Misbruikt

11

Rosalie

Fleur is zo lief, ze lijkt een beetje op mijn oudere zus. Nadia. Ze was pas 17. Mama is drie jaar geleden weggegaan. Omdat ze het niet meer kon, zei ze. Wat kon ze dan niet meer? Ik had heel veel vragen, het laatste dat ik van haar weet is de kus op mijn voorhoofd die ik kreeg en de deur die dichtsloeg om nooit meer open te gaan voor haar. Een paar weken geleden was Nadia verdwenen. Ze zou naar haar vriend gaan maar daar bleek ze nooit heen gegaan te zijn. Toen kwam Eva ook aan de deur. Ik heb niets gehoord, alleen het geschreeuw, het gescheld van mijn vader en spulletjes die door het huis werden gegooid. Ik denk niet dat ze me herkent, maar ik haar wel. Ik was toen op mijn kamer. Die zit aan de voorkant van het huis, ik kan zien wie er aan de deur staat. Vandaar. Eigenlijk had Eva me in ieder geval uitstel gegeven, maar toen papa terug kwam was het nog erger dan alle andere keren. Het deed zoveel pijn. Toen ik de volgende dag vroeg waar Nadia was kreeg ik weer klappen. Ze is dood! Schreeuwde papa toen. Ik ben toen huilend naar boven gerend waar ik niet heel lang alleen was. Hij stormde binnen en de dagen erna waren als een hel op aarde. Ik kreeg amper te eten en ik mocht niet eens naar de begrafenis van mijn eigen zus. De weken die volgden waren vreselijk. Elke dag kwam papa, soms 1 keer maar meestal vaker. Eten kreeg nogsteeds amper en drinken ook weinig. Verder weet ik niet zoveel meer, alleen dat alles zwart werd nadat papa weer eens bezig was geweest. Heel even werd het licht en toen voelde ik dat ik werd neergelegd ergens. Of nouja, gelegd... Gegooid. Midden in de nacht, de volgende dag werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik gilde het uit toen ik merkte dat een man aan me zat met allerlei rare dingen. Daarna voelde ik een prik en toen helemaal niks meer. Toen ik bijkwam hoorde ik een vage stem die me gedag zei. Een man, een dokter. Ik kroop zover als ik kon onder de dekens en de man vertrok. De dokter had de deur nog niet gesloten of ik hoorde stemmen en de hare herkende ik van toen ze dus aan de deur kwamen. Eva. Ik heb toen geen moment getwijfeld. Ik wilde naar haar toe. Maar voordat ik kon roepen rende ze al weg en even later zag ik haar over het pleintje voor het ziekenhuis rennen. Met een man achter zich aan, dat bleek ene Wolfs te zijn die dus ook hier woonde. Gelukkig hoorde ik hoe ze heette dus kon ik haar op internet opzeken. En nu zit ik dus hier...

Ondertussen werd er een mok warme melk voor mijn neus gezet. Verlegen maar dankbaar glimlachte ik naar Wolfs. Als ik het me goed herinner, was het Floris ofzo. Ik heb alleen geen idee hoe ik hem noemen moet maar ik zie wel. Als ik een slok melk neem proef ik honing. Niet veel, maar wel lekker. Zo deed mama het ook altijd, dat weet ik ook nog wel van haar. 'Zit er honing in?' Vraag ik hem. Hij glimlacht. 'Ja dat klopt. Meestal doe ik er heel weinig in maar Eva proeft het nooit. Ik was toch wel benieuwd of jij het wel proefde.' Ik glimlachte terug. 'Mama kon altijd heel goed koken. En ik vind het ook heel leuk.' Besloot ik toch een van mijn interesses te vertellen. Toen ik mijn melk op had besloot ik weer terug te gaan naar bed. 'Ik ga weer slapen. Bedankt voor de melk.' Keek ik Wolfs aan. 'Lekker slapen Roos.' Glimlachte hij. 'Zal ik nog even mee gaan naar boven of ga je zelf?' Vroeg Eva. 'Ik ga wel gewoon zelf. Welterusten.'

Wolfs

Eva en Fleur waren net naar boven vertrokken en ik besloot ook maar te gaan. Ik denk dat ik er maar eens bij Eva bij kruip, zal ze vast niet erg vinden. Echter als ik de deur open ligt er een kleiner opgerold balletje dan ik verwacht had. Rosalie. Glimlachend sloot ik de deur weer en opende daarna de mijne waar wel het goede formaat lag opgerold. Ik kleedde me om en rolde mezelf toen in bed in het stuk deken aan mijn kant. Ik sloeg mijn armen om Eva heen die meteen van houding veranderde en tegen me aan kroop.

Eva

Midden in de nacht werd ik wakker van een gil waarna er gehuil klonk. Shit! Rosalie! Ik wurmde me los uit Wolfs' armen en rende naar mijn eigen kamer waar een ineengekrompen figuurtje helemaal overstuur tegen de hoofdsteun van het bed zat. 'Hee Roos, rustig maar meisje. Kom maar.' Trok ik haar tegen me aan. Ze huilde met uithalen maar werd al vrij snel weer rustig waarna ze alleen nog maar wat nasnikte. Ik veegde haar lange donkerblonde haren uit haar gezicht en stopte haar weer onder de dekens. 'Eva?' Ik keek haar vragend aan. 'W-wil je blijven tot ik slaap?' Ik glimlachte voorzichtig. 'Tuurlijk. Ga maar slapen Roos.' Fluisterde ik. Zachtjes aaide ik door haar haren en niet veel later sliep ze. Voorzichtig en zo zacht als ik kon sloop ik mijn kamer weer uit waarna ik weer bij Wolfs in bed kroop. 'Je bent koud.' Bromde hij slaapdronken. 'Rosalie werd gillend wakker. Ben er even naartoe geweest.' Hij rekte zich een beetje uit en trok me nog dichter tegen zich aan. 'Wat was er dan?' Fluisterde hij. 'Weet ik niet, ze zat helemaal overstuur tegen de hoofsteun van het bed. Nachtmerrie denk ik.' Fluisterde ik terug. Hij knikte. 'Kom, slapen. Morgen heb je je energie hard nodig.' Grijnsde hij. Ik kon het niet heel goed zien in het donker maar die grimas herkende ik uit duizenden.