MANKEN

Seni Seviyorum ATEŞ

Kapıdaki manzaraya uzun bir süre baktım. Şaşkınlığım sevinicimin de önüne geçmişti, sanki bir sihirli değnek değmiş ve abim buraya gelmişti. Ve sonra Kaya'yı burada böyle görmesiyle o sihirli değnek tam anlamıyla götüme girmişti. Bu Bizans'ın bana orospuluk böyle olur deme şekliydi sanırım. Hayır yani benden hoşlanıyorsan söyle Bizansçım her şeyimi alıp sana geleyim ama şu an bu durumdan beni kurtar. Kosmoz, evren biri artık bir şey yapsın.

"Yağmur topla eşyalarını gidiyoruz." Ah abim haklıydı, böyle bir meseleyi evde konuşmak sanırım en iyisi olacaktı. Yavaşça yatağın yanına bıraktığım çantaya doğru yürüdüm elime alıp ayakkabılarımı aramaya başladım. Ayağıma geçireceğim sırada ortalık karıştı.

"Seninle gelmeyecek." Oha buna da ne oluyor, hayır intihar için başka seçenekler de deneyebilirdi.

"Sen kimsin de buna karışıyorsun. Bu kez de Yağmur'u mu kullanmaya karar verdin." Abimin Kaya'yı tanıdığı kesindi. Sonuçta o magazin dergilerinin vazgeçilmez çocuğuydu.

"Rüzgar kimi kullanıp kullanamayacağıma sen mi karışacaksın ?" Tamam abimin Kaya'yı tanıması normalken Kaya'nın da Rüzgar'ı tanımasını biri bana açıklasa çok iyi olacak.

"Yağmurumsa konu evet karışırım." Bu konunun daha fazla uzamasını istemediğim için Rüzgara doğru ilerledim ve başımı boynuna gömdüm.

"Hadi gidelim evimde konuşuruz." dediğimde gözlerinde ki sıcaklığı gördüm. Arkamda Kaya'nın sinirli bakışlarını hissediyordum ama abimi asla onun gibi biri için bırakmazdım. En başında buraya gelmesi hataydı. Sonuçta ben geceye Ateş'le başlamış Kaya'yla devam etmiş ve sabaha karşı Rüzgar'la devam etmiştim. Üstelik gün daha bitmemiş ve  Bizanssın da benden başka bir işi olmadığına göre sabaha kadar başıma daha neler gelecekti bakalım.

"Bahar'ı aldığım gibi Yağmur'u da alacağım senden Rüzgar."

Siktiiiir.

Ben daha demin ne demiştim. O az önce Bahar mı demişti ? Hem de abime.. Bir dakika Bahar'ı elinden aldım demişti.

♣       

Flashback

İki yıl önce

"Bahar  ne olursa olsun abimi üzmeyeceksin öyle değil mi?" Bu söylediğimin karşısında ağlamasını kesmiş ve yüzünde tebessüm olmuştu. O kadar masum ve saftı ki bu söylediğime pişman olmuştum. Sabah kavga ettiklerinden dolayı benim yanıma gelmiş Rüzgar'ı sormuştu. Yine küçük kavgalarının üzüleni Bahar olmuştu. Açık kahve saçlarını topuz yapmış benim yatağıma uzanmış hala abimi düşünüyordu. Asla onu üzemez kıramazdı. Bu söylediğime içimden binlerce kere küfür edip elimi Bahar'ın yüzündeki birkaç damla yaşa götürüp sildim. Sonra ona sıkıca sarıldım kulağına doğru eğilip fısıldadım.

"Üzgünüm sen abimi üzemezsin biliyorum." dememle gözünde ki binlerce damlanın yanaklarına akın etmesi bir oldu. Eğer ağlayabilseydim şu an onun gözyaşlarına eşlik etmeyi çok isterdim. Ellerini benden çekip onunla benim arama mesafe koydu. Başını öne eğip biraz öyle bekledi. Bir an nefes alıp almadığından bile şüphelenmiştim, ağzından o tek kelime çıkana kadar.

" Üzgünüm."  

♣       

 

  Bahar'ın kim olduğu hafızam da canlanırken abimi tutamamıştım. Kaya'ya doğru bir hışımla gitmiş ve bir zamanlar bakmaya doyamayacağım dediğim o güzel yüzüne yumruğu geçirmişti. Kolundan tutup çekmeye çalıştığımda onu durduramayacağımı biliyordum. Ama bunu yapmak zorunda olduğumu da biliyordum. Bir anda dizlerimin üstüne düştüğümde etrafta ki birkaç bir şeyi de yere düşürmüş oldum. Rüzgar'ın sese dikkati dağıldığında beni yerde öylece gördüğünde yanağıma eğildi ve boynuma sıkıca sarıldı. Gözlerimin yanmaya başladığını hissettim, bu duyguyu tatmayalı neredeyse yıllar oluyordu.