Dream little dream of me

Luty 2020 r.

– I co podboje nieudane? – pyta moja siostra po powrocie do domu.

– A wręcz przeciwnie. – Szczerzę się. – Poznałam świetnego faceta.

– Co to za jeden? – zmarszczyła brwi i rusza do kuchni by odgrzać sobie obiad. – Jak ma na imię?

– Matthews i jest lekarzem – mówię. – Jest niesamowity. Blondyn, niebieskie oczęta i nieprawdopodobnie seksowny.

– O – przeciąga samogłoskę – Pan Idealny – nabija się.

– Co sugerujesz, że zmyślam? – Marszczę brwi i patrzę na nią jak na kosmitkę.

– Path, nie musisz przy mnie udawać. – Patrzy na mnie wymownie. – Masturbacja z braku laku, też jest okej.

– O co ci znowu chodzi? – pytam zbita z tropu.

– Mała rada, jeśli zaczynasz koloryzować, to chociaż wymyśl jakiś przyziemny typ, a nie bajkowego księcia. – Uśmiecha się z politowaniem i wkłada danie do mikrofali.

– Ale on istnieje naprawdę! – krzyczę. – Był tu ze mną w nocy.

– Jedyne, co słyszałam, to twoje krzyki, a nie żadnego faceta. – Krząta się po kuchni w poszukiwaniu sosu i po chwili znajduje go. – Wstałam wystarczająco wcześnie, żeby zauważyć obecność jakiegoś dodatkowego osobnika w mieszkaniu, ale niestety nikogo nie zastałam.

– Bo wyszedł, nie chciał się na ciebie natknąć – tłumaczę racjonalnie.

– Daj spokój, Path. – Patrzy na mnie wymownie, a ja mam ochotę zazgrzytać zębami.

– Był tu ze mną!

– Udowodnij. Masz jego numer, jakiś ślad obecności, a może jesteście umówieni?

– Nie wzięłam jego numeru, ale obiecał, że się spotkamy!

– Okej – mamrocze.

– Nie kłamię! – Krzyczę, ale siostra rzuca mi tylko współczujące spojrzenie.

– Wierze ci. – Mówi, ale tylko, dlatego, żeby dalej już tej rozmowy nie ciągnąć.

Matthews był tu. Wiedziałam to. Spędziłam z nim niesamowitą noc i między nami coś naprawdę zaiskrzyło. Pamiętałam dotyk jego dłoni, aksamitną skórę, a nawet tembr jego głosu. Musiał istnieć!

Jednak faktem było, że nie odezwał się. Śnił mi się kilkanaście razy i za każdym razem wywierał na mnie ogromny wpływ. Rano czułam nadal jego dłonie i delikatne wargi, które mnie całowały.

Któregoś dnia, jakoś z miesiąc po naszej nocy, widziałam go na mieście. Wołałam go, ale mnie nie słyszał. Zabolało mnie to, nie mogę powiedzieć, że nie, ale co dziwne, nie przestałam o nim myśleć. Nie wiedziałam na początku, czy czułam się źle przez to, że go nie było i nie rozpoznał mnie, czy faktycznie coś było ze mną nie tak.

W końcu nadszedł kres wszystkiego. Coraz częściej miałam wrażenie, że Matthews jest gdzieś blisko mnie i to doprowadzało mnie do szaleństwa. Wtedy zrozumiałam.

– Patt, co się dzieje? – pyta moja siostra, kiedy leżę na łóżku zwinięta w kłębek, a łzy spływają po mojej twarzy.

– Boże, to na pewno musi być halucynacja – szlocham.

– Co? – pyta i przygląda mi się uważnie.

– Znowu mam guza. Moja podświadomość wymyśliła sobie Matthews'a. Mój ideał, w dodatku lekarz, aby mnie uleczył! – Mój płacz staje się coraz głośniejszy i Nancy bierze mnie w ramiona. – Znowu jestem chora!

– Niemożliwe. – Kręci głową i ściera łzy z twarzy. – Wszystko będzie dobrze – pociesza.

– Gówno prawda! – Krzyczę i zaczyna mi brakować tchu. – Mój mózg wybrał nawet imię, tak jak tamtego chłopaka, kiedy miałam piętnaście lat! Miałaś rację, to tylko moja fantazja!

– Path, cichutko – uspokaja mnie i głaszcze po plecach.

– Czemu to mnie znowu spotyka?! Nie chcę przez to przechodzić jeszcze raz!

– Spokojnie, wszystko będzie dobrze. – Wyciera moją twarz. – Uspokój się, weź głęboki oddech i zaraz zadzwonimy do lekarza, aby umówić się na wizytę. Jestem pewna, że to tylko przepracowanie.

– Nie rozumiesz, że ja go widzę, śnię o nim, a tamtej pierwszej nocy, nawet uprawiałam z nim seks! Jest moim guzem! Wytworem mojej wyobraźni!

Nie potrafię przestać płakać. Leżę tak kilka godzin, aż w końcu zasypiam wyczerpana, a Nancy opiekuje się mną, jakbym to ja była jej malutką siostrzyczką. Jestem jej wdzięczna za wszystko, była dla mnie wsparciem do dnia operacji.