"ကိုကို.. ျပန္လာေနာ္"
ဖုန္းထဲက ညီမေလးအသံကို ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွ သူ မျမင္ရတာကို သတိထားမိၿပီး အသံထြက္စကားေျပာဖို႔ သတိရတယ္။
"ျပန္လာခဲ့မယ္ ညီမေလး.. ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီးတာနဲ႔ ဒီေန႔ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ္တို႔တကၠသိုလ္နဲ႔ အေမတို႔အိမ္က ႏွစ္နာရီေလာက္ ကားစီးရင္ေရာက္တယ္။ ဖုန္းကိုခ်ၿပီးတာနဲ႔ ခ်ာခနဲ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အေဆာင္မႉးကိုခြင့္တိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေႏွာင့္ေႏွးေနဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟိန္းသက္"
"အေဖဆုံးသြားလို႔ပါ ဆရာ"
"ေဟ.. ဟုတ္လား.. ေအး ေအး.. သြား သြား.. စိတ္မေကာင္းပါဘူး သားရာ"
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာက လူေသတစ္ေယာက္လိုပဲ။ ၀မ္းပန္းတနည္းငိုေနတာမ်ိဳးမဟုတ္လို႔ အေဆာင္မႉးက အံ့ၾသသလို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ၿပီး အ၀တ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္ေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ပိုင္ထူးက မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။
"ဘာျဖစ္လဲ ဟိန္းသက္"
"အေဖဆုံးသြားၿပီ.. ဖုန္းရတယ္"
"ဟာ.."
ပိုင္ထူး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကို လာဖက္တယ္။ လူက ထုံေနသလို ျဖစ္ေနလို႔လားမသိဘူး။ ငိုခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ရင္ထဲမွာ ဗလာသက္သက္ျဖစ္ေနတာ။ ေဖေဖနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ေျပာထြက္ခဲ့တဲ့ စကားေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လုံးေနာင္တရေအာင္ ထမင္းလုံးတစၧလို ေျခာက္လွန္႔ေနေတာ့မယ့္ စကားေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လည္း ေဖေဖနဲ႔ျပန္ၿပီးမဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့တာ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကတည္းကပဲ။ ဖုန္းလည္းမဆက္ျဖစ္ဘူး။ သြားလည္းမေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လုပ္မယ္ဆိုတာ ေဖေဖကို သက္ေသျပခ်င္ခဲ့တာ။ ထိေရာက္ခဲ့သလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ အရက္ျဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ ညီမေလးကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။
KAMU SEDANG MEMBACA
ရေလိုအေး၍ ပန်းလိုမွှေးစေ
Fiksi Umumတဖြည်းဖြည်းနဲ့ပျံသန်းရတာ အားနည်းလာတယ် ငါ့ အတောင်နှစ်ဖက်မှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဘဝကိုဖိနပ်လိုလုပ်စီးတဲ့အခါ အိမ်ပြန်ချိန်တွေပဲ ပါးပါးလာတယ် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုဖို့နေရာရှာတော့လည်း အမေ့ရင်ခွင်ဟာ ဟိုဘက်ကမ်းက မီးအလင်းရောင်လို မှုန်ပျပျဝေးခဲ့တဲ့ညတွေ ဇာတ်လမ်းမဆ...
