Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ben geldim!"
Evde ses yoktu. Jungkook çoktan gelmiş olmalıydı ama ortalarda yoktu. Kabanımı çıkarıp mutfağa gidiyordum ki masada duran çiçekleri gördüm. Sabah çıktığımızda yoktu bunlar. Jungkook almış olabilir miydi? Eğilip kokladım. Çok güzel kokuyorlardı. Gülümsedim. Yüzümde salak bir gülümseme oluştu çiçekleri bırakanın Jungkook olduğunu düşününce.
Ertesi gün sabah ise kitabevinin önünde oturuyordum hava güneşliydi. Jungkook'un annesi geldi. Ayağa kalkıp selam verdim.
"Neyse. Başka bir şey diyecektim. Myeong yoo bana Park Hin Dol'ü tanıdığını söyledi."
"Evet. Merkezdeki kitabevinden kitap alıyorum."
"Bunları ona verir misin?" ellerindeki mektupları uzattı.
"Mektupları aldığından emin olacağım."
"Birde ona iletmeni istediğim bir şey var iletir misin?"
"Hayır. Yani... Kötü bir haber değil mi?"
"Evet. Yani iletmeyeceksin?"
"Ona mektupları vereceğim ama."
"Tamamdır. Bu kadardı." Deyip ayağa kalktı. Gidiyordu ki arkasını döndü;
"Daha önce karşılaşmış mıydık?"
"Evet." dedim.
"Sen miydin o? Çok büyümüşsün. Hoşça kal."
"Güle güle." Dedim.
Park Hin Dol benim dostlarımdan biriydi. Hem kitabevine kitap alıyorum ondan hem de ahbaplık ediyorduk. Kitapları çok seviyordu. Jungkook'un annesi ile de liseden tanışıyorlardı. Tıpkı bizim gibi. Hala onu unutamamıştı. Kaç yaşına gelmiş ama bana onu anlatacak kadar aşıktı Jungkook'un annesine. Bu umutsuz aşk kalbimi ağrıttı günler önce Park Hin Dol bana açıldığında. Şimdi bu mektupları ona vermek, biraz olsun onun için ve benim için teselli olacaktı.
Jungkook'un kitabevine yaklaştığını gördüm sonra. Annesinin arkasından baktığımı görünce şaşırdı.
"Annemi tanıyor musun?"
"Daha önce karşılaşmıştık. " dedim.
"Ne zaman?"
"Ben 10 yaşındaydım galiba. Onu otobüs terminalinde gördüm."
