I like you

Deel 31: vijfde middelbaar

"Dus je denkt dat hij bij een vrouw is... dat hij gaat trouwen of al is getrouwd?"vraag ik nadat Nora heel het verhaal heeft verteld van Soufyan. Nora schudt haar hoofd. "Ik geloof het niet. Zo is Soufyan niet. Hij had oprecht interesse in me. Als hij wist dat hij toch naar Londen zou gaan dan zou hij niet zoveel moeite hebben gedaan voor me. Hij is ook geen player. Hij is een nerd die zijn best doet voor wat hij wilt. Daarom deed hij ook zijn best voor mij", vertelt Nora. Zo te zien heeft Nora het moeilijker dan mij. 

Verschillende maanden gaan voorbij. Geen Toufik en geen Mustafa in mijn leven. Ik moest toegeven dat het leven zo veel rustiger was. Ik richtte me op school en daardoor vergat ik alles wat ik ooit had meegemaakt. 

De dag voor de paasvakantie belt Nora me opeens op als ik de kleren van Younes in een kleine koffer doe. "Nora belt je", zegt mijn moeder. "Dit zijn genoeg kleren voor hem. Hij zal maar 3 maanden blijven. Volgens de dokter is hij dan eindelijk gezond", zegt mijn moeder die de koffer pakt en de deur uit loopt. Mijn moeder, mijn vader en ik konden niet wachten tot het officieel goed zou gaan met Younes. Hij had dit jaar alleen al 2 operaties ondergaan en het ging al beter. Veel beter. 

"Je hebt me gebeld? Sorry, ik was even bezig. Moest kleren inpakken voor Younes", zeg ik en ga liggen op de zetel. "Oké, geen probleem. Ik belde alleen om te zeggen dat ik de tickets heb." "Tickets?" "Ja, tickets naar Londen." Geschrokken sta ik recht van de zetel. "Sinds wanneer gaan we naar Londen?"vraag ik. "Ik moet weten wat er met Soufyan is. Zelfs als ik het meisje moet ontmoeten met wie hij nu samen is." "En je ouders?" "Geen zorgen, ze weten dat ik Toufik ga bezoeken. Ik heb hun gezegd dat ze Toufik niks mogen zeggen. Het is een verassing", zegt ze. "En mijn ouders?? Die gaan flippen als ik opeens zeg dat ik naar Londen gaan." "Wil je dat ik hun bel?Ze gaan sowieso ja zeggen tegen me." "Nee, het is oké. Ik zal mijn best doen om hun over te halen. Wanneer is onze vlucht?" "Overmorgen", zegt Nora. "Overmorgen??? Ik heb maar één dag om hun over te halen??" "2 dagen, je kan vandaag ook proberen", zegt Nora. Ik zucht. "Nora, je bent gek, echt", zeg ik en hang op. 

Wat zou ik aandoen? Het ziekenhuis was dicht bij ons huis. Zou ik gewoon in mijn pyjama gaan? Als ik merk dat het regent pak ik snel de enige paraplu die ik kan vinden. Een roze paraplu voor kinderen. Ik zie nog in de spiegelbeeld dat mijn haren overeind staan, maar ik heb geen tijd om er als een prinses uit te zien. Mijn doel is om mijn ouders te overtuigen. 

Met een veel te kleine paraplu boven mijn hoofd kom ik aan in het ziekenhuis. Wanneer ik de straat oversteek, op weg naar de grote poort, steekt een bekend persoon ook de straat over in tegengestelde richting als mij, maar kijkt me niet aan. Mustafa... . Ik verwacht niks anders. Natuurlijk kijkt hij me niet eens aan. Wanneer ik ook beslis om weg te kijken en alsof te doen dat hij me niks doet, zie ik de spiegelbeeld van de bus schuin tegenover me dat Mustafa me aankijkt. Hij kijkt me wanhopig aan. In die paar seconden die hij me voorbij stapt, kijkt hij zo serieus en wanhopig dat ik oprecht verbaasd ben. Als ik hem recht aankijk dan doet hij alsof hij me niet wilt. Maar achter mijn rug, geeft hij veel om mij. Had Nora toch gelijk? Wanneer ik naar mezelf kijk in het raam van de bus schrik ik. A3oedoebillah. Geen wonder dat hij zo kijkt naar me.