I like you

Deel 20: derde middelbaar

"Is dat Mustafa?" vraagt Nora. Ook zij is geschrokken.  Opeens verschijnt Toufik achter ons. "Hij zat hier op school vorig jaar, weten jullie het niet meer?" vraagt hij. Ik kijk naar Toufik. Hij is 18 jaar en zit zelf in zijn laatste jaar. Ik kan me voorstellen dat Nora nu stress heeft dat ze Soufyan zal kwijt raken. Hetzelfde gevoel als ik had bij Mustafa. "Alsof we letten op jongens", zeg ik ter verdediging. Zodat Toufik niks zou doorhebben. Toufik glimlacht en knijpt in mijn wang. "Je hebt ook maar ook voor één persoon", zegt hij en loopt glimlachend weg. Geschrokken kijk ik naar Mustafa die mij en Toufik raar aankijkt. "Oh nee, hij gaat nu verkeerd denken", zeg ik. Nora schudt teleurgesteld zijn hoofd. "Hij denkt te hoog van zichzelf, hoe is hij een bijna-afgestudeerde?" Niet veel later vertrekt Mustafa. "Was het niet opvallend dat we daar de hele tijd stonden waar ze ook stonden?" vraag ik aan Nora. "Ja, maar we zijn altijd al opvallend geweest in de buurt van Mustafa", antwoordt Nora. Ik lach. Ze had een punt. 

Thuis leg ik mijn nieuwe armband in het juwelendoos en zet ik de kaart van Toufik in een boek die ik momenteel aan het lezen ben. Mustafa's cadeau... zijn aanwezigheid op zich... had me de rest van de dag blij gemaakt. 

Na de laatste examen (kersexamens) merk ik dat Toufik de hele tijd stond te wachten op me. "Hier ben je eindelijk", zegt hij als hij ziet dat ik de school uit wil. "Nora is nog niet klaar met haar examen... of ben je aan het wachten op Samir (zijn jongere broer die nu in zijn 2de jaar zat)?"vraag ik. "Ik stond te wachten op jou", zegt hij. Oh nee, hier gaan we weer. "Waarom?" "Gewoon, mag ik niet wachten? Ik heb gehoord dat je graag deze film wou zien", zegt hij en geeft een filmticket. "Van wie heb je dat gehoord?" "Van wie denk je? Nora natuurlijk. Ik ben nu vrij dus kom, laten we gaan. De film start over een halfuur", zegt hij. "We gaan dat echt niet halen, in een halfuur naar de cinema." "Jawel, ik ben met de fiets", zegt Toufik. "Ik niet", antwoord ik in de hoop dat hij me met rust zou laten. Toufik lacht... "Daarom heb ik de perfecte oplossing gevonden."

"DIT IS ZO GENANT!" roep ik omdat Toufik me anders niet kan horen doorheen deze helmen. "WAT?? Blijf trappen", zegt hij. Ik wil wel huilen. Toufiks perfecte oplossing was een tweepersoonsfiets met motorhelmen voor 'de veiligheid'. Hopelijk ziet niemand me. En als ze me zien dan zullen ze niet weten wie ik ben door deze belachelijke helm. 

"We zijn er, we hebben nog 4 minuten. Wil je iets eten?" vraagt Toufik. Ik wil eigenlijk weg, maar als ik ongeïnteresseerd overkom dan gaat hij achter de waarheid komen en dat is iets dat zeker niet mag gebeuren. "Nee, laten we snel naar deze film kijken, ik wil slapen. Heb de hele nacht niet geslapen door de examens", zeg ik. Toufik knikt en we lopen naar onze plaatsen. 

Als ik hard geklap hoor, word ik geschrokken wakker. Ik kijk naar de jas van Toufik die hij om me heen heeft gedaan. Oh nee, ben ik in slaap gevallen? Wat was er gebeurd? En waar is Toufik? Heeft hij me echt in de steek gelaten?