Misbruikt

12

Oke ik hou van de bovenstaande song ♥ can you feel it? ;)
Xxx MeMeCharley

Eva

Het feit dat Rosalie haar vingers niet meer voelde maakte me toch wel bang. We zaten nu op de eerste hulp bij het bed waar ze op lag. We hadden net de röntgenfoto's gehad en nu moesten we wachten op de uitslag. IJskoud was het geweest in de ruimte en Rosalie gilde bijna van de pijn toen ze haar pols moest draaien voor de foto's.* Intussen kwam er een arts binnen gelopen die zich voorstelde als Daniël. Ik wist dat ze op kinderafdelingen altijd artsen bij hun voornaam noemden en ze gewoon in hun eigen kleding rondliepen. Dit scheen minder ongemakkelijk te zijn voor de kinderen. Rosalie was nu bijna wit weggetrokken van de pijn. Daniël vroeg of hij mij en Wolfs even op de gang kon spreken. Fleur seinde dat ze wel bij Rosalie zou blijven dus liepen we beiden mee. Eenmaal op de gang brandde hij meteen los. 'Jullie zijn de ouders?' Ik keek Wolfs' kant op. 'Ehm... Nee wij vangen haar tijdelijk op.' Daniël knikte. 'Goed, haar pols is inderdaad gebroken, maar u' knikte hij naar mij 'vertelde me ook dat ze haar vingers niet meer voelde.' Ik knikte. 'De breuk is sowieso redelijk gecompliceerd, doordat het gebroken is door trekken aan de pols en is teruggeschoten na het loslaten, zijn de stukjes bot als het ware tegen elkaar opgebotst waardoor nu de uiteinden onder elkaar liggen. Dit heelt uiteraard niet op de goede manier als we niets doen. Daar komt nog bij dat er snippertjes bot losgeraakt zijn. Dat ze haar vingers niet meer voelt is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van een beknelde of beschadigde zenuw. Rosalie zal geopereerd moeten worden vanwege de breuk en de snippers, maar we zullen dan ook meteen zien hoe ernstig de schade aan haar zenuw of zenuwen is. Ik moet u wel waarschuwen dat het mogelijk is dat de schade zo ernstig is, dat ze sommige vingers nooit meer kan bewegen. Dit kan echter ook zeer beperkt zijn en dan is ze er met wat fysiotherapie zo weer bovenop. Op dat gebied kan ik u dus verder niet veel vertellen, dat moet de operatie uitwijzen.' Ik slikte en Wolfs sloeg zijn armen om me heen. Het was verdomme middernacht, ik zat hier met een meisje dat ik amper kende maar waar ik me zo ontzettend naartoe getrokken voelde. 'Willen jullie het haar zelf vertellen of zal ik het doen?' Vroeg Daniël. 'Ik ehm... Ik doe het zelf wel, als u me aanvult waar nodig.' Het kwam er fluisterend en licht haperend uit. Daniël knikte vriendelijk.

Een kleine vijf minuten later zat ik met een snikkende Rosalie tegen me aangedrukt op het ziekenhuisbed. Daniël had alles eerlijk verteld aan Rosalie, ook over de mogelijke zenuwschade. Fleur was ook ontzettend geschrokken van het nieuws en was meteen de gang opgelopen. Wolfs was meteen naar zijn dochter toe gegaan. Gelukkig was er spoed achter de operatie gezet en zou Rosalie opgehaald worden zodra alles en iedereen klaar was in de operatiekamer. Daniël had nog het een en ander uitgelegd over wat er zou gebeuren tijdens de operatie. Rosalie zou een plaatje in haar pols krijgen en daarna afhankelijk van de schade aan de zenuw of zenuwen nog in het ziekenhuis moeten blijven voor controle. Intussen kwamen Fleur en Wolfs weer binnenlopen. Kans om iets te zeggen kregen ze echter niet, want er kwamen een tweetal verpeegsters naar binnen lopen met een bed. Wolfs tilde de half-slapende Rosalie van mijn schoot om haar daarna op het ziekenhuis bed te tillen. 'Mag mijn knuffelbeertje mee?' Pruilde ze nog altijd half-slapend. Ze had het beertje meegenomen de auto in en dus ook naar het ziekenhuis. 'Tuurlijk mag hij mee.' Knipoogde een van de verpleegsters. 'Maar als je slaapt doet mama even op hem passen goed?' Rosalie giechelde. 'Dat is mijn mama niet. Dat is Eva. Een hele lieve mevrouw van de politie en ik mag bij haar slapen.' Vertelde ze in geuren en kleuren. Ik glimlachte naar de andere verpleegster. Ze had een pijnstiller en iets kalmerends gekregen zodat ze zometeen makkelijker de narcose in zou gaan. Daniël zou zelf opereren, maar had voor elkaar gekregen dat er een vrouwelijke arts zou zijn die haar onder narcose zou brengen. Ik had hem in grote lijnen uitgelegd dat het niet om hem ging en wat haar vader met haar had uitgevreten zowel vanavond als de afgelopen drie jaar. Hij begreep het en had dus dit geregeld. Tot Rosalie onder narcose zou zijn zou hij op de achtergrond blijven en vooral vertellen wat er gedaan moest worden. Rosalie had ook gevraagd of ik mee mocht. Haar was verteld dat ik mocht blijven tot ze sliep en dat ik dan met Wolfs en Fleur op haar beertje zou passen. Dit had ze goddank zonder huilen of zielig doen goed gevonden nadat een van de twee verpleegsters, Myrthe, had beloofd de hele operatie te blijven.