Misbruikt

14

Fleur

Rosalie staarde leeg voor zich uit. Louis had haar het nieuws voorzichtig verteld en het zo geprobeerd uit te leggen dat ze het zou snappen. Ze hing nogsteeds tegen me aan en knipperde totaal afwezig een keer met haar ogen. Volgens mij drong het totaal niet tot haar door. Ik draaide mijn hoofd richting Louis die bemoedigend maar me glimlachte. Al was dit als een soort steun bedoeld, het warme gevoel dat ik vanmorgen ook had stroomde weer door me heen. Ik voelde die warmte nu ook naar mijn gezicht stijgen en opeens was de deken van "mijn" bed wel heel interessant. Ondertussen kwamen papa en Eva weer binnen. Eva ging op de rand van het bed zitten en probeerde de aandacht van Rosalie te krijgen. Ze trok zich los van mij en vloog meteen Eva om de hals waarna ze begon te huilen. 'Het is allemaal papa's schuld.' Kwam er na een tijdje tussendoor haperend en snikkend uit. Na nog eens een minuut of tien was ze op wat gesnik na stil en vielen haar ogen dicht. Ze was uitgeput door de spanningen en de angst die haar had bezig gehouden. Eva tilde haar met een waterige glimlach op en Louis schoot haar meteen te hulp door het infuusstanaard mee te rijden. Na wat gedraai en gedoe vanwege het standaard kon Eva haar eindelijk in bed leggen. Ze trok de deken tot net boven haar kin en aaide nog een keer door haar haren. Één simpele, enkele blik naar papa en het was meteen duidelijk zichtbaar dat hij dit allemaal met een grote glimlach had bekeken.

Eva

Ongelooflijk wat zo'n meisje met je doet. Soms lijkt het wel of de harde Eva die zich in de afgelopen jaren heeft ontwikkeld zichzelf weer wordt. Alsof ik gewoon mezelf niet meer was. Nee, ik dúrfde mezelf niet te zijn. Dat is iets heel anders. En het voelt klote om jezelf niet te kunnen zijn, jezelf niet te durven zijn. Alsof iedereen om je heen je uitlacht om wie je bent en wat je doet. Diep, heel diep vanbinnen waar ik ook eerst de gevoelens voor Wolfs had gestopt, wist ik dat niemand mij zou uitlachen maar ik verdrong het. Als ik bij Wolfs was wilde de muur waar de emoties achter verscholen zaten wel eens scheuren maar die scheur heelde dan alweer heel snel. De laag waarmee deze gemaakt werd, werd steeds dunner en brak steeds makkelijker. Zo nu ook. Voetstappen kwamen voorzichtig en twijfelend in mijn richting en twee armen trokken me tegen de bijbehorende persoon aan. Een hand trok mijn hoofd voorzichtig dicht tegen een zacht overhemd en de warmte drong er doorheen. Langzaam, heel langzaam was de scheur weer begonnen in het laagje waar de emotierivier zich achter had verscholen. Ik probeerde het niet eens tegen te houden en liet heel voorzichtig kwamen er uit het beginnende scheurtje wat tranen. Toch besloot ik het daarbij te laten. 'Zullen we naar huis gaan?' Fluisterde ik. Ik wilde eigenlijk helemaal niet weg, maar ik wilde ook absoluut niet dat Rosalie me zou horen of zien huilen. Fleur had het kennelijk door want ze knikte naar haar vader die een korte blik richting zijn dochter had geworpen. Wolfs pakte meteen zijn jasje van de stoel naast het bed en sloeg een arm om mijn middel.

In de auto was het bijna stil, de radio stond zachtjes aan en Wolfs legde zijn hand op mijn bovenbeen, vlak bij mijn knie en glimlachte toen we bij een stoplicht stil stonden. Ik glimlachtje flauwtjes terug terwijl er tranen achter mijn ogen brandden. Vannacht was gewoon even teveel geweest. Ik pakte zijn hand en zag hem in mijn ooghoeken glimlachen. Een tijdje later -geen idee hoelang, volgens mij was ik in slaap gesukkeld- werd de deur aan mijn kant open getrokken. 'Eva, word je wakker? We zijn thuis.' Klonk de stem van Wolfs. Ik opende langzaam mijn ogen en knipperde een keer. 'Ben ik echt in slaap gevallen?' Fluisterde ik. 'Nee joh, dat lijkt maar zo.' Grinnikte Wolfs terwijl hij nogsteeds gehurkt aan mijn kant van de auto zat. Ik stak mijn tong naar hem uit en draaide zodat ik kon uitstappen. Wolfs bleef echter zitten met een grijns. 'Wat?' Vroeg ik hem dan ook. 'Niks.' Was zijn korte antwoord. 'Mooi. Mag ik dan nu uitstappen?' Glimlachte ik lief naar hem. Eindelijk stond hij op en zette een stap opzij. Nog een beetje slaapdronken stond ik op maar zakte na een paar stappen bijna door mijn knieën. Wolfs ving me op en hing half boven me waardoor we allebei in lachen uitbarstten. Hij trok me overeind waardoor we heel dichtbij elkaar stonden. Ik twijfelde geen moment; sloeg mijn armen om zijn nek en kuste hem. We gaan helemaal in elkaar op en even is er niets meer om ons heen tot er gekuch achter ons klonk...

Cliff!!! Mwhahaha love it XD By the way, de 'before the story' en de 'proloog' van Rozengeur & Maneschijn heb ik alvast online gegooid ;) veel leesplezier ^^