ဒီဇင္ဘာလသည္ႏွင္းတဖြဲဖြဲက်ဆင္းကာ ေအးျမေသာရာသီတစ္ခုျဖစ္သည္။ျမဴႏွင္းေတြၾကား လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတဲ့ လူနည္းစုအနည္းငယ္ဟာ ခ်မ္းေအးမႈဒဏ္ကိုခံစားေနရေပမဲ့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုယ္စီျဖင့္ ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္လွမ္းေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ Jonginရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားသည္ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ ၆လေက်ာ္ ၇လနီးပါးရိွေနၿပီျဖစ္သည္။
ေအးခ်မ္းမႈဒဏ္ကိုမခံစားရဘဲ ရင္ဘက္ထဲကပူေလာင္ေနတဲ့နာက်င္မႈဒဏ္ကိုသာခံစားေနရသည္။
Babeထြက္သြားကတည္းက သူရဲ့ဘဝကိုေျခာက္ကပ္စြာျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။၆လေက်ာ္လံုး ေန့စဥ္မျပတ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေပမဲ့လည္း babeသည္ သူ႔ဆီလံုးဝျပန္မလာခဲ့ပါ။babeသည္ သူ႔ဘဝထဲက အၿပီးအပိုင္ပဲထြက္သြားခဲ့သည္။
ေန့တိုင္းအတူတူအိပ္စက္ခဲ့တဲ့ အိပ္ယာေပၚမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။တစ္ေန့တာလံုး သူ႔ရဲ့အေတြးေတြထဲမွာ babeတစ္ေယာက္တည္းရိွခဲ့သည္။babeထြက္သြားတဲ့ ပထမဆံုးလသည္ သူ႔အတြက္ အလြန္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းေသာေန့ရက္ေတြကိုျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ေနရာတိုင္းမွာေရာ အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုမွာလည္း babeရဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြကိုသူျမင္ေယာင္ေနခဲ့သည္။
babeကိုလြမ္းေနမႈကေတာ့ ပံုစံမျပတ္ဘဲ အခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေနဆဲျဖစ္သည္။
သူ႔ဘဝရဲ့အရာရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီလူသားေလးမရိွတဲ့အခ်ိန္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္းသည္ သူအသက္ရႈဖို႔အတြက္ေတာင္ ခက္ခဲပင္ပန္းလွသည္။ရင္ဘက္ထဲက နာက်င္မႈဒဏ္ကိုလည္း သူအလူးအလဲခံစားခဲ့ရျပန္သည္။
"ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမွာလဲ babeရယ္ ကိုယ္တကယ္ပင္ပန္းလွၿပီ!! ကိုယ့္မွာအသက္ရွင္စိတ္ေတာင္မရိွေလာက္ေအာင္ကို ပင္ပန္းေနၿပီ!! ကိုယ့္အနားကို အရင္လိုပဲ ျပန္လာခဲ့ေပးပါလား babeရယ္"
ခံစားခ်က္ေတြကို မဖြင့္ထုတ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ အသံတိတ္ငိုေႂကြးရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းသည္ jonginအတြက္ အရမ္းကိုခက္ခဲပက္ပန္းလွတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
"အကို!! ဒီက အကိုခင္ဗ်!!! အဆင္ေျပရဲ့လားဗ်"
ေက်ာင္းကအျပန္ ကားဂိတ္မွာ jonginအေတြးေပါင္းစံုေတြးရင္ ငိုေနမိသည္။ဒါကိုျမင္သြားဟန္ရိွတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကိုအဆင္ေျပရဲ့လားေမးလာတာေၾကာင့္ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။
