ရေလိုအေး၍ ပန်းလိုမွှေးစေ

အပိုင္း ၇

ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္ ေလထဲမွာ ပ်ံေနရသလို လြတ္လပ္တဲ့အရသာကို ခံစားရတယ္လို႔ ေနလင္းထက္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ ဆိုင္ကယ္စီးရတာကို အရမ္းသေဘာက်တာတဲ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ဟိုတယ္ဝင္းႀကီးက ေတာင္ျမင့္လိုမ်ိဳး ေနရာျဖစ္ေနလို႔ ညေန၀င္ခ်ိန္တိုင္း အိပ္တန္းျပန္ဖို႔ ပ်ံသန္းလာတဲ့ ငွက္ေလးေတြကို ျမင္ရတယ္။ မွိုင္းပ်ပ်ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေျခကၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္။ ေန၀င္ရီတရိုးအခ်ိန္ မီးပြင့္လင္းေတြတျဖည္းျဖည္း လင္းလာခ်ိန္လိုမ်ိဳးဟာ သိပ္လွတာပဲ။

"ရည္းစားေဟာင္းကို လြမ္းေနၿပီလား ညီ"

ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို လာဖက္ရင္း တရင္းတႏွီးေမးတဲ့ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ တန္ဖိုးထားရလြန္းလို႔လားမသိဘူး။ ရည္းစားေဟာင္းလို႔ ေနလင္းထက္ကို ကၽြန္ေတာ္နာမည္မတပ္ရက္ဘူး။

အစ္ကိုအျမဲသုံးေနၾက နိုင္ငံျခားျဖစ္ေရေမႊးနံ့သင္းသင္းကို ရလိုက္တယ္။ အစ္ကိုက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္အရြယ္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကြာေပမယ့္ ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ေရာ၊ အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ပါ မသိသာဘူး။ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ဆီလိမ္းသပ္တင္ထားလို႔ ခပ္ရွင္းရွင္းနဖူးျပင္၊ ေခြက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ရွင္းသန္႔ေနတဲ့ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႉးမဟုတ္ဘဲ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ပါလို႔ေျပာရင္ေတာင္ လူတိုင္းယုံနိုင္ေလာက္တယ္။

"ညီ့ကို အစ္ကိုေမးခ်င္ေနတာၾကာၿပီ.."

"ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ့"

"ညီ့လက္က တက္တူးက.."

"ေၾသာ္.. ဒါလား.. တကၠသိုလ္မွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထိုးခဲ့တာ"

ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ငုံ႔ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေနလင္းထက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တက္တူးဆင္တူထိုးမယ္လို႔ ကတိထားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ သူကအရင္ One Heart ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးနဲ႔ ေသာ့ပုံေလးကို ထိုးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က လူႀကီးေတြဆူမွာေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထိုးရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ ေဝးရခ်ိန္ တကၠသိုလ္ေျမကိုေရာက္မွ One Love ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးေအာက္က အသည္းပုံေသာ့ခေလာက္ တက္တူးပုံေလး ကၽြန္ေတာ္ ထိုးျဖစ္ခဲ့တာ။ သူနဲ႔ျပန္ဆုံရမယ့္အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာ္လင့္တယ္။