The Forgotten Lover

Chapter 29

TASY's POV

The heat of the sun and the hot air, ayan ang sumalubong sa akin. Well, I miss this weather.

Ngayon ko lang na-realize na namiss ko pala ang pilipinas. I went down and got inside of the car prepared for me. Isang tauhan galing sa company namin ang nag drive patungo sa bahy namin.

I didn't inform my family na uuwi ako ngayon, dahil gusto ko silang supresahin. I was looking at outside, tinitignan ang mga bagong nangyari dito sa Pilipinas nung umalis ako.

Marami ang nagbago, kaya hindi na ako magtataka kung siya rin, nagbago. People change, they say. I changed through the years, but my past and feelings? It didn't.

Medyo matagal ang byahe patungo sa bahay kaya nakaidlip ako, pero agad akong nagising nang tumigil ang sasakyan. Binuksan ko ang pinto at tumambad sa akin ang bahay, na matagal ko ng iniwan.

"Welcome back, Ma'am." I smiled at Kuya Driver, "Thank you, po. Sir." He smiled and helped me with my luggage. Kumatok muna ako kinakabahana habang hinihintay ang pag bukas nang pinto.

"Sandali lang!" My heart thumped when i heard Manang's voice. It sounded older now, which made my heart swell. I missed them, so much.

"Ano ho ang-" Manang faced was much older when i last saw her, and she looked shocked seeing me now.

"A-anastasia?!" Gulat nitong tanong, ngumiti ako sa kaniya at yumakap. "Manang, namiss ko po kayo!" Sabi ko habang nakayakap sa kaniya.

"Naku, ang ganda-ganda mo!" She said while she's looking at me, tears on her eyes. I smiled gently at her,

"Manang, kamusta po kayo?" Naiiyak kong sabi, she smiled at me.

"Eto, tumatanda na..." natatawa nitong sabi, I chuckled and shook my head, "Maganda pa rin naman ho kayo.." She gently smacked my arms.

"Nambola ka pa, halika pumasok ka. Andito ngayon ang Mama mo, hindi mo ba sinabi sa kaniyang u-uwi ka?" Tanong nito at ginaya ako sa loob ng bahay.

I looked around the house, it looks the same. Ang naiba lang, mukhang mas tahimik na ngayon. Dahil hindi na rito nakatira si Kuya, he's now living on his own house.

"Ma..." Tawag ko kay Mama, she looked back at me. Her eyes widened and she ran towards me and hugged me.

"Anastasia..." Sambit nito. Ngumiti ako ay niyakap ang Ina ko, she caressed my head. Humiwalay ito nang yakap sa akin at ginaya ako paupo sa sofa.

"Bakit ka umuwi? At hindi ka pa nagsabi sa amin?" Tanong nito. I smiled at her before answering, "Just work, Ma. And some...personal things." Ngumiti siya sa akin, naiintindihan ang gusto kong iparating.

Me, Mama, and Manang catched up before they let me go and rest. Binuksan ko ang pinto ng aking kwarto, at tumambad sa akin ang pamilyar na amoy.

It was the perfume Macsimo gifted me, and i kept it ang always sprayed it on my room, because it's really addicting.

"Lagi kong nalilinis ang kwarto mo, pero hindi ko ginagalaw ang mga gamit." Manang said, i smiled at her and thanked her.

"Sige na, magpahinga ka na." She went outside my room. Dahan-dahan akong umupo sa malambot kong kama.

Nostalgic, that was i felt. I remember those days where I would just lay down here, tired from practice pero I would talk to Macsimo until i fell asleep.

Good old days, huh?

Huminga ako ng malalim at tumayo, nagpunta ako sa banyo para maglinis ng katawan at makapag pahinga na.

After cleaning my body, i went and lay down on my bed. Agad akong binalot ng antok.

I woke up when i felt the heat, minulat ko ang mata ko at naramdaman ang init na tumatama sa aking balat dahil sa nakabukas na kurtina, at tumagos doon ang init ng araw.

I yawned, bumangon ako at tinignan ang orasan. It's now 9 in the morning. Damn, i slept that long?

Bumangon ako at nagpunta sa banyo. Pagkatapos ay binuksan ko ang maleta ko para ayusin ang gamit ko. Sa isang araw pa akong mag sisimulang mag trabaho, i just want to rest before i work my ass again.

Inayos ko ang gamit ko at nilagay sa walk in closet ko. Natagalan ako dahil natuwa pa ako sa mga gamit na nahalungkat ko.

After that, nag bihis ako. I sat on the bed and called the number. My Mama gave it to me, number daw ito ni Mikayla, ngayon ay isang successful na Architect.

After a few rings, she answered.

"Hello, who's this?" As i hear her voice, napangiti ako. She sounded...mature now.

"H-hello, This Tasy. Remember me?" Kinakabahan kong tanong. Natahimik ang kabilang linya kaya tinignan ko kung on going pa ba ang call.

It's still on going kaya binalik ko iyong sa tenga ko, and after a few minutes of silence, she answered.

"Of course, I remember you. We were...friends." Anito. I bit my lower lip, after i heard what she said.

Were...so, it's a past tense now, huh?

Of course, Tasy. You left without saying goodbye, malamang magtatampo yan. Diba, ayan ang naramdaman mo nung umalis ang iba niyong kaibigan.

"Y-yeah, hi, uhm...can we meet?" Tanong ko. Namutawi muli ang katahimikan pero hindi na kasing tagal nung nauna.

"Sure, where and when?" Anito. Nakahinga ako nang maluwag dahil pumayag siya. "Uhm, later? Dinner? Do you have contact with our friends..." nanghihinayang kong tanong.

"Yes, sasabihin ko na lang sa kanila." Tumango ako kahit hindi naman niya nakikita, "Thank you, see you." Binaba niya na ang tawag pagkatapos magpaalam.

Agad akong tumayo at hinanap ang pulang kahon na dinala ko. He's coming, right? He was our friend back then, pupunta siya.

I hope he will. But, I'm nervous as hell, knowing the fact that I'm meeting him again.

Nang sumapit ang gabi, agad akong nag paalam kayla Mama na kikitain ko lang ang mga kaibigan ko noon.

"Okay, drive safely." Tumango ako kay Mama. I drove to our meeting place, Nine19.

I was smiling ear to ear pero kinakabahan ako nang bumaba ako sa sasakyan at naglakad patungo sa loob.

And my heart thumped faster when i first saw him.

-End of Chapter 30-