(5)
ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေႏြနံက္ခင္းရဲ႕အစပ်ိဳးေနေရာင္ျခည္ႀကီးထြက္ေပၚလာပံုက
ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလွသည္။
စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ကိုမွ ပခံုးေပၚ အထံုးေလးျဖစ္ေအာင္ ထံုးထားကာ လၻက္ရည္ကိုျခင္းကံုးတခုထဲအိပ္စြပ္ေသာက္ေနတဲ့ ကိုစစ္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက အိပ္ေရးမဝေသးဟန္ျဖင့္ နီစပ္စပ္ျဖစ္ေနသည္။
"ဘာယူမွာလဲ...ပဲျပားက ကုန္ေနၿပီ...ကိုက္လန္ေတြဒီေန႔လွတယ္ ဘယ္ႏွစ္စည္းယူမွာလဲ"
ေစ်းဝယ္သူကို လွမ္းေအးအၿပီးျခင္းကံုးထဲမွ လၻက္ရည္ကို ဂလြတ္ကနဲေနေအာင္ ေသာက္ခ်လိုက္တဲ့ကိုစစ္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တည့္တည့္မွလာရပ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟာ...ေနႀကီး...အိပ္ယာထတာ ေစာလွခ်ည္လား..."
ေနႀကီးရဲ႕စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အမူအယာျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အၾကည့္တို႔ေၾကာင့္ ကိုစစ္ေရွ႕ဆက္ရမည့္စကားတို႔ကို ဆက္မေျပာပဲေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားခ်ိန္
"လၻက္ရည္ကိုဘာလို႔အဲ့ဒီလိုေသာက္ေနျပန္တာလဲခြက္ဝယ္ေပးထားတာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ"
"မင္းဝယ္ေပးထားတဲ့ခြက္က ဘယ္သူဆြဲသြားမွန္းမသိပါဘူး...ဟိုမယ္မုန္႔ခ်ိတ္ထားတယ္ ယူစားလိုက္ ေနႀကီး"
မုန္ညင္းျဖဴတို႔ ခ်ိန္ခြင္ထဲ ထည့္ခ်ိန္ေပးေနရာမွ ေနႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါအိမ္ကေစာင့္ေနမယ္...ေန႔လည္ထၼင္းစားခ်ိန္ အိမ္လာခဲ့ ေျပာစရာရွိလို႔"
"ဟမ္....ခု..."
"လွ်ာမရွည္နဲ႔ အိမ္လာခဲ့ဆိုလာခဲ့ေလ"
ေဒါသသံတို႔ေရာစြက္ေျပာလာသည့္ ေနႀကီးမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ေသာကရိပ္တို႔ကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ ေျပာမည့္စကားသံတို႔ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ ဆြံ႕အတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။
"ေနႀကီး...ေနႀကီး"
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ အိမ္ထဲမွာ
ေအာ္ေခၚသံခပ္သဲ့သဲ့ထြက္ေပၚလာသည္။
"လာေလ...ကိုစစ္"
အိမ္ေနာက္ဘက္မွအသံၾကားလိုက္ရေတာ့ကိုစစ္တစ္ေယာက္အိမ္အေနာက္ဘက္သို႔ လွမ္းလာခဲ့လိုက္သည္။
YOU ARE READING
တိမ်စိုင်တို့နောက်ကွယ် ...
Romance..... ချစ်သူလူဆိုး ရေးသားသည် ။ ..... ☁ တိမ် 🌨 စိုင် 🌨 တို့ 🌩 နောက် 🌥 ကွယ်
