Karanlığın Mavisi

karşılık

Yeni bölüm geldiiii!

Bu bölüm için sizi biraz bekletiğimi biliyorum bu aralar hiç vaktim yok o yüzden kusura bakmayın.

Güzel yorumlarinizi eksik etmeyin olur mu? :)

Şimdi sizi bölümle bırakıyorum. İyi okumalar sizi seviyorum.

                              ❤

Ne oldu şimdi elimi alnıma yaslayarak derin bir nefes verdim neydi bu? Bana yaklaşınca içimde oluşan his beni korkutuyordu bana ne yapıyordu bu adam Hayır Duru Hayır bağlanmak yok. Kendine gel ayaklarımı yere vura vura camın önüne geçtim.

Kocaman bir bahçe vardı karşımda çiçeklerle dolu güzel bir bahçe birde çardak vardı.  En azından bahçeye cikabilirim değil mi?  Kapıya giderek açtım bir adım atmıştım ki iki üç adam önüme geçti.

"Dışarı çıkamazsınız Duru hanım"
"Merak etmeyin kaçmayacam hava almak istiyorum"

"Olmaz Asil beyin kesin emri var"

"Bana bak eve kapattığı yeter ben bu bahçeye çıkacam anladın mı? Çekil önümden!"

"İzin veremem lütfen içeri girin"

"Asili ara ve telefonu bana ver"

"Ama..."

"Hemen" elimi açarak önünde tuttum kafasını sallayarak telefonu çıkardı arayarak elime bıraktı. Kulağıma koyarak bekledim ikinci çalışta açıldı. Sert sesiyle "ne var?" Demişti.

"Ne var değil Efendim!"

"Duru, bu telefonun sende ne işi var"

"Adamlarını döverek gasp ettim"

Yüzünü görmesem bile güldüğünü biliyordum bilmediğim bir biçimde benim de yüzümde bir gülümseme oluştu. Sesi sanki içimi ısıtıyordu. Kafamı iki yana hafifçe sallayarak düşünceleri dağıttım.

"Bahçeye çıkmak istiyorum Asil"

"Duru sana güvenmiyorum"

"Senin bu etten duvarını geçerek kaçabileceğimi mi düşünüyorsun?"

"Şahsen senden beklerim sende o potansiyel var"

"İzin veriyor musun? Yoksa zorla mı çıkayım?"

Kısa bir sessizliğin ardından "tamam sadece bir saat umarım bir yanlış yapmazsin"

"Benden bu kadar korkma canım"

Söylediğim şeyin farkına varınca dudaklarımı dişledim canım demiştim beni kaçıran adama canım dedim inanmiyorum ya. Sessizliği bozan yine ben oldum

"Adamına veriyorum ona da söyle"  telefonu kulağımdan çekerek adama uzattım. Elimden alarak sessizce Asilin dediklerini dinledi daha sonra sadece tamam diyerek kapattı telefonu.

Önümden çekilince sonunda bahçeye çıkabilmiştim. Rengarenk çiçeklere doğru yürüdüm çok güzeldiler ellerimi üzerlerinde gezdirdim beyaz güle gelince durdum eğilerek bir tane kopararak. Kokladım nede güzel kokuyordu.

Elimde ki gülle yan tarafta ki çardağa geçerek oturdum. Şimdi arkadaşlarım merak etmiştir beni onlara haber vermem gerekiyor.
Cerenimi çok özledim acaba Burak ne yapti konuştu mu onunla belki çıkıyorlardır.

Bunlar aklıma geldikçe içimde ki sıkıntı büyüyordu. Gözlerimi kapatarak kafamı geriye attım.
Keşke Asille başka şekilde tanışsaydık. Belki de bunlar olmazdı ya da en başından itibaren hayatımı değiştirebilseydim. Bunlar çok derin konular. Asla olmayacak şeyler asla...