Boss Lady

[Rozdział 15]

Selena Gomez - Kill Em With Kindness

      Od wtorkowej, zaskakującej i z początku dość chłodnej rozmowy z Jaebumem nie wymieniła z nim ani jednego słowa. Nie wiedziała, co powinna zrobić po wysłuchaniu jego nagłego wyznania. Nie wiedziała, jak powinna na nie zareagować. A tym bardziej nie wiedziała, co powinna zrobić z faktem, że jej serce, mimo woli, zaczęło bić szybciej.

      Dlatego uznała, że ma tylko jedno wyjście – unikać go za wszelką cenę.

      Przez te kilka dni dała mu więcej pracy poza gabinetem. Musiał robić za nią inspekcje w centrum handlowym. Musiał przebywać na mniejszych spotkaniach, które dotyczyły nadchodzącej promocji firmy na nowy sezon. Musiał nawet jeździć z innymi pracownikami do lokali, które były chętne do współpracy ze spółką Taeyang.

      Tymczasem ona, aby nie kusić losu, sama wpadała i wypadała z biura. Gdy zdarzyło się tak, że jakieś pilne dokumenty miał tylko sekretarz, wysyłała w takiej sytuacji neutralną pannę Hong, aby je od niego odebrała, a potem jej dostarczyła.

      Zamyślona tym wszystkim, spojrzała na wyświetlacz telefonu. Zegarek wskazywał osiemnastą. Oczekiwała tej godziny już od jakiegoś czasu, ponieważ dopiero teraz mogła w spokoju opuścić gabinet bez ciekawskich spojrzeń pracowników, którzy szeptali na jej temat po kątach, oraz niespodziewanego spotkania z Jaebumem.

      Gotowa do wyjścia, bo od półgodziny siedziała w płaszczu oraz z torebką pod ręką, wstała z fotela, chowając telefon do kieszeni. Po chwili, wyłączając uprzednio światło w pomieszczeniu, wyszła z niego i ruszyła szybkim krokiem do windy.

      Kiedy weszła do windy, a srebrne drzwi się zamknęły, znów w jej myślach pojawiło się wspomnienie wtorkowego popołudnia. Po części czuła, że Jaebum mówił te wszystkie słowa szczerze, ale z drugiej strony... Miała dziwne wrażenie, że została oszukana.

      A przynajmniej tak podpowiadała jej intuicja; że coś w tej historii, którą odkryła, było czymś innym, niż powiedział sekretarz.

      Drzwi się otworzyły, rozbrzmiał dźwięk informujący o zakończeniu krótkiej podróży, a Sohyun westchnęła. Wiedziała, że oznaczało to znów jej powrót do szarej rzeczywistości zamiast pomyślenia na temat Jaebuma i jego nagłych słów.

      Opuściła windę i tym samym znalazła się na podziemnym parkingu. Stało tam wyjątkowo dużo samochodów, jak na tak późną porę i trochę ją to zaskoczyło, gdyż nie sądziła, że pracownicy mogą siedzieć w swoich pokojach aż tak długo.

      Niemniej postanowiła się tym nie przejmować. Do czasu aż nie zaczęła mieć wrażenia, że ktoś za nią idzie.

      Przełknęła głośno ślinę, próbując wyrzucić z głowy tę niedorzeczną myśl.

      Przecież jesteś na parkingu dla pracowników Taeyang. Mogą tutaj wejść tylko uprawnieni. A to oznacza, że ktoś po prostu idzie do swojego samochodu, który zaparkował dalej., tłumaczyła sobie w duchu, aby się uspokoić.

      Niestety nie pomogło to jej. Zaczęła iść szybciej, modląc się, by ta sytuacja była tylko fantazją, a nie rzeczywistością.

      Zaraz jednak zdała sobie sprawę, że jej modlitwy nie zostały wysłuchane przez nikogo. Osoba, która wcześniej za nią spokojnie szła, również przyspieszyła kroku tak jak ona.