PROJECT: LMSW (Under Revision)

20-Unidentifiable

PROJECT LMSW💡
Chapter 20: Unidentifiable

JAM's POV

"Jam! Apo!" He ran to my direction to embrace me, but my eyes were glued to the lady wearing mask, at sa tingin ko'y ganoon rin siya sa'kin.
Para naming tinitingnan ang kaibuturan ng kaluluwa ng bawat isa.

"Ayos ka lang ba?! Patingin? May sugat ka? Saan ang masakit?" Pilit akong ngumiti kay Lolo.

"W-wala po, ayos lang ho ako."

"Salamat naman kung ganoon, may ipapakilala ako sa'yo." Suddenly, my heart beats went fast, my hands were cold as ice. Dahan dahan niya akong pinalapit sa babaeng naka maskara, gustong-gusto kong tumakbo sa mga oras na 'to, hindi ko alam kung bakit pero may pakiramdam ako na hindi maganda ang mga mangyayari. Ang mga kamay ni Lolo ay nakapulupot sa mga braso ko kaya hindi ko magawang pumalag.

At that moment, I didn't realized that my comrades weren't around anymore, it's just the three of us.
Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o matakot na wala na sila sa paningin ko.

"Siya si Ymir." Lolo Agustus introduced her.
Tumango ang babaeng naka maskara sa'kin. Nanginginig ako, siguro ay hindi kilala ni Lolo kung sino ang taong nasa harap niya ngayon.

"Lo..."
Dahan-dahan akong tumingin sa kaniya, his brows furrowed, waiting for me to speak.

"S-she's from Socrus!" I bursted, kita ko kung paanong nanlaki ang mga mata niya, tama nga ako.
Hindi niya alam.

Agad ko siyang hinila palayo pero nagulat ako ng hawakan niya ng mahigpit ang kamay ko.

"Jam, huminahon ka muna."

"Lo? Anong hinahon?! Taga Socrus 'yang babae na 'yan! Nakita ko siya sa misyon! Hindi mo dapat siya kinakausap, pinagkakatiwalaan!" I furiously pointed at her, nakatingin lang siya sa'ming dalawa ni Lolo.

"JULIANNE SAMANTHA!" Nagulat ako ng sinigawa niya ako ng ganoon, ngayon niya lang ako sinigawan.

"Ganyan ba kita pinalaking bata ka? Ha?!" My face heat up, I feel like I'm going to pop, galit na galit ako, 'yung tipong galit na nagiging luha.

"Lolo? You're brainwashed? Aren't you?"
Nakita ko kung paano siyang nagtiim ng bagang.

"Kailngan ko silang sabihan, delikado rito. Lolo, please, bitaw na!" I hysterically tried to let go, but to no avail.

"What's the fuss here?" Nabuhayan ako ng loob ng marinig ang boses ni Veronica.

"Veronic—

"Miss Ymir." I froze when she bowed down to that lady.

"So, mag kasabwat kayo? Dinala mo kami dito para hindi ipapatay sa Ground Zero kung hindi sa Socrus, ganoon ba Veronica?!"
Tears falling down to my cheeks, I felt so betrayed.

"MIGUEL! TONI! PAOLO! AALIS NA TAYO!"
Hinawakan ako ni Veronica sa braso pero tiningnan ko lang siya ng masama.

"Jam, kumalma ka."

"Kumalma?! Paano ako kakalma kung mga demonyo at mamamatay tao ang kasama namin dito?!" I scoffed.

"So what will you do, huh? Tatakbo ka? Tatakas ka? THEN GO! Sa tingin mo ba may pakialam ako? Kami?!
AS LONG AS I CAN, I DON'T WANT TO MEDDLE IN THIS, PAGOD NA AKO!
Bakit namin isusugal 'yung mga pesteng buhay namin doon para lang maligtas kayo, ha? Para patayin din?! NAG IISIP KA BA, JAM?!
THE DAY WILL COME THAT THE PATH YOU WERE RUNNING WILL COME TO AN END! Hindi mo matatakbuhan lahat ng bagay sa buhay mo! Lalong-lalo na 'yang pagkatao mo!"

Natahimik ako dahil sa mga sinabi niya, pero ang huli niyang binanggit ang nakapag patigil sa'kin.

"Anong..anong meron sa pagkatao ko?" I asked, she even stepped back and covered her hands na parang may nasabi siyang hindi dapat.

"Lo?" I turned at him hoping that I'll get the answer that Veronica failed to.
But instead, he hugged me.

"You are loved, Jam. Ako ang lolo mo, apo ko. Naiintindihan mo ba?"
Mas lalong bumuhos ang luha ko sa hindi alam na dahilan, ng mapunta ang paningin ko sa harap ay nabigla ako.

The masked lady finally put down her mask, and the moment that she laid her eyes on me, I fall onto my knees.
This can't be.
she looked like the older version of me.

"Pero, hindi ikaw ang nanay ko." Siguradong bulong ko, may mga pictures si mama, at kilala ko siya.
Hindi siya ang nanay ko.

I moved back when she tried to touch me.

"Of course not Yanie, I'm your father's twin. I'm your aunt." The moment she smiled to my face, a struck of my father's memories with me played to my head.

It's only blurry images, but her aura were similar at him.

"So what?" I firmly said, as I stand up. Nakita ko kung paano nawala ang mga ngiti niya.

"Lolo, uuwi na tayo."

"Jam, kapatid siya ng papa mo—

"OO LO! Kapatid siya ni Papa! Si Papa! Si Papa na iniwan ako, kami! Si Papa na hinayaan si mama na mawala! Lo... sampung taon lang ako, lolo!" I cried myself out. Napasabunot ako sa sarili kong buhok.

"Sabi niya..hindi na ulit siya aalis.. tapos pagkatapos ng labinlamang taon, malalaman ko na isa pala siya sa mga taong kinamumuhian ng mga tao kung saan gumagalaw yung mundo ko?! ilang kasinungalan pa ba yung mga hindi niya sinasabi, Lo?!"

I turned my back at them, nakayukong naglakad, pinupunasan ang mga luha kong tuloy tuloy lang sa pag agos.

I stopped when I saw a pair of shoes standing near me.
It was Toni's.
Halatang gulat na gulat siya, sa tingin ko'y alam na niya.

Tumakbo ako at iniwasan siya.

Pakiramdam ko ay pinanganak na naman ako sa mundo,
Nangangapa,
Hindi ko na alam kung sino ako.