လမ္းေဘးကစက္ဘီးတစ္စီးကိုေရွာင္ဖို႔ ကားကိုအရွိန္ေလၽွာ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ယိုင္သြားတယ္။ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကိုေရွာင္ေနရတဲ့ အဌားကားေလးဟာ လမ္းမႀကီးေပၚမွာကလို အရွိန္မျမန္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အေရာင္မြဲမြဲ အကိုင္းေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာအလိုလိုသိေနတယ္။
"ရၿပီ ဦးေလး.. ဒီနားရၿပီ.."
"ေအး ေအး...အထုပ္ေတြ မနည္းဘူး...က်န္ခဲ့ဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္စလုံး အထုပ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနၿပီ။ စကၠဴအိတ္က ႏွစ္ခု။ ကိတ္မုန႔္တစ္ထုပ္နဲ႔ တျခားလက္ေဆာင္ေတြပါေသးတယ္။ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးေတြပါတဲ့ မက္မြန္သီးေရာင္ အထည္စကို ေမေမႀကိဳက္မွာပါ။ အေရာင္လွလွေလးနဲ႔ ႏုနယ္ေပမယ့္ က်က္သေရရွိလို႔ လူႀကီးပိုင္းေမေမနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္အဆင္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ရွာဝယ္လာခဲ့တာ။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ငယ္ေလးရဲ့ ညေနခင္းဟာ မေျပာင္းမလဲ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပါပဲ။ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲအိမ္ေလးေတြဟာ ေျမမႈန႔္အလူးလူး၊ ဖုန္မႈန႔္အလူးလူးနဲ႔။ လမ္းေဘးမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ လွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ စိတ္၀င္စားဟန္မရွိပါဘူး။ ေခြးေဟာင္သံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္႐ုံေလာက္ပဲ။ အေရာင္မြဲမြဲ ေခြးသုံးေကာင္ေလာက္က ခပ္ေဝးေဝးကေန လွမ္းေဟာင္တာကိုအားမရဘဲ အနားထိေျပးလာၿပီး ထိုးေဟာင္ေနတယ္။
"ဝုတ္.."
"ဝုတ္ ဝုတ္.."
"တယ္.. ငါ.."
အထုပ္ေတြကိုယမ္းၿပီး ေျခာက္တာေတာင္ မေၾကာက္ဘူး။ တျခားဘာမွမစိုးရိမ္ေပမယ့္ ကိတ္မုန္႔ထုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူတယ္။ ဒီေန႔က ေမေမ့ေမြးေန႔မို႔ ေသခ်ာမွာၿပီး၀ယ္လာခဲ့ရတဲ့ ကိတ္မုန္႔ႀကီးေလ။
"ကိုကို"
ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးရဲ့ေခၚသံ။ အေျပးတပိုင္းေလၽွာက္လာတဲ့ ညီမေလးကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးမိတာပါပဲ။ ခါးလယ္ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး အပ်ိဳျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ေခါက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ရတိုင္း ၀ါးပ်ိဳပင္ေပါက္တစ္ပင္လို အထြားျမန္သူ။ ေျပးလာရင္း ကၽြန္ေတာ့္နားေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ရွိန္သတ္တယ္။
ESTÁS LEYENDO
ရေလိုအေး၍ ပန်းလိုမွှေးစေ
Ficción Generalတဖြည်းဖြည်းနဲ့ပျံသန်းရတာ အားနည်းလာတယ် ငါ့ အတောင်နှစ်ဖက်မှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဘဝကိုဖိနပ်လိုလုပ်စီးတဲ့အခါ အိမ်ပြန်ချိန်တွေပဲ ပါးပါးလာတယ် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုဖို့နေရာရှာတော့လည်း အမေ့ရင်ခွင်ဟာ ဟိုဘက်ကမ်းက မီးအလင်းရောင်လို မှုန်ပျပျဝေးခဲ့တဲ့ညတွေ ဇာတ်လမ်းမဆ...
