Sadist

2.bölüm

Düzenleniyor...

Kapıyı açmaları için yardım çığlıkları atıyorum gücümün yettiği kadar vuruyordum kapıya. Burda onunla kalmak şeytan ile oyanamak gibiydi.

"vurmayı kes, sana benden başka kimse yardım edemez"

Onun sesini uzun zamandır ilk defa duymuştum. Ama yine de elimden geldiğince vuruyordum. Yorulmuştum ama yine de vuruyordum az az arkamı dönüp yavaşça ona baktım.

Bana gülümsüyordu yavaş adımlar ile aşağı iniyordu ama benim kalbim ise korkudan depar atıyordu.

Onla karşılaşmak yeniden hayatımın cehenneme çevrilecek olduğunu söylüyordu. O ruh hatası psikopat biriydi, tüm acılarımın baş sanatçısıydı aynı zamanda.

-yeni arkadaşın mı?

Öğrenmiş miydi! Ne zamandır izliyordu bizi. Ona gerçeği söylersem belkide yeon'u öldürürdü.

-H-hayır

-Yalan atarken kekeliyorsun, ve gözlerimin içine bile bakamıyorsun.

-...

-Ah, her neyse yeon denen kız ile işim yok

-izin ver gideyim.

-Hımm.. Hayır.

Saçımın birkaç tutamını tutarak saçlarımı okşuyor, aynı zamanda iğrenç bir şekilde bakıyordu yine..

-Seni özledim, sen?

-....

-cevap ver!

Sinirlenmişdi yüzü ciddi bir hal almıştı. Vücudumu elleri ile kapının arasına almıştı.

-bırak beni
-ama babacık oyun istiyor

dalga geçiyor ve daha da korkmamı sağlıyordu. Bu gerçekten olanaksızdı beni bulcağına inanmamıştım.

Bulamaması için elimden herşeyi yaptım, herşeyi ve 2017 yılına geri dönmüştük yine..

Elimden sıkıca tutup bir yere götürüyordu. Bileklerim yavaş yavaş kızarıyordu, arabasının kapısını açıp içine sertçe bindirmişti.

Ben ise ne yaptığını anlamaya çalışıyordum, bir yandan da korkuyordum kalbimin hızı artıyordu.

-bırak beni! N-nereye
-yeni Cehennemine

Duydum şey ile daha da korkmuştum yine hayatımı alt üst etçek dalga yaratcaktı. Belkide işkenceler etmeyi düşünüyordu bu onun için zevkti, gerçek kişiliği buydu acı ile beslenen sadist.

Ellerim ile arabanın kapısına vurmaya başladım ama kolu açılmıyordu kilitlemişdi ona bakıp

-Lütfen bırak beni

-kes sesini

Demişti yüzüme bile bakmadan soğuk bir tavırla arabayı çalıştırıp sürmeye başladı.

Yavaşça gözlerimin kapandığını hissediyorum..

****
Gözlerimi açtığımda Kendimi siyah bir odada bulmuştum.

Ağır içki kokusu ile yüzüm buruşmuştu.

Nerde olduğumu anlamaya çalışırken Jungkook'un bakışları ile karşılaştım. Direkt yataktan kalkıp kapıya koşmaya çalıştım, kaçacağımı zannedip aşağı doğru koşuyordum.

Kapıya gelince açmaya çalıştım ama olmadı açılmıyordu

Arkamı dönüp ona baktığımda bana alaycı bir şekilde bakıyordu

-güzel koşuyorsun, deydi mi?

Benle alay ediyordu bilerek yapıyordu. Biliyordu kaçamıycağımı uğramamışdı.

Hala kapının kolu ile uğraşıyordum.

-NEDEN?! Neden, neden! Neden..

Ağlamaya başlayışım bir zamanlar aynı şeyleri yaşadığım içindir, tüm duygularım karışmış durumda ağlıyordum sinir, korku, üzüntü..

-kaçabilirdin, yapmadın.

-kaçsaydım kurtulur muydum?

Kaçsaydım yine bulurdu bu basit bir şeydi onun için yer altının en büyük mafia adamlarından biri..

Hiç şansım yoktu.

-hayır ama denemiş olurdun.

Oturduğu yerden kalkıp üstüme doğru gelmeye başladı.

Ben ise daha da gerilip kapıya vurmaya başladım. Olmuyordu kimse yoktu beni burda kimse duymuyordu arkamdan saçımın aniden çekilmesiyle napcağını anlayabiliyorum.

Saçımdan sertçe çekerek bir odaya götürüyordu ben ise kurtulamaya çalışıyordum.

Odaya girdiğimizde saçımdan tutup yere fırlatılmıştım b-burası benim fotoğraflarım ile doluydu, takıntılı ruh hastası.

-beni kendine saplantılı aşık etmek senin suçundu

-Aşk değil bu! Her dokunduğun yer kanıyor sadece.. Sadece takıntılı hastasın sen.

-bu da benim ask anlayışım

-....

Bu oda çok karanlık ve loş ışıklar ile kaplıydı o sadece iblisin teki öldürmek, kan, acı kim bunlardan beslenir ki..

Aşk ona göre bundan ibaret, bana göre daha fazlasıdır aşk..