Misbruikt

10

Wolfs

Ik werd wakker van twee stemmen. 'Nou, vertel... Wat was dat nou gisterenavond.' Klonk de stem van Fleur. Het was zaterdag en blijkbaar wil ze echt graag antwoorden want het was nog maar negen uur. 'Ja dat ga ik jou niet vertellen. Vraag maar aan je vader.' Lachte Eva. 'Ja dág die zegt toch niks. Hebben jullie nou iets of niet.' Ik kon niks zien maar ik wist dat Eva nu met een grijns van oor tot oor haar schouders ophaalde en zich omdraaide om weer weg te lopen. 'Aahh Eva kom op nou...' We hadden gisterenavond besloten om het niet meer geheim te houden voor Fleur. 'Nee echt niet Fleur.' Tsja... Tegen Fleur kun je niet zomaar liegen. Dat ziet ze meteen al laat ze niet merken dat ze je door heeft. Eva had gelijk, dat heeft ze wel van mij. Met ook een big smile van oor tot oor kleedde ik me aan om daarna naar beneden te lopen. 'Goeiemorgen.' Begroette ik Fleur. Daarna liep ik naar Eva om haar doodleuk een kus te geven. Toen ik me omdraaide stond Fleur ons met open mond aan te kijken. 'Hee ik heb een nieuwe stiefmams.' Kwam er na vijf minuten staren eindelijk uit. 'Oh nee waag het niet om me zo te noemen!' Protesteerde Eva meteen naar haar wijzend. 'Stiefmams Eva.' Lachte Fleur weer. 'Je krijgt vijf minuten voorsprong Fleur. Rennen!.' Even leek het alsof ze er niet in trapte maar toen Eva een blik op haar horloge wierp en meldde dat ze er nog maar drie over had rende ze toch lachend naar boven en hoorden we een deur dichtslaan die daarna op slot gedraaid werd. Na vijf minuten stond Eva echter nogsteeds beneden. 'Ga je haar nog achterna?' Ze lachte en liep naar me toe. 'Nee. Laat maar lekker zitten boven. Komt vanzelf naar beneden als ze honger krijgt.' Grinnikte ze. 'Ga je mee hardlopen zometeen?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga eerst een fatsoenlijk ontbijt voor jou maken dat jij netjes gaat opeten en dan ga ik lekker rustig een boek lezen.' Prik ik haar in haar zij waardoor ze lachend achteruit deinst. 'Saai zeg...' Lacht ze. 'O maar ik bén heel saai. Dat weet je toch?' Ging ik ongestoord verder met prikken. Nu met twee vingers. 'Nou stop nou es.' Ze blijft achteruit lopen en heeft bijna de muur bereikt. 'En dan?' Grijns ik terug. 'Dan bijt ik jou zo hard dat je het nooit meer doet.' Nog een klein stukje... 'Ohja? Dat durf jij helemaal niet.' Bonk. En daar was de muur.

Eva

Opeens stond ik tegen de muur aan en wisten we geen van beiden wat nu te doen. Altijd werden onze momenten verpest door een telefoon, hoe dan ook. Of het nou een wekker was of een oproep. Never mind, zal je net zien dat het nu weer niet lukt door een telefoon. Mijn mobiel zat in mijn broekzak en net toen ik mijn armen om Wolfs' nek wilde slaan ging inderdaad mijn telefoon. Een whatsapp. Grijnzend en ongemakkelijk zette hij een stap naar achteren. 'Wat ís dat joh met die rotdingen elke keer.' Lachte hij. Ik haalde mijn mobiel van het codeslot af. Van Fleur. Kom je nog stiefmams? Ik liet het berichtje aan Wolfs zien die in de lach schoot. Hij pakte mijn mobiel af en typte snel wat terug. Sorry ben druk. Ik pakte mijn mobiel weer terug. Aan het typen... stond er nu bovenin. Gatverdamme Eef! Ik wil het niet weten en doe zachtjes wil je! Ondertussen stonden we samen over mijn mobiel gebogen en barstten we allebei in lachen uit. 'Dus we moeten zachtjes doen?' Grinnikte Wolfs nu. 'Ja, gaat dat lukken denk je?' Niet veel later stond ik weer tegen de muur gedrukt en weer ging mijn mobiel. Dit keer werd ik gebeld. 'Jezus de volgende keer zetten we ze uit.' Gromde Wolfs. Ik lachte om zijn reactie en nam op. 'Met Eva.' Klonk het dan ook zacht lachend. Mijn gezicht verstrakte al snel toen ik hoorde wat er aan de hand was. Ik rondde het gesprek af en keerde me weer tot Wolfs. 'Mechels. Rosalie is verdwenen.' 'Wat, dat meisje in het ziekenhuis?' Ik knikte. 'Ja, nu dus niet meer maar ze is weg en ze denken dat ze is meegenomen.' Ook zijn grijns verdween. 'Hoe bedoel je, weg. Ze kan toch niet opeens meegenomen zijn? Dat zouden verpeegsters of wie dan ook nooit toelaten.' Ik liep richting de kapstok en griste mijn jas ervanaf. 'Ja, dat weten we allebei. Kom, we moeten naar het ziekenhuis. Beelden opvragen.' Wolfs liep achter me aan en nam plaats aan de bestuurderskant. Binnen no-time stonden we bij het ziekenhuis. We liepen meteen door richting de beveiliging zodat we de beelden op konden vragen. 10 minuten later en een hoop gelazer over privacyschending verder liepen we met een USB stick de deur uit. Op de stick stonden beelden van gisterenochtend tot vannacht vier uur. Nog eens twintig minuten later zaten liepen we eindelijk het burau binnen. Maastricht is prachtig, maar de stoplichten alleen al zouden je knettergek maken. Geen wonder dat er zoveel psychopaten gevangen worden. Oke nu slaat mijn fantasie een beetje op hol. Concentreer je op de beelden. We waren nu die van 's morgens nog aan het bekijken omdat we werkelijk geen idee hadden waar we beginnen moesten. Opeens bedacht ik me iets. 'Wolfs? De nachtdienst merkte toch dat ze weg was?' Hij zette de beelden op pauze en leunde wat achterover in zijn stoel. 'Ja, hoezo?' Keek hij me vragend aan. 'Nou, ik heb daarstraks ook nog even iemand van de afdeling gesproken en die zei dat ze die avond nog gewoon op de zaal lag. Sterker nog, zij heeft haar persoonlijk eten gebracht.' Wolfs fronste wat. 'Waarom heb je dat niet eerder gezegd?' 'Het leek me niet belangrijk wie haar eten had gebracht, maar als ze er toen nog gewoon was, kunnen we nu wel gerichter zoeken op de beelden.' Wolfs knikte en ik spoelde de beelden door. 'Bezoekers kunnen op die afdeling ook niet buiten het bezoekuur komen toch?' 'Niet als daar geen speciale reden of iets dergelijks voor is.' Antwoordde ik. 'Dan kunnen we dus nog specifieker zoeken.' Glimlachte hij. 'Of niet. Je weet niet wie haar meegenomen heeft hè. Het kan ook zijn dat een verpleegster haar heeft meegenomen naar buiten om te wandelen en dan ken je het riedeltje wel.' Wolfs knikte nu ook. 'Maar stel dat het wel in het bezoekuur gebeurd is?' 'Dan zou iemand toch wel opgemerkt hebben dat ze nog niet terug is?' Ging ik er weer tegenin. 'Lekker positief ben jij vandaag.' Grinnikte hij. 'Alle opties open houden.' Glimlachte ik. Ik snapte er niks meer van. Waar was dat meisje opeens gebleven...