Siła, ona jest największa, najlepsza i najistotniejsza. Powieka, w brutalny sposób niszcząca wszystko, co żyjące. Mrugnięcie, dla nieba trwające chwilę. Oczyszczające wszystkie winy.
"Nowe Światło Dnia Durina"
to definitywnie bardzo dużo Thorina.
Ch...
-Cirie, Cirietta, Misiek!- usłyszałam, jak ktoś bez ustanku wołał mnie Chwilę zajęło mi rozpoznanie głosu. -Ugh... -Żyjesz! Tak się cieszę! Spałaś trzy dni, jesteśmy już pod górą. -Gdzie? -Pod Ereborem. Bard, pogromca Smauga i ojciec Legolasa mają zaraz przekonywać tego upartego krasnoluda do dotrzymania umowy. Otworzyłam oczy i tylko spojrzałam w jego ciemne tęczówki, a wiedziałam, co powinnam zrobić. -Nigdzie nie idziesz. On już wie? Tak szybko się zdradzam? -Masz sińce na całym ciele. Ja się dziwie, że ty żyjesz i jeszcze masz siłę na tak głupie pomysły. -Mam jeszcze wiele siły. Delikatnie i z pomocą Elrohira podniosłam się. Bolało mnie wszystko, a najbardziej głowa. On mną wtedy manipulował, bił, przekonywał. Ja potraktowałam to obojętnie, ale nie bez konsekwencji. Właściwie, gdzie Thrain? -Krasnolud? Gdzie jest? -Kazałem mu iść do góry, ale powiedział, że bez ciebie nie pójdzie. Siedzi z Legolasem i je obiad. -Zawołaj go i pokaż w którą stronę wejście do Ereboru. Przerzucił tylko oczy, westchnął i poszedł po Thraina. Gdy wrócił przytaszczył też dwa konie. -To daleko.
Jak zobaczyłam daleko nie było, ale zrozumiałam, że mieliśmy wyglądać dostojnie. Z dala widziałam ten wielki mur, tą rządzę, to złoto. Thorinem zawładnęła choroba. Słyszałam o niej nie raz i poznałam ją od razu. Jednak jego oczy zaświeciły się, gdy zobaczył mnie i swojego ojca. Choć właśnie trzymał Bilba nad przepaścią z zamiarem zrzucenia go. -Jak ci się nie podoba mój włamywacz, to mi go oddaj. Odwróciłam się i zobaczyłam Gandalfa, który jeszcze nie zauważył mnie i krasnoluda, zbyt zajęty krasnoludzkim królem. Jednocześnie, gdy Gandalf na mnie spojrzał, mój wzrok spotkał się z zimnym spojrzeniem Władcy Mrocznej Puszczy. Ups. -Jak tam ślub?-zadrwił ze mnie tak, że nie wiedziałam czy płakać, czy się śmiać -Yyy...-posłałam mu tylko bardzo, podkreślając bardzo szeroki, zawstydzony uśmiech-...odwołany. -Albo nigdy nie planowany. -Albo... Podrapałam się tylko za uchem, chowając głowę za włosami. -Ale chyba nie to teraz ważne, prawda...? -Racja, choć jesteś częścią tego, co się tu dzieje. Spojrzał już delikatniej na mnie. Po linie zszedł do nas hobbit, którego przywitałam uśmiechem. Zejście z konia było definitywnie wykluczone. Moje ciało nie chciało mnie już słuchać. Hobbit podbiegł do konia Thraina, choć to był bardziej wyrośnięty kuc niż koń. Szepnął mu coś do ucha i podreptał do Gandalfa, stając z tyłu.
-Wybierasz pokój czy wojnę? -Wybieram...wojnę. Wystarczyło, że pobiegłam wzrokiem kawałek na pola, a na horyzoncie zobaczyłam armię krasnoludów. Zobaczyłam też na ich czele kuzyna Thorina. To się potoczyło bardzo szybko, a zanim rozpoczęła się krasnoludzko elficka bitwa Thrain zdążył krzyknąć, żebym za nim jechała. Oddaliliśmy się kawałek od głównego wejścia, jadąc nadal wzdłuż góry. Tam było coraz mniej ludzi i elfów. Bolał mnie każdy milimetr ciała, gdy podskakiwałam w rytmie jazdy. Zobaczyłam po kilku chwilach drzwi w kamiennej ścianie. Na szczęście nie były wysoko, nie musiałam się wspinać. Zostawiliśmy konie i weszliśmy kamiennymi drzwiami, a dalej szliśmy tunelem wyglądającym tak, jakby się miał zaraz zawalić. Choć ja bardziej utykałam niż szłam. Ciągnęłam się za krasnoludem, który wiedział gdzie iść wybierając kolejne tunele w rozgałęzieniach. W końcu dotarliśmy do szerokiego korytarza. Na jego końcu zobaczyłam ten sam mur, który widziałam przed paroma chwilami od drugiej strony. Oparłam się ręką o ścianę, nie mogąc utrzymywać swojego ciężaru. Podniosłam tylko głowę, gdy przed moim nosem zapłakany Thorin II Dębowa Tarcza tonął w objęciach ojca. Uśmiechając się do tej wyjątkowej chwili poczułam, jak ktoś delikatnie łapie moje ramie i pomaga mi widząc, że sobie definitywnie nie radzę. -Co ci się stało? Kili. On zawsze był mi wiernym kompanem i teraz nie zawiódł. -W sumie prawie nic, kiedy musiałam z nim walczyć. -Z kim? I to nazywasz niczym?! Jak nie możesz utrzymać się na nogach?! Jego wcześniejszy pół głos zamienił się w krzyk, a cała kompania spojrzała w naszą stronę. -Ona mnie uratowała. Wyrwała z rąk Saurona. Te słowa Thraina były niepotrzebne, by w moją stronę ruszył Thorin. Gdy znalazł się blisko mnie zobaczyłam łzy w jego oczach. Teraz nie płakał ze szczęścia, tylko smutku, dumy i wdzięczności. Jego oczy wyrażały o niebo więcej niż cokolwiek innego, a ja choć tylko chwilę mogłam, to tonęłam w tym błękicie jego oczu. Złapał mnie swoimi silnymi ramionami, gdy całkiem straciłam kontrolę nad moim ciałem. Gdy już trzymał mnie, zaczął iść w nieznaną mi stronę. Ostatecznie poczułam jak kładzie mnie na czymś miękkim. Zasnęłam.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
