I like you

Deel 19: derde middelbaar

"Je bent 15 jaar, hoe raar. Ik weet nog hoe kinderachtig we waren in de lagere school", zegt Nora tegen me. "Gelukkige verjaardag." "Dankje, en jaa, ik voel me nog steeds kinderachtig", zeg ik. Lachend lopen we onze klas binnen. "Nogmaals, niet laten zien aan Toufik dat ik iemand ander dan hem leuk vind", zeg ik. Nora knikt. "Geen zorgen, sister." Ik had alles aan Nora direct vertelt zodat ze niet ooit per ongeluk Mustafa's naam zou zeggen. Gelukkig vond Nora het niet erg dat ik haar broer even zou voorliegen. Het was heus niet zo dat Toufik me opeens zou willen ofzo. 

School was al 3 maanden begonnen en Mustafa's afwezigheid was heel hard te merken. Ik bekeek zijn sociale media 1 keer in de week, maar de laatste tijd deed ik het steeds minder en minder. Moest ik het feit accepteren dat hij door was gegaan met zijn leven? Misschien was hij mijn naam zelfs vergeten. Ik moest leren loslaten en niet vasthouden aan een kapotte touw. Toufiks worden op de boot deden me niks meer. Misschien wou hij gewoon dat ik hem leuk zou vinden uit verveling, maar niet dat ik Mustafa verder  leuk zou vinden. Zijn advies was verkeerd en subjectief. 

"Je mag dit aan niemand vertellen", zegt Nora tijdens de pauze. "Ik zeg sowieso niks, je kent me." "Soufyan heeft me gisteren een bericht gestuurd." Geschrokken kijk ik Nora aan. "Ben je serieus??"vraag ik. "Jaa, kijk, dus ik had dan geantwoord en we bleven hele dag praten. Maar dat is niet alles. Dus ik was met hem aan het praten en ik liep naar de keuken om een appel te maken. Je weet wel, ik ben op dieet. Maar dus ik zag Toufik zitten op zijn gsm en weet je wat hij zei?" Ik schud mijn hoofd. Ik wou eigenlijk niks met Toufik te maken hebben. De afgelopen maanden (sinds de zomervakantie) heb ik heel hard mijn best gedaan om hem te ontlopen. "Hij zei dat Soufyan maar niet antwoordt op zijn berichten en of hij wel thuis was. Wauw, kun je dat geloven?? Hij negeert zelfs Toufik om met mij te praten", zegt Nora. "Oehh, dat zegt veelll", zeg ik. We praten zo nog door tot de bel gaat. 

Tijdens de middagpauze komt Toufik op ons af. Oh nee, wat nu? "Hier, voor jou", zegt hij. Voordat hij vertrekt zegt hij nog: "Gelukkige verjaardag." "Mijn broer is echt raar, sinds wanneer is hij zo aardig", zegt Nora en kijkt naar het doosje op mijn schoot. Ik open de doos en zie een kleine kaart waarop staat geschreven: "Iets voor in jouw juwelendoos." "Mijn broer kan duidelijk niet schrijven", zegt Nora waar ik om moet lachen. Ik geef het kaartje aan Nora en zie een glinsterende diamanten armband. "Is dat echt zilver?" vraagt Nora. En ja, het is inderdaad zilver."Ocharme, hij denkt echt dat je hem wilt. Alsof zoiets jou blij zal maken. Het enige dat jou blij zal maken is als Mustafa opeens hier zou verschijnen", zegt Nora en geeft me het kaartje terug. "Ik verwacht niet eens dat er zoiets zou gebeuren." 

"Laatste les was zo saai", zegt Nora die haar arm kruist met de mijne. We lopen samen de grote poort van school uit en uit verbazing blijf ik staan. Nog nooit in mijn leven had ik dit kunnen voorspellen. 3 maanden is hij hier niet geweest, maar op mijn verjaardag verschijnt hij als een reddende engel. Zijn fiets staat tegen de muur en hij blijft staan praten met 2 andere afgestudeerde vrienden van hem. Mustafa draagt een bruine pull en een zwarte broek. Hij glimlacht van oor tot oor om iets dat zijn vriend zegt, maar waarom kijkt hij me zo aan... Alsof hij me een gelukkige verjaardag wenst zonder iets te zeggen. Alsof hij weet dat zijn aanwezigheid genoeg is, alsof hij me blij wou maken op deze speciale dag... beste geschenk ooit.