"لعنت بهت لیسا! یا همین الان اون شلوار کوفتیو پات می کنی یا تورو بهش می بندم و از همون دره ای که از توش آوردمت شوتت می کنم پایین!"
با صدای بلند تحدید کردم و دور جزیره ی آشپزخونه دنبالش دوییدم.
شلوارِ تو دستم مچاله شده بود و تو هوا تاب می خورد.
به عنوان دختری که به زور روی دو پای خودش می ایسته، مطمئناً خوب می دویید.
اخم کرد و سرشو تکون داد.
"نمی خوام!"
با صدای بچگونه ای نالید.
زبونم رو از سر عصبانیت گاز گرفتم و کانتر رو دور زدم تا جلوش باییستم.
ما بعد از دو ساعت سعی و تلاش تو یاد دادنِ راه رفتن و چجوری پوشوندن بدنش از چشم غریب به خونه رسیدیم.
ولی تو راه مجبور شده بودم تو بغلم بگیرمش و تا ماشین باهاش بدوم.
تمام اون مدت هم به شدت تحت فشار نگاه های پر قضاوت مردم بودم.
خسته شده بودم، سردرد داشتم و عشوه اومدنش وقتی کولش می کردم بهم کمکی نمی کرد.
تازه، نمیذاشت سوار ماشین بکنمش.
چرا؟
چون می گفت یه هیولای دریایی داره قورتش میده!
اگه فقط با چوب به در ماشینم نمی زد حرفاش برام خنده دار می بود.
بعد از به زور چپوندنش روی صندلی و نادیده گرفتن داد زدنش
'توی عفریته! من نمی خوام تو شکم این هیولا ذوب بشم!'،
بالاخره به خونه رسیدیم.
سریع بهش یک پیراهن بزرگ و سوییشرت دادم.
ولی مثل اینکه نمی خواست پاهاشو بپوشونه چون هر یک ثانیه ای که چشمم رو ازش می گرفتم درشون می آورد.
کی فکرشو میکرد که روزی، جنی کیم، صاحب یک کتابخونه و زن سابق یه وکیل توی آشپزخونه ی خودش دنبال یه خانم نیمه لخت، یا بهتر بگم، یک نیمه سایرن، بدوه.
چه نحوه ی خوبی برای شروع کردن روزه.
حالا 'بهترین' قسمت این ماجرا،
نیمه لخت بودن خودمه.
قبل از اینکه حتی بتونم پیراهن تنم کنم، صدای شکستن شیشه از طبقه ی پایین اومد.
مجبور شدم با شرتک و سوتین و با عجله سمت آشپزخونه بدوم.
و با چی مواجه شدم؟
لیسا با ماگ تو دستش —و بدون شلوار— جلوی سینک ایستاده بود.
بهش نگاهی انداخت و جوری داخل سینک انداختش انگار یه تیکه آشغاله!!
بالاخره هر دو کم آوردیم و ایستادیم تا نفس بگیریم.
به هم چشم غره رفتیم و هیچکدوم حالا حالاها دست بردار نبودیم. نفس داغی رو بیرون دادم و چشمامو تنگ کردم.
"دیگه تکرار نمی کنم. اون. شلوار. لعنتیو. تنت. کن!"
بهش دستور دادم.
سرش رو تکون داد و سمت آشپزخونه پرید.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝑻𝒉𝒆 𝑺𝒊𝒓𝒆𝒏'𝒔 𝑳𝒊𝒈𝒉𝒕
Fantastikدر حال غرق شدن بودم ، تاریکی آروم آروم اطرافم رو فرا گرفته بود. عمق دریا منو از سطح زمین پایین و پایین تر می کشید تا جایی که دیگه نتونستم مهتابی رو که از بالا میدرخشید رو ببینم. این بود می دونستم وقت رفتنمه... اما، این موجود زیبا با موهای نقره ای رن...
