Ηλέκτρα

Ο Μιχάλης

- Λοιπόν ; Χρειάζεσαι βοήθεια ;
- Όχι μην σας βάζω σε κόπο.
- Κανένας κόπος. Εξάλλου κι εγώ παρέα ψάχνω. Έχω έρθει να δω έναν φίλο μου, ατύχημα με την μηχανή. Πως σε λένε ;
- Ηλέκτρα.
- Τι υπέροχο όνομα. Είμαι ο Μιχάλης.

~Επικράτησε μια αμήχανη σιγή. Δεν μίλαγε κάνεις μας.~

- Μήπως πηγαίνω πολύ γρήγορα ;
- Όχι εντάξει.

~Η αλήθεια είναι ότι πήγαινε γρήγορα, ντρεπόμουν όμως να του το πω. Με κράταγε σφιχτά από το μπράτσο. Είχε δυνατά χέρια και ένα μεθυστικό άρωμα.~

- Πόσο καιρό είσαι εδώ ;
- Σχεδόν τρία χρόνια. Πάσχω από λευχαιμία.

~Σταμάτησε απότομα.~

- Συγγνώμη πρέπει να φύγω.

~Δεν το πίστευα ότι με άφησε στη μέση του διαδρόμου μόνη μου. Τώρα έπρεπε να γυρίσω στο δωμάτιο χωρίς να με βοηθάει κάποιος. Περίεργος τύπος. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα στο δωμάτιο, εκτός από την ώρα που έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία. Δεν μπόρεσα να φάω ούτε σήμερα. Ήρθε η νύχτα κι εγώ σκεφτόμουν αυτόν τον παράξενο αλλά πολύ όμορφο τύπο. Το επόμενο πρωί σχετικά νωρίς ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα, δεν απάντησα, υπέθεσα πως θα ήταν η Κατερίνα, συνήθως εκείνη χτυπάει και μπαίνει κατευθείαν. Ο χτύπος ακούστηκε ξανά:~

- Περάστε
- Γεια σου Ηλέκτρα. Τι κάνεις ; Ήρθα να ζητήσω συγγνώμη για χθές.

~Η αλήθεια είναι πως ήμουν θυμωμένη μαζί του, όμως πως να του αντισταθώ όταν έχει αυτό το βλέμμα και μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια του:~

- Εντάξει δεν πειράζει.
- Σ αρέσει να διαβάζεις ;
- Ναι!
- Σου έφερα ένα βιβλίο και λίγα λουλούδια. Ελπίζω το βιβλίο να σ' αρέσει.
- Σ ευχαριστώ πολύ.

~Κοίταξα το βιβλίο, "Ηλέκτρα".~

- Σκέφτηκα να σου φέρω αυτό μιας και έχεις τόσο τραγικό αλλά και υπέροχο όνομα.

~Δεν πρόλαβα να απαντήσω, ακούστηκε ένας χτύπος και η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Ήταν η Κατερίνα. Με κοίταξε με έκπληξη, το ήξερα αυτό το βλέμμα, ήταν σαν να μου έκανε ανάκριση. ~

- Συγγνώμη, διακόπτω από κάτι ;
- Όχι όχι περάστε. Εγώ έφευγα τώρα. Ηλέκτρα θα περάσω πάλι να σε ξαναδώ, ίσως σου φέρω κι άλλο βιβλίο. Τα λέμε.
- Γεια.

~Κατάφερα να πω. Έπειτα έφυγε σαν αστραπή από το δωμάτιο. Είχαμε μείνει μόνες, η Κατερίνα με κοίταζε και περίμενε να της πω κάτι.~

- Ακούω, πως τον λένε ; Τί δουλειά κάνει ; Πόσο είναι ;
- Τον λένε Μιχάλη...
- Μιχάλη τι ;
- Δεν ξέρω...
- Τι εννοείς δεν ξέρεις ; Πώς τον γνώρισες;
- Σε ένα κλάμπ χθες το βράδυ. Που θες να τον γνωρίσω, εδώ μες στο νοσοκομείο...

~Άρχισα να της λέω για την γνωριμία μας.~

- Μάλιστα. Ένας Μιχάλης, χωρίς επίθετο,ξαφνικά προσφέρεται να σε βοηθήσει και τσούπ σε παρατάει μόνη σου. Πολύ περίεργο όλο αυτό.

~ Εκείνη την στιγμή ήταν που λιποθύμησα. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, μόνο την φωνή της Κατερίνας να λέει στους γιατρούς να με σώσουν. Μου έκαναν εξετάσεις, η λευχαιμία είχε υποχωρήσει. Ο καρκίνος όμως είχε περάσει στα πνευμόνια μου. Τις επόμενες μέρες ήμουν με οξυγόνο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω μόνη μου. Η Κατερίνα ήταν κάθε μέρα εκεί,  Μιχάλης όμως δεν είχε έρθει......~

Γεια σας. Συνεχίστε να διαβάζετε. Μην μείνετε με την αγωνία. 😘😘