Ηλέκτρα

Απρόσμενη επίσκεψη

~Οι μέρες περνούσαν. Ο Μιχάλης δεν είχε φανεί. Μια μέρα άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα: ~

- Περάστε
- Ηλέκτρα!

~ Η φωνή ήταν γνώριμη. Όχι δεν μπορούσε να είναι αυτός. Έπειτα από τόσα χρόνια ήταν εκείνος.~

- Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ ;
- Ήρθα να ζητήσω συγγνώμη.

~Ο Ορέστης. Είχαμε σχέση πριν αρρωστήσω, με παράτησε μόλις έμαθε πως ήμουν άρρωστη.~

- Συγγνώμη για ποιο απ' όλα ; Συγγνώμη που με παράτησες ; Συγγνώμη που τόσα χρόνια δεν ήρθες μια φορά να με δεις ;

~Μου κόπηκε η ανάσα . Ευτυχώς εκείνη την στιγμή ήρθε η Κατερίνα.~

- Τι κάνεις εσύ εδώ ; Πέρνα έξω τώρα.
- Δεν μπορείς να μ' αναγκάσεις.
- Μην παίζεις με την υπομονή μου περνά έξω ΤΏΡΑ.
- Μην φωνάζεις ήμαστε σε νοσοκομείο.

~Η Κατερίνα τον έπιασε από τον γιακά και τον έβγαλε έξω.~

- Πως είσαι ; Σου έκανε κάτι ;

~ Ακόμα δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ένιωθα σαν να μου κόβονται τα πόδια. Όλο μου το στήθος έκαιγε. Όταν επιτέλους κατάφερα να αναπνεύσω ξανά μπόρεσα και μίλησα.~

- Μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό ;
- Ναι αμέσως.

~Η Κατερίνα έφυγε.~

- Που ήσουν τόσες μέρες ;
- Μου έτυχε κάτι σημαντικό.
- Πρέπει να μιλήσουμε. Πάμε απέναντι στην καφετέρια.
- Όπως έχεις καταλάβει η Ηλέκτρα δεν είναι σαν όλες τις άλλες κοπέλες. Έχει περάσει πολλά. Αν τυχόν την πληγώσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου.
- Ηρέμησε δεν θέλω το κακό της.
- Τι δουλειά κάνεις;
- Είμαι πολιτικός μηχανικός. Έχω δικό μου γραφείο.
- Δεν με ενδιαφέρει πως και γιατί γνωριστήκατε. Αλλά στο ξαναλέω, έτσι και την πληγώσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου. Πρέπει να φύγω τώρα με περιμένει.
- Θα περιμένω να φύγεις και μετά θα μπω να την δω.

~Η Κατερίνα γύρισε πίσω στο δωμάτιο.~

- Άντε που πήγες να φέρεις νερό ;
- Συγγνώμη. Συνάντησα έναν γνωστό μου και μιλήσαμε λίγο. Ηλέκτρα μου, θα φύγω, θα περάσω το απόγευμα πάλι.

~ Άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Δεν πρόλαβε να κλείσει η πόρτα και στο δωμάτιο μπήκε ο Μιχάλης.~

- Γεια! Συγγνώμη που δεν ήρθα τόσες μέρες. Μου έτυχε κάτι απρόοπτο.
- Δεν πειράζει. Κάτι με την δουλειά σου ;
- Ναι.
- Αλήθεια τι δουλειά κάνεις ;
- Πολιτικός μηχανικός. Ορίστε κρατά την κάρτα μου. Έχει και τι τηλέφωνο μου πάνω αν θελήσεις να με πάρεις ποτέ.

~Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η Αγάπη. Η Αγαπημένη η είναι η νοσοκόμα που με φρόντιζε.~

-, Συγγνώμη για την διακοπή. Ηλέκτρα είναι ώρα για την χημειοθεραπεία σου.
- Εγώ να πηγαίνω. Θα τα πούμε.

~Ο Μιχάλης έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω του.~

- Που τον ξέρεις αυτόν ;
- Συναντηθήκαμε τυχαία και... Μεγάλη ιστορία. Τον ξέρεις ;
- Ναι. Έρχεται κάθε μέρα στο νοσοκομείο.
- Έχει κάποιον δικό του εδώ ;
- Αν ήξερα το όνομα του θα σου έλεγα.

~Της έδωσα την κάρτα του.~

- Θα δω τι μπορώ να κάνω.

~Με πήγε στον χώρο της χημειοθεραπείας. Έπειτα γύρισα πίσω στο δωμάτιο μου. Εκείνη την στιγμή η Κατερίνα είχε φτάσει.~

- Πως είσαι καρδιά μου ;
- Ζαλίζομαι.
- Είναι λογικό. Μήπως θες να φύγω; Να σε αφήσω να ξεκουραστείς ;
- Αν δεν σε πειράζει θα το ήθελα.
- Εντάξει θα τα πούμε αύριο. Θες να σου φέρω κάτι ;
- Ναι. Ένα βιβλίο.

~ Η Κατερίνα χαμογέλασε και έφυγε. Κάποιες στιγμές αργότερα μπήκε στο δωμάτιο η Αγάπη.~

- Υπάρχει στον όροφο κάποια Μαρίνα Αλεξίου.
- Μπορεί να είναι η μητέρα του.
- Δεν νομίζω. Είναι στην ηλικία σου. Την εχει δηλώσει ως αδελφή του. Σε αφήνω να ξεκουραστείς τώρα. Κοίτα να φας και να κοιμηθείς καλά αυτή τη φορά.

~Η Αγάπη έφυγε. Έμεινα μόνη στο δωμάτιο βυθισμένη στις σκέψεις μου. Άρχισα να διαβάζω τι βιβλίο που μου είχε φέρει. Δεν πέρναγαν οι ώρες με τίποτα.....~

Γεια. Συνεχίστε στο επόμενο να δείτε τι θα γίνει