ay ang dahilan para lumamig ang init na palaging sinusundan ka sa araw ng mga ganitong panahon.

Siyempre, kapag summer, kasama mo dapat ang mga kaibigan mo para masaya ka. And that's exactly what we did in those two months. Hindi kami umalis ng bansa o sa bahay namin this time. Unlike the years that had passed when it was our tradition to go out when it was summer. Like on Japan—my seventh grade summer—and on Palawan last summer.

Unluckily, 'yung decision nila na 'yun ay sobrang mali. Pwede namang last year kami na hindi pumunta at hindi ngayon. But, then, again... busy sila Mama at Papa ngayon hindi katulad nung last time na sobrang free nila. I sighed in my mind. I still hate the fact that I had to spend my summer with a skin that I was unfamiliar and felt like it wasn't my own.

The presence of unknown and strange live with me all throughout summer. Isa lamang ang dahilan kung bakit 'yan nangyayari sa akin. Dahil ito roon sa pangyayari na naganap sa may pool. Hanggang ngayon, nasa isip ko pa rin ang pangyayari na 'yun. Ilang salita lamang at hindi naman ito kabigat tulad ng buong mundo, pero it still made the change that it shouldn't have been. It still had rge repercussion and it was infuctous.

Buong summer, magkasama kami ng kambal ko, Alex at Timothee. Yeah, that guy. Sa loob ng dalawang buwan kasama ko silang tatlo. At gusto ko na lang tumakas of tumakbo mula dito kapag magkakasama kami.

Tuwing nasa loob kami ng iisang lugar at halos walang espasyo para kami ay huminga, hindi ko mapigilang gumawa ng kahit anong excuse para lang maiwasan ko siya. Kahit na ayaw ko sumama sa kambal ko sa kung saan man siya pumunta, I wanted to be with him more than to be with the other him. Mas gusto ko pa pumunta sa nonsense na lugar kaysa manatili sa tabi niya. It was like, with him, I was on an unfettered room.

Tuwing kasama ko kasi siya, I feel like I'm in the ocean. And I can't swim. Parang ang mga tubig at ang alon ay ang paningin nasa akin. Kapag nakalapit na sila sa akin, ang mga mahahaba at mabibigat nila na kamay ay didiretso sa leeg ko hanggang sa hindi na ako makahinga.

Parang ang pader na nasa paligid namin ay lumalapit nang lumalapit sa aming dalawa. Hanggang sa pakiramdam mo na lang ang mga balahibo namin ay naghahalikan na. Ang mga balat namin ay nasa iisa na.

Parang ang lahat ng bagay na nasa paligid namin habang magkasama kami ay sumisigaw nang sumisigaw. Hindi sila tumitigil at nakakabingi ito. Sobrang nakakabingi na halos gusto ko na lamang humimlay sa kalagitnaan ng kawalan at magwala dahil sa mga boses na nasa isip ko.

Habang magkasama kaming dalawa, gusto kong takpan ang tenga ko. Dahil kahit hininga namin o hininga ng kalikasan lamang ang naririnig mo, hindi mo maiwasang mailagay ang kamay mo sa tenga mo. Para pagtakpan ang lahat ng bagay na ayaw mo marinig. Ayaw mo pakinggan. Ayaw na ayaw mo.

Tuwing magkasama kami ay pakiramdam ko gusto ko na lamang tumakbo nang tumakbo hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako pumunta. Tatakbo kahit wala naman akong ideya o mapa kung saan ko ba gusto pumunta o kung saan ba ako pupunta. It was a mayhem ofchaos, a mayhem of emotions and a mayhem of things, a mayhem of Timothee.

Sobrang... Ayaw ko ng ganito. Ayaw ko na ganito kami ni Timothee. Then again, it was just me. Really, really, me. Kasi para sa kaniya, wala ang lahat. Wala ang alon, tubig, pader na lumalapit sa aming dalawa, sumisigaw na kahit anong bagay, boses na palaging nasa isip niya at hindi siya nababaliw o wala sa mukha niya na gusto niyang tumakbo palayo sa kaniya. Wala sa kaniya ang lahat ng 'yun.