Lyra:Dert etme,annem bir psikolog ve bu durumu çözer.İstersen sana randevu ayarlatabilirim.
Dasha:Düşündüğün için teşekkürler ama bu psikologluk bir durum değil.
Lyra:Dasha paranoayaksın nasıl psikologluk bir durum olmaz.Hem zaten annem çok iyi bir psikolog kendi hastanemiz var.
Dasha:Bu hayatta tek zengin sen değilsin Lyra,benim de ailemin durumu iyi ve beni en iyi hastanelere götürdüler ama bir çaresi yok,o kadar para döktüler ama bi boka yaramadı.
Lyra kafasını olumlu anlamda sallayarak ayağa kalktı ve yanımızdan ayrıldı.
Tom:Tebrikler,sana kırıldı.İlgilenme kendi ayaklarıyla gelir ve özür diler.
Dasha:Off derdine bak.
Yanından kalktım ve yatakhaneme gittim.Kütüphaneden aldığım kitabı şimdi okuyabilirdim.
¨¨¨¨¨
Yarım saatte 43 sayfa okumuştum,kötü değildi.Ama bir bilgi bulamamıştım.
Çok uykum vardı ama uyumaya korkuyordum,yine aynı şeyleri yaşamaktan çok korkuyordum.
Saat ondu,Gryffindor ortak salonuna indim ve Max ile Layla'nın yanına gittim.
Dasha:Selam!
Max:Lyra,yeni gelen Lyra adlı kızla iyi anlaşıyoruz!Sevgili olabiliriz.
Dasha:Aptal o lezbiyen,hiç şansın yok.Arkadaş olabilirsen ona şükret.
Max umursamazca bana baktı ve diğer çocuklarla konuşmaya başladı.
Layla:İyi misin?
Başımı olumlu anlamda salladım.Çok uykum vardı o yüzden dinlenmek için yatakhaneme gittim.
Uyumak istiyordum ama korkuyordum.Ne yapacağımı bilmiyordum.Ömrüm boyunca böyle yapamazdım.Uyumam gerekti.O aptal yaratıklardan korkamazdım.
Battaniyemin altına girdim ve gözlerimi kapadım.Gördüğüm kabusları ve nöbetleri düşünmemeye çalışarak uykuya daldım...
Karanlık biyerdeydim...
Etrafa daha dikkatli baktığımda buranın bizim ev olduğunu anladım.Ama olduğundan korkunç görünüyordu.Yavaşça evimizin kapısına yöneldim.Kapı açıktı,içeri girdim ve etrafa baktım.
Heryer dağılmıştı,sanki evde fırtına kopmuş gibiydi.Bir kırılma sesi duyduğumda hemen etrafa baktım.Kimse yoktu.
Aniden beyaz birşey gördüm,hareket ediyordu.Bu canlı bişeydi!Sessiz olmaya çalışarak yukarı kata çıktım.
Annemlerin yatakodasına girdiğimde vücudum donmuş gibi hissettim.Annem ve babam yerde kanlar içinde yatıyordu.
Ne yapacağım hakkında bir fikrim yoktu.Yavaşça yere çömeldim.Onlara ilerledim.Elimi annemin buz gibi annına koydum.
Aceleyle babamın yanına çömeldim,aynı şeyi ona da yaptım.Hayır,Tanrım olamaz kalbi atmıyordu!
"Baba!Anne!Ölmediniz değil mi?!Anne!Baba!Cevap verin!"
Babamın cesedinin yanına gidip sarıldım,boşta kalan elimle annemin elini tuttum.
"Lütfen yaşayın!"Ölmediniz!"
Arkamda bir hareketlilik hissedince arkamı döndüm ve gözlerim fal taşı gibi açıldı.Bir kaç saniyenin ardından çığlık attım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hızlıca ayağa kalktım ve annemlerin odasındaki gizli odaya girdim.Burada beni bulması imkansız gibiydi.Gözlerimden yaşlar akıyor ve sesli bir şekilde ağlamamak için ağzımı kapatmıştım.
Hıçkırmaya başlamıştım,korkudan alnımdan terler akıyordu.Nefes alış verişlerim a normalleşmişti.
Arkamdan bir ses geldiğinde tam dibimde onu gördüm ve aniden çığlık attım...
Tom:İyi misin?!
Gözlerimi açtığımda Riddle'ı gördüm ve ona sarıldım.Hıçkırarak ağlamaya başladım.Annemler ölüyordu.
Hıçkırıklarım dinince etrafa göz attım.Ne ara ortak salona gelmiştim?
