Beni dinler misin Leyla

Yedi Bela

“Murat sen miydin?”

“Naber Leyla.Yarın ki sınava çalışıyordum saatlerdir.Tam kalktım gidiyordum ki,seni gördüm.Selam vereyim dedim.”

Murat,Leyla’nın sınıfındandı.Leyla’nın keyfi kaçar gibi oldu birden.Murat  konuşurken ona bakıyordu.Murat’ın gözleri maviydi.Boyu posu yerinde,yakışıklı  bir çocuktu.Yapılıydı bir çok erkeğe göre.Fakültenin futbol takımında oynuyordu.Espriliydi de.Ama nedense onun ilgisine bir türlü karşılık vermek gelmedi içinden.Kendisi gibi o da İzmirliydi.İlk tanışmalarında “ben de İzmirliyim,ne güzel” demişti.O gün bugün de peşinden ayrılmamıştı.Bir kez seninle özel konuşabilir miyiz diye sorunca ne diyeceğini anlamıştı.Fakülteye başlayalı daha iki olmuştu o zaman.

“Benim için okulum çok önemli.Öncelikle okulumu bitirmek istiyorum.Aşka daha çok var benim için” dediğinde Murat’ın yüzündeki hayal kırıklığını görmüş,ama yine de ona umut vermemişti.

“O yüzden cevabım hayır,Murat” demişti.

“Sana diyorum,kimin yüzünü şeytan görsün diyordun Leyla?”

“Hiç.Öylesine,notlara diyordum .Artık kitap fotokopi kağıdı soru moru görmek istemiyorum.”

“Bittiyse işin,birer kahve içelim mi?”

“Teşekkür ederim,Murat.Benim bir an önce yurda dönmem lazım,Mine hastaydı,aklım onda zaten”

“O zaman yurda kadar birlikte yürüyelim mi?”

Leyla,etrafına bakındı.

“Birini mi bekliyordun yoksa?”

“Yok beklemiyordum,Murat.Peki çıkabiliriz.”

Hava soğuktu.Kütüphane kampüsün tam ortasındaydı.Yurda doğru birlikte yürümeye başladılar.

“Geçenlerde yoktun,İzmir’e gitmiştin galiba”

“Evet babam hastaydı,İzmir’e gittim.”

Leyla hızlı hızlı yürüyordu,bir an önce yurda gitmek,bu sıkıcı muhabbetten kurtulmak istiyordu.

Yurda dönen yol ayrımına geldiklerinde Leyla durdu.Otobüs durağında Selim’i görmüştü.

“Şeytan görsün yüzünü,kaç oldu bu ya” dedi sessizce.

“Takma sınavı bu kadar kafana Leyla,bir şekilde geçeriz artık.”

“Ne sınavı Murat?”

“Yarın ki sınavı demiyor musun,az önce gene kızdın da kendi kendine?”

“Ha,evet.Sınav.Neyse ben burdan sapıyorum.teşekkür ederim eşlik ettiğin için.Görüşürüz” dedi.

“Bırakırdım seni,daha gelmedik ki?”

“Ben giderim,dedim ya Mine hasta,fazla muhabbet edecek zamanım yok.”

“İyi peki.Öyle olsun.”

Leyla hızlı adımlarla yurda giden yola doğru ilerledi.Sokak lambalarının bazıları yanmıyordu.Karanlıktı yol.Havanın soğuna yolun karanlıkta olması eklenince içi ürperdi.Keşke bıraksa mıydı yurda kadar diye düşünse de doğru yaptığına karar verdi.Dönüp durağa doğru baktı.Otobüs tam o sırada duraktan ayrılıyordu.

“Gerizekalı.Yedi belaymış” diye söylendi kendi kendine.

Odaya geldiğinde Mine’yi yatağında kitap okurken buldu.