အိမ္ကေျပးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကေျပးခဲ့တယ္။ အခုတစ္ေခါက္ အလုပ္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိဘူးေလ။ ဒီဟိုတယ္ႀကီးကေန ေတာင္ေအာက္ေရာက္တဲ့အထိ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႔သြားရတာမို႔ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီခေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ လစာရတဲ့အခ်ိန္ထိ တစ္လျပည့္ေအာင္ ႀကိတ္မွိတ္ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ့လူဟိုတယ္မွာမရွိတဲ့အခ်ိန္ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး မန္ေနဂ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ေတာင္းျဖစ္တယ္။
လခကိုစုမယ္။ သင္တန္းေတြတက္ရင္း ဘဝအနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္မယ္ဆိုၿပီး အားခဲခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္။ အိပ္မက္ေတြတစ္ေပြ႕ႀကီးနဲ႔ ဒီဟိုတယ္ႀကီးကိုေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထြက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရႈံးေပးဖို႔ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ လဲၿပိဳသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေလၽွာ့ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ၿပီး အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး။ ရန္ကုန္ေျမကို တေရြ႕ေရြ႕ေျပးေနတဲ့ အေဝးေျပးကားႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။
"အေဖာ္မပါဘူးလား သားရဲ့"
ေဘးနားထိုင္တဲ့ အေဒၚႀကီးက မၾကာမၾကာလွမ္းၾကည့္ရင္း ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၁၉ ႏွစ္ ထဲဝင္ၿပီဆိုေပမယ့္ လူပုံစံက ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္က မတက္ဘူးေလ။ ရွမ္းကျပားတစ္ေယာက္လို ျဖဴႏုတဲ့အသားအရည္ရယ္၊ ကေလးပုံမေပ်ာက္ေသးတဲ့ မ်က္ႏွာပုံစံေၾကာင့္ သူ စိတ္ပူေနတာျဖစ္မယ္။
"ရန္ကုန္မွာေဆြမ်ိဳးေတြရွိလား"
"သင္တန္းတက္ဖို႔အေဒၚ"
"ဘာသင္တန္းလဲ"
"ဟိုတယ္သင္တန္းခင္ဗ်"
ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းေတြတက္ၿပီး ဘဝတိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔စာအတြက္တစ္ေန႔ ပူပန္ေနရတဲ့ဘဝမွာ အနာဂတ္ကိုစဥ္းစားရတာ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပါပဲ။ သင္တန္းတက္ဖို႔ ပိုက္ဆံေပးၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ စားစရိတ္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္နပ္ မွန္မွန္စားဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတာင္ မေသာက္နိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အေဆာင္အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔စားသမၽွ ေဝမၽွေကၽြးခဲ့လို႔သာ။
YOU ARE READING
ရေလိုအေး၍ ပန်းလိုမွှေးစေ
General Fictionတဖြည်းဖြည်းနဲ့ပျံသန်းရတာ အားနည်းလာတယ် ငါ့ အတောင်နှစ်ဖက်မှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဘဝကိုဖိနပ်လိုလုပ်စီးတဲ့အခါ အိမ်ပြန်ချိန်တွေပဲ ပါးပါးလာတယ် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုဖို့နေရာရှာတော့လည်း အမေ့ရင်ခွင်ဟာ ဟိုဘက်ကမ်းက မီးအလင်းရောင်လို မှုန်ပျပျဝေးခဲ့တဲ့ညတွေ ဇာတ်လမ်းမဆ...
