PROJECT: LMSW (Under Revision)

9

38 Deaths.
279 Wounded.
7 suicide bombers.

Nakasalampak kaming lahat sa lupa, pagod kaming lahat dahil sa pagtulong sa rescue operation.
Sa ngayon ay patuloy pa rin ang paghahanap ng limampung taong nawawala, pinag pahinga na kami ng officer in charge ng malaman niyang parte kami ng proyekto ng ground zero.

Si Paolo at Keifer ay magkasandal sa isa't isa, natutulog.
Samantalang si Andrew at Miguel ay inaaliw pansamantala ang sarili sa paglalaro ng baraha.
Si Pat naman ay himalang hindi pa nagpapahinga, inaalalayan pa rin si Agnes sa paggamot ng sugatan, ang sabi ni Miguel sa'kin kanina ay natamaan daw siya ng mga nalalaglag na tipak ng bato kaya may benda siya sa ulo.

All of us were exhausted and fed up in the situation.
The suicide bombing was unexpected and unbearable for the Lacroix, leaving many casualties.
Nakapagtataka talagang hindi napaghandaan ito ng Lacroix dahil ito ang pinakamalaking event sa buong Sin Brillo na ginaganap kada taon.

"Coffee?"
Naptingin ako sa kamay na naglahad sa'kin ng tasa ng kape.
Kinuha ko 'yon at ngumiti ng bahagya.

"Salamat, si Toni?"

"She's taking pictures of the ruins."

Tumango na lang ako at tahimik na humigop ng kape, ramdam kong umupo siya sa tabi ko.

Then there's a deafning silence between us, ano ba ang dapat kong sabihin?

Kumustahin siya? Heck no, ni hindi naman kami close.
Sa tingin ko naman ay hindi ito ang tamang oras para pagusapan ang tungkol sa marked number niya.

"It's a tough day."
Sa'ming dalawa ay siya ang unang pumutol ng katahimikan.

"Sa tingin mo ba... anong susunod na mangyayari sa'tin?"
I asked hesitantly, ni hindi ko nga alam kung dapat ko nga bang itanong 'yon sa sitwasyon namin ngayon.
A not familiar version of me reflected in the cup of coffee I am holding, I totally look like a mess.

"If you're asking about the Project, I don't even know. Honestly, It's still unclear for me.
The Agenda.
The Phoenix.
The Ground Zero.
Even this team."
Hindi ko alam kung bakit sa mga sinabi niya ay napanatag ang loob ko, it made me feel relieved. Atleast, now I know I'm not the only one in this team who thinks like that.

"Hey, bakit ka tumatawa?"
Puna niya sa'kin ng marinig ang pinipigil kong hagikhik.

"Yung ilong mo tange!"
Pagkasabi ko non ay hinwakan niya ang ilong niyang puno ng dumi.

"HAHAHAHAHA! SNOOPY AMPUTEK! HAHAHAHAHAHAHA—woy!"
Napatigil ako sa pagtawa ng pahiran niya rin ako ng dumi sa mukha.

Ngayon ay siya na ang tumatawa sa'ming dalawa.

Abnormal.

Napailing na lang ako sa kaniya at nakisabay sa tawa niya.

The moment was cut off when Armies in white approached us, namalayan ko na lang na lahat kaming siyam ay kaharap na nila.

This is going to be a tough day, indeed.