Ms. Wattpader gone Bad?!

EPILOGUE

Kaba.

Tuwa.

at iba pang kakaibang nararamdaman ko ngayon.

one month have passed and now it's the day that i and him been waiting for.

our wedding.

mabilis lang ba, di mo kami ma sisisi were eager to get tied forever, for we are madly crazy inlove each other.

Everything is perfectly planned.

at hito ako ngayon nasa harap ng simbahan hinihintay na buksan ang pintuan.

I'm wearing a white fitted wedding gown, look so simple but when i wear it i look perfectly elegant.

alam kung marami pa kaming haharapin na problema and we are ready to face it.

it's now or never.

"i'm so proud of you anak" saad ni mama

"ako rin at masaya akong kasama ang mahal mo hanggang sa pagtanda mo, at wag mo kaming kakalimutan" saad ni papa

"ang drama niyo po, nanghahawa kayo, pero salamat kasi sa anong problema na naranasan ko nasa tabi ko kayo" saad ko at pinipigilang di umiyak.

agad akong napatuwid ng tayo ng marinig ang pag tugtug ng kanta, nag simula ng bumukas ang pintuan at isa isa na silang pumasok, hanggang sa ako na nga.

(insert: a thousand years music)

bawat hakbang papalapit sa kanya ay ang pag patak ng luha ko.

he is so handsome with his coat, kita ko rin ang pagpahid niya sa luha niya.

i can’t believe na kami lang rin pala sa huli.

para sakin parang panaginip parin ito.

gone bad for a while and because of that i found my way through him.

napapatanong tuloy ako.

Pano kung di ko na iwala ang phone ko?

pano kung hindi ko hinanap ito?

pano kung walang ng yari na ganon?

mag kikita parin ba kami?

siya parin ba ang wakas ko?

but then i realize if were really meant for each other and it's our fate to love each other then no matter what happen he still my last my forever.

"ingatan mo ang anak ko hijo" saad ni mama kay zailen ng makalapit kami rito

"makakaasa po kayo mama" sagot ni zailen

"ingatan mo ang anak ko zailen, hindi man kita tunay na anak sa huli magiging parti ka parin sa pamilya namin" saad ni papa at tinapik si zailen sa balikat

"yes sir" saad ni zailen at sumalodo pa ang loko.

hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming pumunta sa harap ng pari.

"sa araw-" naputol ang pasasalita ng pari ng  mag salita si zailen

"father pwede e deritso mo na sa exchange vows" saad ni zailen at mahina ko naman itong tinapik na ikinatawa ng bisita

"exited masiyado" saad ko rito

"baby naman" maktol nito

"sige na po father tapusin na natin agad to exited kasi ang baby ko" saad ko kay father

wala namang nagawa si father kaya nag simula ito ulit.

"ikaw ba babae tinatanggap mo ba si lalaki bilang kabiyak mo...?" tanong ni father di pa nga ito natapos ay sumagot na ako.

"i do"

"ikaw lala-"

"i do" sagot ni zailen

"ang exited niyo masiyado" rinig kung saad ni calix na ikinatawa namin

"you may now kiss the bride" saad ni father

agad namang hinawi ni zailen ang belo at walang alinlangang hinalikan ako na tinugon ko naman.

We’re crazy.

kami na ata ang kinasal na parang baliw lang, but don't get me wrong we take it serious.

bumitaw kami sa pagkakahalik at nginitian ito.

"i love you" saad nito

"i love you too" sagot ko at niyakap ito

A beginning can't be the end, an ending can't be the beginning.

How we meet were meant.

he is the man who love a wattpader that gone bad.

i was the woman who love a man who's willing to sacrifice his life.

if i can write a story then why not write mine.

but in our story it's endless but i choose to end it here.

it start when i thought my wattpad app got deleted and end to a an expected wedding.

it's me Ms. wattpader gone bad loving the man that was born to be mine.

THE END.