Dream little dream of me

23 grudnia 2020 r.

Miał rację, nie umarłam. Jednak nie mogłam dojść do tego, czemu ten chłopak wywarł na mnie tak wielkie wrażenie. Zapamiętałam jego cudowne oczy, lekki australijski akcent i zawadiacki uśmiech. Choć nigdy więcej go nie spotkałam, to z pewnością mogę powiedzieć, że długo marzyłam o znalezieniu kogoś takiego, nawet przez te ostatnie dziesięć lat.

Moje nastoletnie serce z miejsca mu się oddało, a niesforna wyobraźnia podsuwała najgłupsze z możliwych scenariuszy. Nie potrafię zliczyć ile razy odtwarzałam tamto spotkanie. I chyba nigdy nie byłam w stanie odpowiedzieć sobie na pytanie, czemu tak mocno mnie zauroczył. Wiedziałam dwie rzeczy.

Your song, było moją piosenką oraz w pewien sposób mnie uratował. Dzięki niemu nie myślałam o zbliżającej się operacji. Był moją odskocznią i marzyłam, by kiedyś spełnił swoją obietnicę i ponowienie pojawił się na mojej ścieżce.

W dorosłym życiu wyobrażałam go sobie miliony razy. Zwłaszcza po kolejnych zawodach miłosnych. Był moim księciem. Właściwym mężczyzną, po nieudanych związkach i wielu rozczarowaniach, co do ludzi. Wiem, że byłam naiwna w tej kwestii, jednak nie powstrzymałam tych fantazji. Nawet teraz, a może zwłaszcza teraz.

Kiedy mój guz powrócił, Matt, tym razem ten dorosły, był moją odskocznią. Wymyślając sobie przyjaciela, było mi łatwiej. Choć nie mógł mnie przytulić, tak jakbym chciała, to i tak czułam jego obecność.

Uwielbiałam, kiedy mnie odwiedzał i opowiadał coś swoim kojącym głosem. Od czasu do czasu gładził moją rękę, całował w czoło, albo w nadgarstek. Choć były to tylko odczucia związane z moim mózgiem i nie działy się w rzeczywistości, dla mnie miały ogromne znaczenie, ponieważ nikt nigdy tak się o mnie nie troszczył, jak właśnie on. Czułam się przez niego kochana i dlatego nie pozwoliłam mu odejść. Był jedynym facetem, na którego kiedykolwiek mogłam liczyć, a uwierzcie mi, wcale nie stroniłam od randek.