𝑫𝒆𝒗𝒊𝒍 𝑰𝒏 𝑴𝒆

-pαrт 17

با نوک انگشتم رز صورتی رنگ را نوازش کرده و لبخندی به رنگ دلنشینش زدم ، بلند شدم تا در زیباترین گلخانه ایی که به عمر دیده بودم چرخی بزنم ، یک تقاطع کوتاه را خیره به گلهای عجیبی که حتی مثالشان را ندیده بودم گذراندم اما با چیزی که دیدم لبخندم ناپدید شده و ترس مانند کلاغی شوم روی صورت رنگ پریده ام خانه کرد

قدمی به عقب برداشتم و دنبال راه خروجی اطرافم را نگاه کردم ، باید هر چه سریع تر از آن زن فاصله میگرفتم ، آن زن با موهای خاکستری ، زنی که روزها بود که مهمان شبانه های کوتاهم بود ، زنی که با اشک هایش قلبم را به درد و عشقش به نوزاد در بغلش لبخند به لبانم می آورد ، زنی که با اینکه فقط یک خواب بود اما مهرش را به دلم انداخته بود اما بعد از اینکه در جنگل قصد جانم را کرد ترسم را برای خود خرید حال صورتش را حجم زیادی از نور پوشانده بود و مانند همیشه جلوی دید مرا گرفته بود

"جیمیناه"

قدمی کوتاه برداشت و پاهای من ناخودآگاه فاصله مان را دوبرابر کردند

"چقد بزرگ شدی پسرم"

اخمی کردم و با عصبانیت گفتم

"بس کن ، من پسر تو نیستم"

"چرا عزیزم ،تو پسر منی"

نمیفهمیدم ، گیج شده بودم ، زن عجیبی از ناکجا آباد آمده بود و مرا پسر خودش خطاب میکرد و من نمیتواستم درکش کنم

"چطور میتونی همچین حرفی بزنی؟ من خودم پدر و مادر دارم"

"نه جیمین ، اونا پدر و مادر تو نیستن ، اونا کسایین که وظیفه داشتن ازت مراقبت کنن تا به 15 سالگی برسی و حالا تو به من برگشتی عزیزم"

"داری دروغ میگی ، پس تا الان کجا بودی ها؟ اگه مادرمی پس الان کجایی؟"

زن دوباره قدمی به جلو برداشت

"من همینجام پسرم ، من پیشتم ، هرروز و هر شب"

"پس من چرا نمیبینمت؟"

"تو منو میبینی ، اما متوجه من نمیشی"

قدم دیگری برداشت وقتی چهره ی ترسیده ی مرا دید گفت

"از من نترس پسرم من ازت محافظت میکنم"

مکثی کرد و ادامه داد

"جیمین تو قدرتمندی ، بیش تر از اونچیزی که میتونی فکرشو بکنی ، باید یاد بگیری که چطور ازشون استفاده کنی"

لحنش مهربان بود ، پر مهر و شکننده ، پر از دلتنگی و خواهش ، مکثی کردم و سعی کردم حداقل برای دقیقه ایی به او اعتماد کنم

"چطوری یاد بگیرم"

"اون بهت میگه ، ولی اول باید تورو بشناسه"