I like you

Deel 17: zomervakantie

De hele autorit probeer ik met Toufik te praten, maar Soufyan (die ook mee is) laat me niet. Ze zijn de hele tijd bij elkaar. Zijn ze getrouwd ofzo? "Ik wil met jouw broer praten", fluister ik naar Nora. "Ik wil Soufyan", zegt ze terug. Ik moet lachen. "Mijn plan is als volgt, straks bij de benzinestation neem je Soufyan weg zodat ik met Toufik kan praten", zeg ik. Nora schudt haar hoofd en wijst met haar hoofd richting haar ouders. "Dat is te opvallend. Wacht tot aan de boot, wanneer iedereen slaapt", stelt ze voor. 

Ik slaap heel de rit doorheen Frankrijk en een stukje van Spanje. "Zijn we er al?" vraag ik. "Hayat, je bent kapot lelijk als je slaapt, kijk", zegt Toufik en laat me een foto zien van mezelf. "WAAROM MAAK JE FOTO's van mij???" "Omdat ik het schattig vind", antwoordt hij rustig. "Owee als je dat doorstuurt naar anderen", waarschuw ik hem. Als Mustafa dat zou zien, wejow, Toufik is dan echt dood. 

Bij de boot aangekomen, merk ik dat de ouders van Nora inderdaad moe zijn. Ze vragen ons of we willen slapen en of we een kamer willen. Niemand van ons wilt een kamer en in plaats daarvan zitten we gewoon bij de reizigersstoelen. De ouders van Nora huren een kamer in omdat ze de hele autorit niet hebben geslapen. Dit is de ideale kans om te praten met Toufik over Mustafa. 

Zuchtend kijk ik naar Nora. Het is al 2 uur geweest... 2 uur.. "Zijn die twee daar getrouwd ofzo?" vraag ik geïrriteerd terwijl we naar Toufik en Soufyan kijken. "Ze hebben duidelijk geheimen", zegt Nora. "We moeten weten wat...". "Pff ik wil gewoon weten of Mustafa me wilt. Wat als ik beslis hem te vergeten terwijl hij al die tijd me wilt?" Nora knikt. "Inderdaad, ga gewoon naar Toufik en zeg dat je hem wilt spreken. Anders worden onze ouders wakker en heb je hem nog steeds niet gesproken. En stuur Soufyan naar me toe aub ahah", zegt Nora. Ik sta op en lach. "Is goed." 

"Hé TOUF TOUF, ik wil je spreken", zeg ik. Soufyan kijkt me vragend aan, maar dan zie ik dat hij begrijpt wat er aan de hand is. Zou Toufik hem verteld hebben over Mustafa?? Oh nee.. ik ga hem vermoorden, echt! "Ik ga jullie laten zeker..", zegt Soufyan en gaat richting Nora. Ik kan nog een glimlach zien van Nora. 

"Waarover wou je me spreken?" "Weet je nog.. die ene dag", zeg ik. Toufik kijkt me vragend aan. "Er zijn zoveel dagen .. ." "Je zei dat ik die persoon niet mag vergeten, je weet wel wie. Waarom... waarom mag ik die niet vergeten?" Toufik is stil. "Mo-moet er een reden zijn?" zegt hij stotterend en duidelijk ongemakkelijk. "Denk je... dat ik kans maak?" vraag ik. Je hebt geen idee hoe hard mijn hart klopt. Mijn hart zoekt precies zijn weg naar buiten, maar ik probeer mezelf te kalmeren. Toufik kijkt me serieus aan. Hij gaat toch geen nee zeggen? Zeg aub ja... "Ik zei dat omdat... als je het nu opgeeft dan laat je precies zien dat je nooit echt serieus geïnteresseerd was in de eerste plaats. Wie geeft er zo makkelijk op? Ik kan geen antwoord geven op je vraag, maar... als je het zo makkelijk opgeeft dan zal je het nooit weten." Nog nooit heeft Toufik zo serieus geklonken.