Wingless // z.m // tłumaczenie

piętnaście

 – Nie chcę wracać do domu. – skrzywiła się Elle, kiedy oboje opuścili budynek.

– Dobrze, więc gdzie idziemy? – Zayn chwycił jej dłoń z uśmiechem, a dziewczyna była zaskoczona tym gestem.

– Możemy pójść do parku? – spytała, a on rozważał to przez kilka sekund przed zgodzeniem się.

Park nie był tak daleko od studia tanecznego, tylko kilka minut spacerem.

– Dobrze się dziś bawiłaś? – spytał, patrząc na nią.

– Tak. – odetchnęła głęboko. – Zapomniałam jak bardzo kocham tańczyć. – odpowiedziała, przypominając sobie swoje szczęście, za każdym razem gdy kolejna piosenka dobiegała końca.

– Wciąż nie widziałem jak tańczysz. – zwrócił uwagę Zayn, pocierając kciukiem wierzchnią część jej dłoni.

– Mam kilka filmików z zawodów z zeszłego roku. Możemy kiedyś je oglądnąć, jeśli chcesz.

– Brałaś udział w zawodach? Jak ci szło? – spytał, zaimponowały.

– Cóż. – zawahała się. – Zawsze  byłą w pierwszej trójce. – przyznała, czując jak jej policzki robią się czerwone.

– Poważnie? Cóż, dobra robota! – powiedział, będąc naprawdę szczęśliwym.

– Dzięki. – prosto odpowiedziała, nie miała pojęcia jak przyjmować komplementy.

– Wciąż wierzysz, że nie jesteś wystarczająco dobra? – Zayn pokręcił głową.

– Taa. – zagryzła policzek. – Nawet kiedy wygrywałam, miałam wrażenie, że to przez to, że zrobiło im się mnie szkoda. – wyznała, spuszczając wzrok na swoje buty.

– Och, Elle. – spojrzał na nią, a w jego oczach było tyle bólu.

– Przepraszam.

– Nie, nie przepraszaj. To nie twoja wina. – poinformował ją, przed zmianą tematu. – Przesłuchałem album Eda Sheerana. – powiedział, a wielki uśmiech rozświetlił jego twarz.

– Co myślisz? Podoba ci się? –  spytała, podekscytowana.

– Tak, kocham to. Moją ulubioną piosenką jest zdecydowanie Little Bird. Nie wiem czemu, ale w jakimś stopniu przypomina mi o tobie.  – wyjaśnił nieśmiało.

– Interesujące – zachichotała. – A co z Autumn Leaves?

– Jest piękna, ale za każdym razem gdy jej słucham robię się smutny. – powiedział, a Elle przytaknęła. Prawda była taka, że ta piosenka również sprawiała, że czuła się smutna i dlatego lubiła ją tak bardzo. Ale nie zamierzała mu tego mówić.

– Nauczyłem się grać tego na gitarze. – dodał Zayn, a Elle spojrzała na niego zaskoczona.

– Umiesz grać? Jest coś, czego nie umiesz robić? – wzniosła dłonie ku górze, udając frustrację.

– Tak. – zaśmiał się. – Zdecydowanie nie umiem tańczyć. – powiedział, wyglądając na zażenowanego.

–Odmawiam uwierzenia temu, dopóki nie zobaczę na własne oczy.

– To nigdy się nie stanie. – powiedział z powagą, kiedy wkroczyli do parku.

Elle zaśmiała się, zanim ich dwójka usiadła na trawie, w tym samym miejscu gdzie siedzieli zaledwie kilka dni temu. W dniu kiedy się poznali. Mimo tego, Elle czuła jakby znała go o wiele dłużej.

Położyła się, spoglądając w niebo.

– Przyłącz się do mnie. – wyszeptała, chwytając dłoń Zayna i ciągnąc go w dół, by położył się obok.

– Naprawdę lubisz oglądać gwiazdy, prawda? – spytał, starając ułożyć się wygodnie na zimnej ziemi.

– Tak. Och, popatrz! – uniosła dłoń, wskazując na coś na niebie.

Zayn nawet nie uniósł wzroku, wpatrując się w nią i każdy mały detal jej twarzy. Jak głębokie były dołeczki w jej policzkach kiedy się uśmiechała, albo jak cudownie wyglądała w tamtym momencie, z zamkniętymi oczami i kciukami zaciśniętymi przy klatce piersiowej.

Kiedy je otworzyła i przyłapała go na wgapianiu się, jej uśmiech zniknął.

– To była spadająca gwiazda. Powiedziałeś życzenie?

– Tak, tak. – skłamał, spoglądając na piękne niebo.

Cóż… Gdyby rzeczywiście powiedział życzenie to byłaby nim miłość od Elle. Ponieważ Zayn nie był pewny, czy ta dziewczyna jest w stanie kochać.