I like you

Deel 35: Toufiks perspectief

"Het begon allemaal toen ik hier aankwam..."

Waarom neemt Soufyan niet op?? Hij zei dat ik bij hem mocht komen wonen als ik naar Londen zou verhuizen. Als ik eindelijk gebeld word door Soufyan neem ik snel op. "Souf, waar ben je?? Ik ben aangekomen en ik ben vergeten te noteren waar je woont. Welke taxi moet ik nemen?" vraag ik. "Toufik.. ben je echt hier?" Soufyans stem klinkt zwaar en droevig. "Is er iets? Natuurlijk ben ik hier, maar je klinkt niet goed. Ben je ziek?" "Toufik... wat moet ik doen..". Soufyan antwoordt niet op mijn vraag en zijn stem klinkt alsof hij aan het huilen is. Als ik iets wil vragen, onderbreekt hij me en geeft me het adres. Daarna hangt hij op. Ik staar nog naar mijn telefoon. 15u26. Zou ik hem terug bellen? Hij doet zo raar... . Ik besluit om het bij dit gesprek te laten en hem straks te vragen wat er aan de hand is.

Na lange tijd is er eindelijk een taxi die bij me stopt. De taxichauffeur vraagt me naar waar die moet rijden en ik geef hem het adres van Soufyan. Na een kwartier kom ik aan bij zijn huis. Ik betaal de chauffeur en stap uit. 3 politiewagens staan buiten en het huis is afgesloten met een gele lint. Is er iets gebeurd?? Er is toch niks gebeurd met Soufyan? Ik ren naar de politieagenten die het huis bewaken. 

"Is er iets gebeurd met de jongeman die hier woont?" vraag ik in mijn beste Engels. "Er werd een man neergestoken rond 15u26. Om 15u40 werd het gemeld bij de politie. De verdachte werd opgepakt en de slachtoffer werd dringend naar het ziekenhuis gestuurd", vertelt de politieagent. "Was de slachtoffer jong? Van buitenlandse afkomst? Een Belgische identiteitskaart?" vraag ik. De politieagent fronst met zijn wenkbrauwen. "Uw beschreef net de dader.. . De slachtoffer was een man in de vroege 50 jaar." Geschrokken stap ik achteruit. "Waar-waar is de dader??" 

Snel neem ik een taxi naar de politiebureau. Aan het onthaal vraag ik achter Soufyan. "Hij wordt momenteel ondervraagd", zegt een jonge vrouw achter de balie. "Uw kan daar wachten, ze zullen zo wel langslopen." 

Na een halfuur zie ik Soufyan in handboeien. "Soufyan!!! WAT IS ER GEBEURD MAN?!!"roep ik en loop naar hem toe. Soufyans ogen zijn bloedrood. Als hij me aankijkt, zie ik dat al het leven uit zijn ogen is verdwenen. "Vertel me, jij was het toch niet? Dat kan niet! Waarom zou je een oude man vermoorden? Was het per ongeluk? Heeft hij jou aangevallen?" Soufyan schudt zijn hoofd. "Ik heb hem eerst aangevallen. Hij bleef liegen... Toufik, waarom wilt hij de waarheid niet zeggen?! Als hij nog leeft... als hij nog leeft en hij weigert te spreken dan zal ik hem opnieuw vermoorden. Ik zal hem blijven en blijven vermoorden tot hij eindelijk iets zegt." Soufyan kijkt me aan alsof hij echt in staat is iemand te vermoorden. Ik ben in de war en begrijp niet wat er gaande is. Wat moet die man vertellen?? "Rustig blijven Soufyan. Ze kunnen ons nu niet begrijpen, dus niet zo'n dingen zeggen in de politiebureau. Heb je de waarheid verteld tijdens de ondervraging?"vraag ik. Soufyan knikt. Met open mond staar ik hem aan. "Heb je gezegd dat je hem wou vermoorden?" Weer knikt Soufyan. "Waarom? Als die man echt sterft dan zullen ze je sowieso levenslang geven", zeg ik wanhopig. Het laatste wat ik wou, was mijn goede vriend verliezen. "Omdat ik wil dat ze de zaak onderzoeken", antwoordt Soufyan kalm. "Zaak? Welke zaak?" Een traan ontsnapt zijn ogen. 

"Ik ben hier geboren en heb hier gewoond tot mijn vijfde. Toen mijn ouders gingen gescheiden, had mijn vader een job gekregen in België. De dag dat ik voor de laatste keer mijn moeder ging zien, kreeg mijn vader een telefoontje in de auto. Hij zei tegen me dat ik snel gedag moest zeggen, want ik zou met hem meegaan. Bij het huis van mijn moeder zag ik die man. Hij viel mijn moeder vanachter aan en nam haar mee via de tuin. Op dat moment was ik zo jong en bang.. . Ik was geschrokken en was weggerend. Mijn vader weet tot de dag van vandaag niet wat er is gebeurd. Toen had ik een belofte gemaakt. Ik zou terugkeren wanneer ik groot en sterk genoeg zou zijn. Ik zou die man zoeken! Ik herken me zelfs tot de dag van vandaag. De man die mijn moeder heeft ontvoerd.. is de man die ik neergestoken heb. Hij wilt niks zeggen. Hij doet alsof hij van niks weet, maar ik heb alles gezien. Daarom heb ik de politie de waarheid verteld. Ik wil dat ze mijn moeder zoeken. Toufik... ik mis haar zo hard. Ik weet niet wat ze doet of waar ze ligt. Ik weet niet of ze leeft of dood is...". Met tranen in zijn ogen vertelt Soufyan me zijn verhaal.