I like you

Deel 26: vierde middelbaar

Alles leek normaal tot april. Ik had mijn examens goed gedaan en ik had niet veel dagen met Toufik gespendeerd, maar dat kwam omdat hij zelf bezig was met school. Hij studeerde nu aan het hoger onderwijs dus ik wilde hem niet zo storen. Ik denk niet dat ik hem in een romantische wijze zag, want af en toe dacht ik weer terug aan Mustafa. Mustafa, die ik dus nooit meer terug had gezien. Maar ik moest toegeven dat Toufik toch een speciale plaats had in mijn hart. 

Als ik onderweg ben naar school word ik opeens gebeld door Nora. "HAYATTTTT!" roept ze door de telefoon. "Ja? Is er iets gebeurd?" vraag ik. "Ben je al op school? Ik ben onderweg." "Nee, ik ben thuis. Is er iets gebeurd tussen jou en Toufik?"vraagt ze. "Heuh? Hoezo? De laatste tijd spreek ik hem amper, maar we zijn beide erg druk. Waarom? Heeft hij iets gezegd?" "Nee, Hayat, hij heeft gisteravond blijkbaar afscheid genomen van mijn ouders", zegt Nora. "Afscheid?? Wat voor afscheid?" vraag ik in de war. "Hij gaat met Soufyan verder studeren. Zo raar. Tegen mij zei hij niets. Hij heeft gewoon een brief achter gelaten en me gevraagd om het jou niet te zeggen." "Je mocht me niks zeggen? Waarom? Ik denk niet dat ik iets verkeerd heb gedaan", zeg ik. "Ik kom zo, wacht." Aan station aangekomen, neem ik de bus naar het huis van Nora. 

Hey, kleine zusje. Het spijt me dat ik ben weggegaan zonder iets te zeggen, maar ik wist dat je het anders direct aan Hayat zou zeggen. De laatste persoon die ik wil zien, is zij. Mohiem, ik heb besloten om de rest van mijn academiejaar met Soufyan te doorbrengen. Ook al ben ik niet één van de beste studenten, toch heeft Soufyan een plaats voor me kunnen fixen. Ik hoop dat je me vergeeft wanneer je dit leest en je kan me elk moment bellen. Zou je aub niks willen zeggen tegen Hayat? Zeg gewoon dat ik druk ben. Ik weet niet wanneer ik ooit terug kom en of ik wel terug willen komen. Ik wens je het beste, zus. 

"Waarom wilt hij me niet zien?" vraag ik als ik de brief lees. Ergens ben ik gekwetst. "Geen idee, misschien dacht hij dat je het pijnlijk zou vinden?" gokt Nora. "Maar in de brief komt het over alsof hij boos is, alsof ik iets heb gedaan", zeg ik. Nora knikt. "Dat dacht ik ook! Daarom heb ik jou gebeld", zegt ze. "Dus hij gaat daar 3 jaar blijven of zelfs langer...". Het dringt niet echt tot me door. Ik heb het gevoel dat ik hem altijd kan opbellen en kan vragen of hij iets voor me wilt kopen. "Wat als...". Nora kijkt me geschrokken aan. "Wat als hij erachter is gekomen van Mustafa", zegt ze. Ik schud mijn hoofd. "Hoe zou hij dat weten? Nee, het is sowieso iets anders. Mohiem, laten we het even vergeten en naar school gaan voordat we te laat komen", zeg ik. Nora knikt en pakt haar boekentas.