"ကံဆိုးမသြားရာမိုးလိုက္ရြာ" ဆိုတဲ့စကားပုံအတိုင္းပဲ ေရွာင္းက်န႔္ရဲ့ ဘဝမွာ မေကာင္းတဲ့ ကံၾကမၼာဆိုးေတြက သူ႔ေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္တယ္။
သူ႔ေျခေထာက္က က်ိဳးသြားတဲ့အျပင္ စတီးရိုးထည့္ရမယ့္အေနအထားေရာက္သြားတယ္။ တိုက္သြားတဲ့လူက တ႐ုတ္ျပည္ရဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုက္စင္မရွိတဲ့ နိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို အစစအရာရာ တာဝန္ယူေပးမယ္ေျပာၿပီး အမႈေက်ေအးေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလာတယ္။ လိုအပ္ရင္ နိုင္ငံျခားအထိပါ ေဆးကုေပးမယ္လို႔လည္း ရဲေတြေရွ႕ ကတိေပးထားတာေၾကာင့္ သူက ေက်ေအးေပးလိုက္ရတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဆး႐ုံကို အေရးေပၚကားေတြထပ္ေရာက္လာတယ္။ Emergency မွာ သူနာျပဳေတြ ဆရာဝန္ေတြ ရႈပ္ယွက္ခက္ကုန္တယ္။
"အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိတယ္၊ On the spot ပဲ"
သူနာျပဳေလးတစ္ေယာက္ဆီမွ အသံသဲ့သဲ့ေလးသူၾကားရတယ္။ သူမကပဲဆက္ၿပီး
"ဒါ ဒါ ဒါက ပါေမာကၡမဟုတ္လား၊ ပါေမာကၡေရွာင္းေလ"
သူ႔နားေတြထဲ သူနာျပဳဆရာမေလးအသံက ပဲ့တင္ထပ္လာတယ္။ ပါေမာကၡေရွာင္း၊ ပါေမာကၡေရွာင္း တဲ့လား။ ေဖေဖေပါ့။
ကုတင္ေပၚကေန ဝုန္းခနဲခုန္ဆင္းတယ္။ ေျခေထာက္က မလႈပ္ရဘူးဆိုတဲ့အသိေတြ သူ႔ဆီမွာမရွိေတာ့ဘူး။ လိုက္ကာျခားထားတဲ့ တစ္ဖက္ကုတင္မွာ ေဖေဖ့ကို ႏွလုံးခုန္စက္တပ္ၿပီးအသက္ကယ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ။ ဒါကဘယ္လိုအေျခအေနလဲ။ မျဖစ္သင့္ဘူးမလား။ ဘုရားသခင္က အရမ္းရက္စက္ရာမက်ဘူးလား။
"ပါး ပါပါး ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔"
"မားေရ မား....ကယ္ၾကပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမကိုဘာလို႔ ဘာမွကုမေပးတာလဲ၊ မား ကိုလာၾကည့္ေပးပါဦး"
ဒီစကားေတြေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ တရြတ္ဆြဲေနတဲ့ အေနအထားမွာပဲရွိေနတယ္။ သူနာျပဳဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔ကို ေျဖာင္းျဖၿပီး ေမေမ့ ကိုယ္ေပၚ အဝတ္ျဖဴျဖဴတစ္စ လႊမ္းျခဳံပစ္လိုက္ၾကတယ္။
YOU ARE READING
EVENING (Yizhan Story)
Fanfictionနေဝင်ချိန်တွေအတူရှိပြီး အိမ်ပြန်ချိန်တွေ အတူလျှောက်လည်ဖို့ နွေးထွေးတဲ့ လက်တစ်စုံက အံဝင်ခွင်ကျ ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့ပဲ လိုအပ်ခဲ့တာပါ။ ကိုကိုနဲ့အတူ ဘဝရဲ့နေဝင်ချိန်တွေအထိ မိုင်ထောင်ချီခရီးနှင်ပါရစေ...။ ........................................... ေနဝင္ခ်ိန္...
