Ηλέκτρα

Η γνωριμία

~Τι μπορεί να κάνει κανείς στις εννιά το βράδυ στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου; Μόνο να κοιτάει το ταβάνι και να περιμένει να ξημερώσει. Γενικά δεν έχω και τρελή ζωή, το μόνο που κάνω είναι να περιμένω πότε θα έρθει κάποιος να με δει. Μέχρι εκείνο το πρωινό που τον είδα για πρώτη φορά, είχε μπει σε λάθος δωμάτιο, είχε έρθει να δει έναν φίλο του. Μπήκε στο δωμάτιο μου και με κοίταξε, δεν μίλησε, μόνο βγήκε γρήγορα έξω κλείνοντας βιαστικά την πόρτα. Ήταν ψηλός με μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια. Από τότε τον σκέφτομαι συνέχεια. Συνήθως δεν κοιμάμαι επειδή πονάω, πλέον δεν κοιμάμαι επειδή τον σκέφτομαι. Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε. Ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα: ~

- Πως είσαι ;
- Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ ;
- Τι εννοείς ; Ξέρεις τι ώρα είναι ;
- Εννιά.
- Το πρωί. Είναι η ώρα του επισκεπτηρίου. Λοιπόν πως είσαι ;
- Καλά, πονάω λίγο αλλά καλά.

~Η Κατερίνα. Πάντα νοιάζεται για εμένα, είναι η μόνη που έχω. Είμαστε κολλητές από το δημοτικό.~

- Δυστυχώς δεν θα κάτσω για πολύ έχω ραντεβού για συνέντευξη.
- Βρήκες δουλειά ;
- Νομίζω ναι. Μην φανταστείς κάτι σπουδαίο, ασκούμενη σε ένα γραφείο.
- Αν δεν ξεκινήσεις από κάπου πως θα γίνεις δικηγόρος ;
-Ωχ! Παραλίγο να το ξεχάσω. Αυτό είναι για σένα.

~Ήταν ένα από αυτά τα μουσικά κουτάκια.~

- Είναι πολύ ωραίο, σ ευχαριστώ πολύ.
- Ηλέκτρα μου πρέπει να φύγω, θα αργήσω. Θα περάσω αύριο να σε δω.
- Εντάξει καλή επιτυχία.

~Έφυγε. Έπειτα από λίγο ήρθε μια νοσοκόμα, με βοήθησε να βγω έξω. Στο ένα χέρι κρατούσα τον όρο και με το άλλο στηριζώμουν στον τοίχο.~

- Χρειάζεσαι βοήθεια ;
~Γύρισα προς το μέρος της φωνής.

~ Ήταν εκείνος.~

- Χρειάζεσαι βοήθεια;

~Με ρώτησε ξανά.....~

Γεια σας. Θα ήθελα αν σας άρεσε η ιστορία να αφήσετε ένα σχόλιο και ένα αστεράκι. ♥️♥️