Ηλέκτρα

Η μέρα που όλα άλλαξαν

- Μπορείς να φοράς αυτό το σωληνάκι στη μύτη σου και να έχεις μαζί σου αυτή την μπουκάλα οξυγόνου. Αλλά πρόσεχε, μην κουράζεσαι πολύ.
- Εντάξει γιατρέ. Σας ευχαριστώ πολύ.
- Είσαι ελεύθερη να πας σπίτι σου.

~ Ναι ήταν η μέρα που βγήκα επιτέλους από αυτό το νοσοκομείο. Η Κατερίνα θα με έπαιρνε σπίτι της.~

- Θα έχεις μαζί σου και αυτά τα χάπια. Όταν νιώσεις πως σου κόβεται η ανάσα θα παίρνεις ένα. Λοιπόν. Είσαι ελεύθερη. Δεν θέλω να σε ξαναδώ εδώ εντάξει ; Σε δύο εβδομάδες θα έρθεις να δούμε πως πας αν πας καλά θα είσαι μόνο με τα χάπια.

~Πήγα σπίτι της Κατερίνας. Δεν ήταν πολύ μεγάλο. Ήταν όμως πολύ ωραίο. Είχε πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους, ένα μεγάλο μπαλκόνι με γλάστρες και μια αιώρα. Υπήρχαν δύο δωμάτιο ένα μικρό και ένα λίγο πιο μεγάλο. Με έβαλε στο πιο μεγάλο. Κάθε πρωί τρώγαμε πρωινό, η Κατερίνα έφευγε για τι γραφείο και εγώ έμενα μόνη στο σπίτι. Συνήθως καθόμουν στην αιώρα και διάβαζα ένα βιβλίο. Πέρναγαν οι μέρες και έφτασε η μέρα που θα άφηνα επιτέλους αυτό το μπουκάλι. Πλέον είχα μόνο τα χάπια. Αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Μιχάλη μια μέρα.~

- Μιχάλη; Εσύ ; Η Ηλέκτρα είμαι. Βγήκα από το νοσοκομείο. Θα ήθελες να πάμε για έναν καφέ ;... Ναι το ξέρω. Ωραία θα τα πούμε εκεί.

~Έβαλα ένα  κόκκινο φόρεμα μέχρι το γόνατο, τα μαλλιά μου ήταν χάλια. Τα έκανα μια πρόχειρη αλογοουρά. Έφτασα στην ώρα μου στο μαγαζί που είχαμε ραντεβού, ήταν μια μικρή καφετέρια κάπου κοντά στην παραλία. Κάτσαμε εκεί μέχρι το μεσημέρι. Όσο περισσότερο ήμουν μαζί του τόσο περισσότερο μου άρεσε.~

- Θες να σε πάω σπίτι σου;
- Μένω μαζί με την Κατερίνα. Μην σε βάζω σε κόπο.
- Κανένας κόπος, θέλω να σε πάω.

~ Μπήκαμε στο αμάξι του. Ένα μαύρο τζιπ. Οδήγησε αρκετή ώρα, εγώ και η Κατερίνα μέναμε κοντά στο κέντρο. Όταν φτάσαμε κάτω από το σπίτι σταμάτησε:~

- Σ ευχαριστώ για σήμερα. Πέρασα ωραία.
- Εγώ σ' ευχαριστώ που με πήρες τηλέφωνο. Μόλις έμαθα ότι έφυγες δεν ήξερα πού να σε βρω.

~ Σταμάτησε να μιλάει απότομα, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο για αρκετά δευτερόλεπτα. Με φίλησε.~

- Συγγνώμη πρέπει να φύγω. Θα τα ξαναπούμε.

~Έφυγα γρήγορα και μπήκα μέσα στην πολυκατοικία.~

- Βλάκα, βλάκα. Έπρεπε να περιμένω.

~Τον είδα από το μπαλκόνι να χτυπάει το τιμόνι. Ίσως να είχε μετανιώσει. Μπήκε μέσα η Κατερίνα:~

- Τι έπαθες εσύ ; Γιατί είσαι κόκκινη ; Δεν αισθάνεσαι καλά ;
- Καλά είμαι.
- Τότε τι έπαθες ;

~Της διηγήθηκα τα πάντα. Δεν μίλησα με τον Μιχάλη για αρκετές μέρες, μέχρι που κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν εκείνος.~

Γειααα. Πως σας φαίνεται μέχρι εδώ ; Αν σας άρεσε συνεχίστε.