RÜVEYDA

30. BÖLÜM~EVET

"Çiçek... Benimle evlenir misin?"

Sözleri üzerine şaşırırken gözlerine takılı kalmıştım. Onun da benden farkı yoktu. Gözleri dolu doluydu. Onu bulanık görmemle irkilip hızla başımı eğdim. Ben ona takılı kalmıştım...

"B-ben..."

Hızlı atan kalbimin etkisiyle ne yapacağımı bilememiştim. Ortamdaki sessizlik ve onun yanında fazla kalışımı düşünerek başımı kaldırıp gözlerimi omzuna sabitledim.

"B-ben y-yani b-biz..."

"Çiçek..."

Sözlerimi tamamlayamazken sesiyle gayri ihtiyari başımı kaldırdım. Gülümseyerek bana bakıyordu. Hızla başımı eğip kendimi toparlamaya çalışırken aklıma gelenle konuşmaya başladım.

"B-ben gitmem gerek..." deyip elimle evimi gösterdim. Pişmanlık barındıran sesiyle konuşmuştu.

"Allah'a emanet..."

"Allah'a emanet..."

Hızla arkamı dönüp seri adımlarla eve doğru ilerledim. Varlığını yüreğimde hissederken adımlarım yavaşlamış, gözlerimin dolmasına engel olamamıştım. Ayaklarımı sabitlediğimde ağır hareketlerle arkamı döndüm. Ordaydı, bekliyordu...

Gözlerimi yerden çekip yüzüne bakmadan aradaki mesafeyi düşünerek biraz sesli bir şekilde konuştum.

"Evet..."

Yüzüm yanmaya başladığında hemen arkamı dönüp eve doğru ilerledim. Allahım...

DENİZ'DEN

Yüzümdeki gülümseme gitgide büyürken onun arkasından bakakaldım.

Evet...

Sesi kulaklarımda çınlıyordu. Allahım...

...

BİR AY SONRA

Son sınavdan da çıkmanın etkisiyle kendimi bir banka attım. Başım çok ağrıyordu. Derin nefes alıp verdim. Sınavlar beni yormuştu.

"Tamam anne... Şimdi çıktım. Allah'a emanet ol..."

Kulağıma dolan sesle başımı kaldırdım. Çiçek...

Hızlı adımlarla ilerliyordu. Aklıma gelenle gülümsedim. Yarın bizim nişanımız vardı. Açıkça evlenme teklifini yaptığım günden sonra onunla yüzüklerin alınması dışında konuşmamız olmamıştı. Gerek olmamıştı çünkü. Ben çok mutluyum...

...

RÜVEYDA'DAN

"Kızım bitti mi işin?"

Annemin seslenmesiyle alnımı silip konuştum.

"Bitmek üzere annem..."

"Tamam kızım..."

Son yeri de sildikten sonra kendimi koltuğa attım. Çok yorulmuştum. Gözlerim istemsiz kapanıyordu. Ortamın sıcaklığıyla gözlerimi kapatmıştım.

Üzerimdeki önlükle bir odanın içerisindeyim. Burası bir klinik. Gözlerimi pencere ardındaki dışarıya sabitlemiş hâlde duruyorum. Onu o kadar çok özlüyorum ki...

Yanımda hissettiğim hareketlilikle kendimi toparlamaya çalışıp hastayla ilgilenmek için yanıma döndüm. A-ama...

"Çiçek..."

Asker kıyafetiyle karşımda gördüğüm kişi, Mavi...

"Kızım, hadi odana geç... Üşüteceksin burda..."